Vampir olmak için;

İki gündür açtım. Beni bu
lanet olası yerden çıkarmıyorlardı ve kim tarafından kaçırıldığımı bilmemek her
an çıldırabilirmişim hissine kapılmama neden oluyordu. Tekrar şansımı deneyecektim
ama bu sefer farklı olacaktı. Buradan kurtulmak, özgür olmak için yapabileceğim
tek şey buydu. Vasilena Ivanchev'in kan verdiği duyulursa ona vampir dünyasında
yer kalmazdı. İçimden 'Bunu yapabilirsin Vasilena' diye geçirirken gözümden bir
damla yaş, paslı zemine temas etti ve ufak bir ses çıkardı





"İzin vereceğim. Şey, benden beslenmene
ya da beslenmenize izin vereceğim. Beni özgür bırakın!" İçinde bulunduğum
araç durmadı. Herhangi bir cevap da alamadım. Aracın toprak olarak tahmin
ettiğim yolda çıkardığı sesler içinde kimsenin sesini duyamamak son derece
öfkelenmeme neden oldu ve bağırmaya başladım. "Seni lanet olası, duymuyor
musun? Eğer bu pis yerden çıkabilirsem o zaman sana çektireceğim eziyetten
kurtulup ölmek için Tanrı'ya yalvaracaksın!" Ellerimi yumruk yapıp yere
vurmaya başladım. Çok geçmeden araba durdu. Gerçekten çok şaşırmıştım. Ne tepki
vermeliydim? Açması için ona bağırmalı mıydım? Ya tek değilse? O zaman hepsi
birden bana saldırıp kanımı kurutabilirlerdi. Hiç beklemediğim bir anda
konuştu.






"Çok az kaldı Lena.
Çok az." Bu ses tanıdıktı. Hem de çok tanıdık. Aynı anda kafamdan birçok
şey geçti ve başımdan kaynar sular dökülürcesine ürperdim. O andaki gücümle
sadece zayıf ve titrek bir ses çıkarabildim.





"Adrian?"

Eskiden çok çılgın, duyarsız ve umursamaz bir kızdım. Aklımın başımda olduğuna
dair şüphelerim vardı. Brad'le mutluyduk. Aslında onu sadece mükemmel kasları
ve kurtlara karşı cesareti nedeniyle seviyordum. Aramızdaki duygunun aşk
olmadığını bilsem de güçlü dudaklarının benimkine değmesi bende o zamanlar
önemsediğim popülarite hissi veriyordu. Adrian'la tanışana kadar. Adrian
çelimsiz falan değildi. Çok güçlüydü ve okulda her gün onun adı geçerdi. Tabi
bu konuşulanlar olumsuz yöndeydi. Habersiz kurt öldürdüğü ve dişi vampirlerden
beslendiği yönünde söylentiler herkesin ağzına sakız olmuştu. İtiraf etmeliyim
ki, onunla 'gerçekten' tanışana dek bu dedikodulara inanıyordum.

İlk konuşmamız spor salonunda gerçekleşmişti. Ağırlık çalışıyordum ve utanarak
söylüyorum, biraz dengemi kaybetmiştim. Mükemmel bir dövüş ustası olup kurtlara
karşı savaşmak istiyordum ve bu konuda çok gayretliydim. Eğitiliyordum ve
ağırlık çalışmak benim için su içmek gibi bir şeydi. Ama o gün Brad'le alkol
kullanmıştık ve dediğim gibi dengesizliğim üstümdeydi. Adrian biraz ilerde
oturmuş beni izliyordu. Bunu fark ettiğimde gözlerimi kaçırdım ve solunumuma
odaklandım.





