Elf olmak için

Taş binanın soğuk, sert ve pürüzlü duvarına yaslanarak, yere düştüm. Santim santim ilerleyişlerimin her aşamasında, taşlar sırtımda ağrılar yaratıyor olmalıydı. Öylesine katı ve girintili çıkıntılıydı yani… Ancak yaratmıyordu. Zihnim başka bir acıyla öyle meşguldü ki. Ettiğim tüm kavgalardan daha büyüğü şu an bedenimin içinde gerçekleşiyordu. Kaslarımı kontrol etmekte zorlanıyor, zangır zangır titriyordum. Üstelik düşüncelerimin üstüne deliksiz, ağır bir yorgan örtmüştü sanki. Beynimin tüm oksijenini emiyordu. Odaklandığım tek bir şey, tek bir ihtiyaç vardı: Eroin!

Aslında iki gün önce, onu aramaya başlamıştım. Sürekli alışveriş yaptığım, şu düşük çeneli, lastik ağızlı herifi. Daimi üyesi olduğu kulübe girmiştim. O tanıdık loş, bordomsu ışık, zaten az olan ışığı iyice boğan siyah, beyaz, gri çeşit çeşit renkli, sadece müptelalarının sevdikleri kokulu iğrenç dumanlar, görüntü itibari ile fazla yakın ancak yarın sabah birbirinin yüzüne tükürmeyecek insanlar, parlak giysili kadınlar, onların ortalarında zengin, maskelerini bir kenara bırakmış adamlar. Bu adamları gün ışığında kravatları, kırışıksız takım elbiseleri ve şu deri, dikdörtgen çantalarıyla görürsünüz. Son derece kibar ve iyi eğitimlidirler. Oysa birini ancak bu tip bir ortamda gerçekten tanırsınız. Vahşi yaşama salınan hayvanlar gibi, tüm içgüdüleriyle ordadırlar.

Her neyse, o kalabalığın içinden insanları iterek, bükülerek, yan yan yürüyerek demir, hiç özelliği olmayan sanayi merdivenine ulaştım. Adam hep üst katta olurdu. Diyorum ya müdavimiydi buranın, kendine ait bir odası olacak kadar… Zaten daracık olan kapıya yaklaştığımda o hiç eksik etmediği, iki iri yarı koruması oradaydı. Normalde, içeri girebilmem gerekiyordu, sorgusuz sualsiz. Ancak bu kez, ikisi birlikte üzerime doğru eğilip, geçişimi engellediler. Durdum ve bir adım geriye çekildim, bakışlarım ikisi arasında gidip gelirken sordum;

“Ne oluyoruz?”

“Patron burada değil, içeri giremezsin.” dedi biri hayvani bir sesle. Bana oyun falan mı oynuyorlardı, hep burada olurdu. Hadi ama! Bugün değil, bugün sizinle uğraşacak durumda değilim, ihtiyaçlarım var.

“Bana bakın, çocuklar. Şimdi, derhal şu adi herifi göreceğim.” dedim, sıradan bir şeyi söylüyor gibi tereddütsüz ve tonlamadan uzak bir sesle. Hala tam karşılarında dikilmekteydim. Bu kez başlatan ben değildim, herif omzumdan ittirerek;

“Defol buradan.” dedi sert sert. Arkamı döndüm, gitmeye hazırlanıyormuş gibi, ardından elimi kaldırıp, hızla döndüm. Yumruğum tam burnunda patlamıştı, ki burnunun kırılması yüksek ihtimaldi. Duymak istemeyeceğiniz bir küfür savurarak iki elini burnuna kapattı ve yere çöktü. Bu iri herifler, görüntülerinin aksine fazla kırılgan oluyorlar. İkincisi bana doğru hızlı bir hamle yaptı. Yumruğu az bir farkla sağ omzumun üzerinden geçti. Kolunu geriye çekerken yakalayıp, arkasına doğru kıvırdım. Sonra diz kapaklarının arkasına sıkı bir tekme geçirerek yere düşmesini sağladım. Hareket edemeyeceği şekilde üzerinde duruyordum. Yüzüne vurmaya başladım, durdurulamayacak şekilde. Vurdum, vurdum, vurdum… Herif hareketsiz kalıncaya kadar, ellerim kan içinde kalmıştı ve ona derin yara izleri kazandırmıştım sanırım. Onu bıraktığım anda yakamdan çekildiğimi hissettim. İkinci adam beni duvara fırlatmıştı, yakamdan tutuyordum çeneme oldukça iyi bir yumruk geçirdi, ağzımın içinde kan tadını hissedebiliyorum. Boş bulunmuştum. İkincisini indirmeden kendimi toparlayarak, yakamdan tutan kolundan sıyrıldım, karnına dümdüz bir yumruk geçirdim bu onun bir süre yerden kalkmasını engelleyecekti. Yere yıkılırken ben kapıyı hızla açtım, geriye doğru hızla çarpan kapının sesini alt kattan gelen müziğin gürültüsü bastırmıştı. Ancak adamlar haklıydı ortalıkta o heriften hiç iz yoktu. Hızla yan taraftaki, dolaba yürüdüm. Çekmeceleri hızla çekiyordum. Elbette ortalıkta büyük miktarda mal bırakamazdı, ancak belki biraz, az bir şey... Beş dakika kadar kısa bir sürede odanın altını üstüne getirip, oradan çıkmıştım. Aşağıya inerken, kavga ettiğim adamlardan biri, hala ayık olanı küfrediyordu.