Aniden kollarımda bir sıcaklık hissettim ve
hiç beklemeden arkamı döndüm. Adrian kollarımı bırakmamaya yeminli gibiydi ve
yüzünde baş döndürücü bir gülümseme vardı. Duygularımı belli etmemeye çalışarak
konuşacaktım ki eliyle sus işareti yaptı.
"Akşamdan kalma gibisin Lena. Ama bir akşamdan kalmaya göre mükemmel
görünüyorsun."
Adrian'dan bunları duymak sıradan bir şeymiş gibi geldi. Onun diğer dişi
vampirleri bu yolla ayarttığını düşündüm:
"Ne istiyorsun?" Biraz daha yaklaştı. Parfümü mükemmel kokuyordu.
Yüzlerimiz birbirine değecek gibiydi. Tekrar gülümsedi. Kapı duvara sertçe
vurduğunda olağanüstü bir hızla birbirimizden ayrıldık. Bay Ramon bir kaşını
kaldırdı ve sık kullandığı küçümseyen ifadesiyle: "Sizi spor salonunda
görmek gözlerimi yaşarttı Adrian Morant."
Yanılmıyorsam şoktan titremeye başlamıştım. İstemsiz olan bir şeydi ve
engelleyemiyordum. Eric Ramon bu sefer bana saldırdı.
"Korkmuş gibisiniz Bayan Ivanchev. Bir problem mi var?"
Evet, Bay Ramon, eğer az önce buraya teşrif etmemiş olsaydınız Adrian Morant'ın
dudaklarının tadına bakmış olacak, aynı zamanda Brad'i aldatmış olacaktım.
"Hayır, bir problem yok."

Ertesi gün tekrar spor salonuna geldiğimde Adrian kapının önünde birisini
-sanırım beni- bekliyordu. Adrian önümde durduğundan aralardan bir yerlerden
kapıya ulaşmayı ummuştum ama hızla önüme geçti.
"Bu kadar acele etmemelisin."
Dünden bu yana sergilediği esrarengiz davranışları canımı sıkmaya başlamıştı.
Kararlı adımlarla tekrar kapıya yöneldim ama becerebildiğim ek şey kendimi
Adrian'ın kollarında bulmak oldu. Bir süre bakıştık ve kendimi toparlamaya
çalıştım. Geriye doğru bir adım attım. O da biraz şaşırmıştı. Planında böyle
bir şey yoktu sanırım diye düşündüm ve içeri girdim. Kırmızı kum torbası meydan
okuyor gibiydi. Hoşuma gitti ve eldivenlerimi taktım. Kum torbasını yumruklamak
hoşuma gitmişti. Adrian'ı yumrukluyor gibiydim. Gülümsedim. Adrian neşeli bir
tavırla yanıma geldi. Az önceki şaşkınlığının izleri kaybolmuştu. "O torbayı
yumruklamak sana sandığın gibi bir şey kazandırmıyor. Bir de beni yumruklamayı
dene."
"Aslında bunu yapabilirim ama ölmenden korkuyorum." Kahkahayı
patlattı. Ölümcül bakışım onda tehdit almış ifadesi uyandırmıyordu sanırım.
"Dene. Ölürsem seni temin ederim hiçbir sorun yaşamayacaksın ve
saygınlığın zedelenmeyecek."

İşte yine beni küçümsüyordu. Hiç beklemediği bir anda karnına yumruğu indirdim.
Ufak bir şaşkınlık geçirdikten sonra ellerimi arkamda birleştirdi. Bacağını
tekmeledim ve hamlem başarılı oldu. Geriye düştü ve bir yumruk daha indirdim.
İlk sarsılmayla ufak bir çığlık attım çünkü beni omzuna almıştı. Yere indirdi
ve ellerimi tutarak duvara sıkıştırdı. Tekmeleyeceğimi tahmin ettiğinden
bacaklarıyla benimkileri sıkıştırmıştı ve yüzünde zafer edasıyla: "Kendimi
ölmüş gibi hissetmiyorum." dedi. Konuşurken boşluğundan yararlandım ve
karnına tekme attım. Bu sefer gerçekten ileri gitmiştim. Yaklaşık bir metre
ileriye sırtüstü düştü ve hareket etmedi. Ona doğru koştum ve eğildim.
"Hey, Adrian iyi misin?" Yanıt gelmeyince korktum. "Adrian cevap
ver." Nefes alıyordu. Saçlarımın göğsüne düşmesine izin verdim ve anlam
veremediğim bir şekilde gözlerimden yaşlar döküldü. "Kalk artık. Böyle
olmasını istemezdim. Adrian duyuyor musun?"





Gözleri kapalı şekilde hafifçe gülümsedi.
Yattığı yerden hızlıca doğruldu ve kollarımı yere sabitledi. Vücudu
üzerimdeydi.
"Korkma, ölmedim." Onun yüzünden ağlamıştım ve bana dakikalardır oyun
oynuyordu demek. Ben ağlamıştım! Kendimi rezil hissettim ve öfkeyle bağırdım.
"Hayatımda senin kadar düzenbaz birini görmedim! Kalk üstümden!
Kalk!"
Eli boynuma ilişti. Daha sonra sırtıma... Karşı koyamıyordum. Aslında
koyabilirdim. Ellerim boşta kalmıştı ama sanki... Karşı koymak istemiyordum.
Beni ona iten bir çekim vardı ve sırtımdan tutup beni kendisine çekti. Bir süre
bana baktıktan sonra dudakları dudağıma değdi. Vücudumu bir elektriklenme
sardı. Geri çekildi.
"Bu yanlıştı. Özür dilerim." Doğruldu. Gitmeye çalışırken, benden
uzaklaşmaya çalışırken, bana sırtını döndüğünde omzunu tuttum. Gözlerine baktım
ve onu öptüm.





O gün tüm cesaretimi toplayarak Brad’le
buluştum ve ona karşı bir şey hissetmediğimi, bu zamana kadar ilişkimizi sadece
birlikteliğimizin insanlar tarafından beğeni topladığı için sürdürdüğümü
söyledim. Bana bağırabilirdi, beni aşağılayabilirdi, yapabileceği onlarca şey
vardı; ama yapmadı. Öylece, çekip gitti. Canımı da en çok bu yaktı zaten. Bugüne
kadar beni üzecek, incitecek hiçbir harekette bulunmamıştı. Bana karşı hep
nazik, kibar ve ölçülü yaklaşmıştı. Belki sorun buydu, gerçek bir ilişkide
sadece mutluluk olmamalıydı. Belki aşkın olduğu yerde anlaşmazlıklar da olurdu
ama çiftler kendilerinden ödün vererek uzlaşma yoluna giderlerdi. Ama Brad ve
benim aramda hiç böyle bir şey olmamıştı. Tüm gün boyunca bana okuldaki
kızların taptığı gülümsemesiyle gülümserdi, o kadar.





Adrian’la çok iyi anlaşıyordum. Bana bir şey
olmasından korkuyor olacak ki beni asla yalnız bırakmıyordu. Ayrıca spor
salonuna gideceksem benimle birlikte gelip bana her türlü konuda yardımcı
oluyordu. Zevklerimiz, ilgi alanlarımız neredeyse aynıydı. Onunla konuşmak bana
huzur veriyordu. Bu dünyada beni anlayanın sadece Adrian olduğunu düşünüyordum.
Benimkiyle aynı hayatı yaşamış gibiydi. Tüm sorunlarımı, sorularımı,
endişelerimi, sevinçlerimi dinliyordu. Ben de onunkileri… Tabi, bazen de
gizemli çocuk tavırlarını da takınabiliyordu. Belki beni ona çeken şey budur,
diye düşündüm. Her şeyi zamanında yapıyordu. Okuldan çıkıp yol boyunca el ele
gezmekten çok hoşlanıyorduk. Konuşmuyorduk, sadece yürüyorduk. Bazen kelimeler
gerekmiyordu konuşmak için.





Anneme ve babama durumu anlattığımda kesinlikle
böyle bir ilişkiyi onaylamadıklarını söylediler. Adrian hakkında konuşulan onca
söylentiye rağmen böyle bir ilişkiye nasıl izin verebileceklerinden, ailemizin
onurundan ve gerisini dinlemediğim birçok şeyden söz ettiler. Elbette Brad’i de
sordular. Benim için en doğru kişinin tartışmasız Brad olduğunu ve bir de benim
ilişkimizin ciddi boyutlara taşınmasından korktuğum için böyle davrandığımı
söylediler. Bunların hiçbirini doğru bulmadığımdan öfkeyle ayağa kalktım ve
yüksek sesle konuşmaya başladım.





“Siz benim hayatıma burnunuzu sokamazsınız!
Beni istediğiniz gibi yönetebileceğinizi mi sanıyorsunuz? Öyleyse,
yanılıyorsunuz!”





Tüm bunları söyledikten iki yıl kadar sonra
Brad’le evlendim. Benim mutsuzluğumu elbette fark edebilecek kadar zekiydi.
Çektiğim acıya bizzat kendisi şahit olmuştu. Ama o da kendisinden bekleneni
yapmak zorundaydı. Tıpkı benim gibi. Adrian’la görüşmek gibi bir imkânım
kalmamıştı artık. Bir gün bir köşede sessizce ağlarken Brad beni yakaladı. Eli
kapının kolunda kalmıştı. Gözlerini kapadı ve başını iki yanına sallayarak
odadan çıktı. Artık Brad’in saçma tavırlarını da umursamıyordum. Sadece Adrian’ı
düşünüyordum. Acaba o da beni düşünüyor mudur, diye soruyordum kendi kendime.
Ben sadece onunlayken mutluydum. O, benim hayatımın tüm karanlık köşesini
aydınlatan sevgilimdi. Ondan başka kimse olamazdı hayatımda, kimse…





Uçurumun kenarında sonsuz boşluğa ve esintiyle
elbisemin dalgalanan eteğine baktım. Gözlerimi kapattım ve burnuma,
dudaklarıma, gözlerime sürünen saçlarıma aldırış etmeden Adrian’ımı düşündüm.
Günüme güzellik, mutluluk katan Adrian’ı düşündüm. Ve tam o sırada birisi
ağzıma bir şey tuttu. Uyanınca kendimi bu zifiri karanlığın içindeki berbat
araçta buldum. Demek ki iki gün boyunca aslında sevdiğim, âşık olduğum adam
tarafından cennete kaçırılıyordum. Adrian’ın cennetine…

Tap. Tap. Tap.

Gelinlik giymiş yeryüzünün arkasından, gökyüzü hüzünlü hüzünlü ağlıyor, göz yaşlarını daha bir şiddetlendiriyordu zaman geçtikçe. Pek yakında yanaklarını pembe laleler süsleyecek olsa da henüz daha o değerli vakte süre vardı. Kum saati yavaş yavaş doluyordu, sabretmek gerekirdi. Belki daha sonra o yüce mutluluk gökyüzünden yeryüzüne inecekti yavaşça. Fakat şeytanın melodik sesi her şeyi büyüleyip günahkar biçmesinden, kim bilir bu pek değerli sevgi ne zaman dünyaya gelecek ve yeni doğmuş bebeklere muhtaç oldukları o sihri verecekti?

Yağmura aldırmadan yürüyen genç adam, buluşmak için söz verdiği kişileri bekletmekten çekinmiyordu. Yavaş adımları ıslak zeminde ses çıkarırken ağzının kenarındaki kanı diliyle yaladı. Kurbanları, kutsal amacı için verilmiş birkaç önemsiz ruhtu sadece, süslü giysileri kırmızı renkle lekelenip boyalı yüzleri dehşete büründüğünde çaresizlik onları yutmuş ve bu genç şeytanın istediğini almasını sağlamıştı. Hırsızların ruhu alınmıştı ve doğruca aşkına teslim edilecekti. Aşkının anılarını çalıp onun hayatının notalarında can bulmak onların ne haddineydi? Cezalandırılmaları gerekirdi.

Lanetli ruhun, oraya gittiğinde alması gereken daha kaç hatıra olduğu aklını meşgul ederken eldivenli ellerindeki ‘joker’ çoktan ıslanmıştı. Bu gece onların katili olacaktı ve huzurlu bir şekilde yeni bir sabaha merhaba dediğinde canını sıkan kimse kalmamış olacaktı. Saat kulesinin boğuk boğuk çalması saatin gece yarısı olduğunu gösteriyordu. Lanetli genç, tahta kapıdan içeri geçip içki kokan koridorlardan ilerleyerek buluşma yerine gelmişti, uzun siyah şapkasının altından bu gece için özel olarak hazırlattığı işlemeli maskesini yüzüne taktıktan sonra bir sandalye çekerek kumar masasına oturdu.

Hayatınızın kumarını benimle oynuyorsunuz, diye içinden geçirdiğinde zarif yüzündeki gülümsemeyi saklamaya çalışmadı bile. Masanın etrafındaki diğer beyler ve bayanlar oyunlarına dalmış olduklarından önce bu yeni konuğu fark edememiş, daha sonra telaşla selam vermişlerdi. Üzerine giydiği pahalı takımı, onu toplumun üst sınıfında bir yerde olduğunu gösterdiğinden ikinci sınıf kimselerin kendisine karşı olan ilgisine alışmıştı. Gerçi bu, hala onlardan hoşlanmadığı gerçeğini değiştirmiyordu.

Maskeli bir garson yanından geçtiğinde onu çağırıp viski istediğini belirtti kusursuz sesiyle. Tombul kadınların gülüştüklerini duydu ve onlardan tiksinerek oyuna katıldı. Bahisler açıldı, paralar ortaya kondu. Pek de şaşırmayacağı üzere bu ucube topluluğunu birkaç ucuz numarayla kandırdı ve oyunu kazanarak masadan kalkıp diğer insanlara katıldı. Hoş kokular sürünmüş kadınlarla sohbet ederek vaktini geçirdikten sonra artık sıkılmaya başladığından en eğlenceli kısma geçmeye karar verdi. Bu gece buradan pek çok ölü çıkacaktı.

Masalardan bıçakları kaptı, eldivenlerini çıkarttı ve katliamına başladı. Bir diğeri arkasından bir diğerini kırmızıya boyuyor ve maskeli yüzleri tamamen karanlıkla ve acıyla baş başa bırakıyordu. Kana karşı bir sevgisi vardı ama üstünün kirlenmesinden hoşlanmazdı. Hangi soylu İngiliz lordu üstünün lekelenmesini severdi ki?

İşini bitirdiğinde sevgili porselen kuklaları gelip ölü insanlardan kocaman bir haç çizdi, şeytan lordları da kanla ‘iyi uykular’ yazdı duvara. Dışarı çıktığında yağmur dinmiş, arkasında tipik bir koku bırakmıştı. Aşkını canlandırmak için onu öldürenler yaptıklarının bedelini kendi canlarıyla öderlerken içinde kelebekler uçuştu. “Çok yakında,” diye fısıldadı adam gecenin karanlığına. “Çok yakında tekrar ait olduğun yere geri döneceksin sevgilim…”

Saat kulesi çanlarını, genç adamın gülümseyen yüzünün aksine bu sefer hüzünle çaldı.

‘Plazmodyum insan kanında eşeysiz ürer’
Bayan T’nin sesi, tebeşirin tahtaya her dokunuşunda çıkardığı, boğuk çığlığı andıran sesi ile birleşti , ölü gözleri kendine çekti. Sıtma hastalığını ilgi ile dinleyen tek kişi, koyu kahverengi parlayan bakışları, sıranın altındaki PENTAGRAM’IN GÜNLÜĞÜ nü tutan, siyah tırnakları ve façalı elleriyle Lily Ann. Zil çalmasına son 10 dakika kala, çürük sıranın soğuk sandviç kokan altından telefonunu çıkardı, , siyaha çalan koyu kahverengi gözlerini dersten ayırarak, dudağındaki yaranın açılmasına neden olan bir dudak hareketiyle telefonunu kurcalamaya başladı. Jake G. Takma adı Gitchy, canice silgisini deşmekle uğraşıyordu. Bayan T. , rutubetli havayı akciğerlerine doldurduktan sonra tebeşiri bıraktı. Gözlerindeki, yerini boşluğa bırakmış öfke, sınıfta dolaştı. Zil sesinin kulakları doldurduğu an, kapıyı çarpıp gitti. Paydos. Beyni bulanmış bu zombilere 10. Sınıf Biyolojisi biraz fazla geliyordu heralde. Lily, kulaklığından çıkan yüksek sesi yayarak sınıftan çıktı. Ağır ağır eşyalarını çantasına tıkan Gitchy, gözlerini sıranın üstünde titreyen siyah telefona dikti.
Lily’nin telefonu.
Lily çoktan gitmişti, peşinden koşmak anlamsız olacaktı. Gitchy meraki ile yaptığı savaşta yenildi, mesajlara girdi. Son Mesaj Mary Ann’den:
Nyssia.
Önceki mesajlara bakmadı. Elleri mi uyuşmuştu? Büyük ihtimalle. Elleri üstünde gezen hayali karıncaların kanını son damlasına kadar emdiğini hissediyordu. Ürperti, pencesi açık sınıfın soğuk esintisiyle birleşerek, bedenini titretti. İçgüdüsel bir refleksle telefonu sıranın üstüne bıraktı. Çantasına döndüğü an bunu hisseden telefon, titredi. Müziği beyninde dolaşıp, tırmalıyordu.
-Lanet olası titreme artık !
Beynine çıkan kan, soğuk bir ürpertiye daha neden oldu. Kapının gıcırtısı, beynin tırmalaması gibi geldi. Beyninde karanlık bir odaya hapsoldu. Karabasan?
-KİMSİN SEN IŞIĞI KAPATAN ?
-Paydos zilini duymadın galiba, sen hala burada mısın ?
Damarlarından akan soğuk sıvıyı hissetti, kanı donmak üzereydi. Hademe, sorusuna cevap verilmemesine aldırmamışa benziyordu. Gitchy, anlamsız bir panikle çantasını omuzunun üstüne atıp, bir kaç sırayı devirerek sınıftan çıktı. 'Okuldan geç çıkanlardan' olmaz hiç istemezdi. Evet, okulunu sevmiyordu. Nedeni, 3. Sınıftan beri 'reddedilen' olması mı , yoksa Bay Gr. 'un onu sınıfta bırakma çabalarından mı, bilmiyordu ve bu sorunun beynini meşgul etmesine izin vermiyordu. Sırılsıklam olmuş sarı saçları ve koltukaltından gelen ölü bir koku, gereksiz terlediğine işaretti. Lily'nin telefonu pantalonunun cebinde titredi, canını yakarcasına. Cebinden hiddetle çıkartığı telefonu, kırılmasını veya istenmediğini anlayarak susmasını umarak yere fırlattı.
-Sus artık ! Suus !
Telefon sapasağlamdı, yerde titriyordu. Yeni bir mesaj daha. Gitchy, telefonun yanına kadar nasıl yürdüğünü anlayamadı; bacaklarını hissetmiyordu. Gözleri kararmıştı, yerde gördüğü tek şey, onu içine çekmek isteyen kara delik halini alan siyah ,titrek bir cisim. Bedeninin kontrolünü kaybetti, kontrolü dışında hareket eden eller, telefonu aldı.
Nyssia.
Nyssia.
Nyssssssssia.
...
..
.
Bu da neydi şimdi?
-Hey sen! Süslü çocuk, arkana bak.
Gitchy ne duyduğdan emin değildi, Arkasına dönüp bakamadan , sık adımlarla uzaklaştı. Üst dudağında biriken sıcak sıvıyı hissetti, burnu kanıyordu. Kana bulanmış elleri, son mesaja gitti.
-Lily Ann Chrysanthium..

----


Siyah botlarını suya çarptığında çıkan o sesi dinleyerek, Sth… köprüsünün altından ilerliyordu. Ellerini cebine sokup telefonunu aradı, nerdeydi?
Lanetin bu mu seni ucube? . Tısladı
Fermuarı açık çantasını suya attı, kitaplarının sayfaları suya temas ettikçe yumuşuyor, yazıları siliniyordu; bir kitap hariç. Lily, 'birşeyden korkuyorum' bakışlarıyla çevresini taradı, korktuğu şey daha çok ‘görülmekti’.
-Nerdeysen çık. Lütfen.
Görülmekten korkan biri için fazla yüksek sesle bağırdığını fark etmemişti. Köprünün altından gözlerini gökyüzüne dikti, Ay'ı, ve onun kudretli ışığını selamladı. Ağzında garip bir gülümseme belirdi. Koştukça, sudan çıkan ses hoşuna gidiyordu. Akarsunun kernarındaki dikenli bitkilere tutunarak çıktı.
-Saati geldi mi? Çıkabilir miyim?
Toprağın altından gelen uğultular, cevap verircesine yükseldi. Ay’ın verdiği o kudret Sth… parkını tamamen aydınlatıyordu.
-Saati geldi. Tamam, geliyorum.
Dalları kırılmış, 300 yaşında, türünü bilmediği bir ağacın dibindeki çukura doğru ilerlerden, arkasından aniden çıkan sesleniş ile durdu:
-Chrysantium. Bu ne sürpriz? Nerdesin sen? Saatlerce seni arıyoruz.
-Telefonu kaybettim.
- Merak ettik. Beni de bu yüzden gönderdi. Kötü bir durum yok, d…
- Evet evet, herşey yolunda. Nyssia ile konuşmam lazım.
- Neden?
-Çünkü konuşmam lazım.
Karanlık diplere uzanan tünele doğru yürüdü, Kurumuş yaprakların arasından yeraltına uzanan büyük tünel… Umrunda bile değildi, sadece söyleyecekti. Uzatmadan, sündürmeden.

--


Siyah saçları, tek gözünü kapatıyor, ve beline kadar uzanıyordu. Lily, karşısında kırmızı bir gülün solmuşunu andıran elbise, yay gibi gerilmiş siyah kaşlar, sert yüz hatları, hafif dıştan bir çene, ve siyah gibi gözüken koyu gözler görüyordu. Kalın ve koyu dudaklarının arasından, tam bir tezat oluşturacak dişleri görüntü; gürültülü bir kahkaha koparmıştı.
- Seni burda, bizimle görmek beni duygulandırdı, Chrysatium. Sanırım bizimle iglilenmeye başladın?
-Sizinle konuşmak istediğim bir konu var, ve bu konudaki görüşlerimi dinlemenizi öneriririm, diğer taraftan, eğer bu konunun üstünde durmayacak olursanız, amacımıza ulaşmakta büyük engeller ile karşılaşacağız.
Nyssia, solgun yüzünün üstüne çizilmiş sert hatlarını belirginleştirdi, kaşlarından bir tanesini kaldırarak ‘dinliyorum’ anlamına gelen bir jest yaptı.
Lily öne atıldı, ve saldırmaya hazırlandı;
-Fazla ileri gidiyorsunuz, nerdeyse ifşa olacağız. Ayrıca yapılan son eylemleri de çok abartı buluyorum sayın… başkan (başkan kelimesi, boğazından çıkamamıştı) Son zamanlardaki vahşetlerden haberim var, ve milyonlarca masum insanın bu yüzden can vermesi adil değil, asıl ölmesi gerekenler onlar değil, Nyssia.
-Ah.. Biraz sakinleşmeni öneririm Chrysantium. Sakinliğini kaybetmemen gerekir. Anlaşılan bu konuda fazla hassassın..
-Hassas mı? Sözünüzü kestiğim için yüce makamınızdan özür diliyorum, ama hassas olduğumu düşündüğünüzü söylediniz, yanılıyor muyum? Bu konuda birşeyler yapmanızı istiyorum Nyssia, sadece istemiyorum, zorunda olduğunuzu hatırlatıyorum. 5 Yaşındaki bir çocuğun hunharca öldürülmesi adil değil, anlıyor musunuz? Biz neye hizmet ediyoruz, ve neden? İstediğimiz şeyler, yaptığımız eylemlere ters düşüyor anlıyor musunuz?
-Bunları, çabalarımızı yıllardır görmezden gelen birinden mi duyuyorum yani? Chrysantium, bu senin işin değil. Gülüşü iğrençti.
-Kimin işi olduğu umrumda değil, anlıyor musunuz?
Yumruklarını sıkmakta olduğu elinin, acıdığını fark etti. Dişlerini sıktı, ve ses tonunu biraz daha indirmeyi başararak, devam etti:
''Önerime kulak verseniz, iyi olur. ''Tütün kokusunu andıran ağır koku, Lily’nin beynini bulandırıoyrdu, bir an önce yeryüzüne geri dönmek için, acele ettiğini fark etti.

Yeraltı karanlığının sarıp sarmaladığı odada, teni daha solgun, gözleri ve dudakları daha koyu gözüküyordu, çirkin gülümsemesinde beyaz dizşlerinin gözükmesiyle oluşan tezat görüntünün Lily'de herhahangi bir etkisi yoktu.
-Bakın. Önerilerime kulak vermek zorundasınız. Anlamıyorsunuz. Bizim amacımız bu de...
Gülüşü saldırgan bir tona geçti ve Lily'e tokatı bastı:
-Senden amacımızı anlamanı, ve bu doğrultuda emek vermeni beklemek aptallıktır Chrysantium. Ve aptallar, gün geçtikçe azalıyor. Bu zihniyetin zamanla köreldiğini kendi gözlerinle göreceksin.
Lily tütün kokusunu içine çekti ve yumruğunu sıktı:
-Siz ne dediğinizin farkında değilsiniz.
-Ah evet (Histerik - Yapmacık arası kahkahası, tütün kokusuna karıştı, yankılandı, Lily'nin kulaklarını tırmaladı.) Asıl sen, kanlarımızın ne uğruna birleştiğinin farkında değilsin. Hedefimizi anlayacak kadar kaybın yok, bunu anlamanı bekleyemem.
Hissettiği tek şey; gözlerinin dolmasını önlemek için tırnaklarını geçirdiği avuç içlerindeki sıcak sıvı ve göz kapaklarının, gözyaşlarını durdurmak için harcadığı çabaydı. Bedeninin kontrolünü bu şekilde, kolay kaybetmekten korkuyordu, sadece saldırma güdüsüyle yanan, nemli gözlerini, Nyssia'ya dikerek:
Kayıbın ne olduğunu biliyorum, özellikle de ; önünde eğilinmesi gerektiğine kendini inandırmış, şuan karşımda oturduğu için, kendini beğenmiş adi bir cadıdan saygıdeğer imparatöreçeye terfi ettiğini zanneden budaladan; sizden, daha iyi biliyorum.
Hiçbir zaman söz sahibi olmadınız, öyle zannetmeye devam edin lütfen..