Dışarı çıkana kadar oldukça fazla kan yutmuştum, bitmek bilmeyen baş ağrım artarak devam ediyordu. Üstüne birde mide bulantısı eklenmişti. Kusmak üzereydim, bir şekilde uyuşmaya ihtiyacım vardı. Çenemdeki ağrıyı unutmuştum bile, daha büyük dertlerim vardı. Oysa muhtemelen yanağımda dikişlik bir yara oluşmuştu, çünkü dişimin, yanağıma geçtiğini kesinlikle hissetmiştim.

O gün hiçbir şey bulamayacağımı anlayarak, bir bara gittim. Ve ne kadar ağır içki varsa hepsini tükettim. Yine de yetmiyordu. Eczaneden, reçete ile satılan uyku ilaçlarından aldım. Nasıl aldığımı sormayın, aldım işte. Sonra kaldığım otele dönüp, birkaç tanesini dikledim. Normal bir insanı bu derece alkol ve uyku hapları öldürebilirdi, hatta muhtemelen öldürürdü. Beni değil.
Ertesi gün oldukça geç bir vakitte uyandım. Başımda ve midemde sancılarla… Bir şeyler yapmalı ve ihtiyacım olanı bulmalıydım. Midemi tutarak, inledim. Baş ağrımı yok saymaya çalışıyordum. Dün gece üzerimdekilerle uyuduğumdan, kalkıp dışarı çıktım kapıyı filan kilitlemedim, gerektirecek bir şeyim yoktu çünkü.

Bir telefon kulübesine gidip, eskiden tanıdığım, Aeurona denen kadını aradım. Aslen Hintli miydi neydi, hatırlamıyorum ancak benden daha Amerikan yaşadığı bir gerçekti. Bana yardım edeceğinden şüphem yoktu, beni severdi, yani bir zamanlar, onu yatağında bir başına bırakıp çekip gitmeden önce beni severdi. Şu anda bana nasıl davranacağından emin değildim, ancak vücudum öyle garip sızılar içerisindeydi ki, bunu düşünecek zaman yoktu. Numarayı tuşladım;

“Alo?” sesi uykulu ve derinden geliyordu.

“Aeurona, benim-“ cümlemin devamını getiremeden bağırmaya başladı, kulak zarımın içine ediyordu şuan.

“Dave! Lanet olası herif, beni nasıl ararsın? Seni nasıl merak ettim biliyor musun? Ah sonra aramaktan vazgeçtim elbette, çünkü seni tanıyorum. Tanıyorum seni!” Dave Claumont, Londra’da bir zamanlar kullandığım isimdi, şimdi başka bir şey kullanıyordum. Ne olduğunu şu anda hatırlayamıyorum, çünkü beynim pelte haline gelmiş durumda.

“Sakin olmayacaksan telefonu kapatıyorum.”

“Sakın! Neredesin? Londra’daysan bana gel.”

“Güzel, burada olup olmadığına bakmak istemiştim.” Telefonu kapattım ve bir zamanlar sık sık gittiğim o eve doğru yola koyuldum.

Ev bahçeli, beyaz iki katlı hoş bir binaydı. Aeurona, oldukça zengindi, bunun dışında birkaç tane daha evi olduğunu biliyordum. Kapı açıktı içeri girdim ve arkamdan kapattım, sesi duymuş olacak ki, mutfaktan seslendi.

“Dave buraya gel, mutfaktayım.”

Tereddüt etmeden mutfağa yürüyüp, kapının pervazına yaslandım. Ellerimi göğsümde kavuşturmuştum, sızlamaları yüz ifademe yansıtmamak için dişlerimi sıkıyordum. Yine de rahat görünmeliydim, Aeurona’dan isteyeceğim şey sadece bir istek gibi görünmeliydi bir ihtiyaç, mecburiyet değil. Üzerinde saten, saks mavisi sabahlığı vardı, içinde muhtemelen ona uygun bir gecelik vardı ancak bu açıdan sırtını, beline kadar inen koyu renk saçlarını görebiliyordum, bana dönüp gülümsedi;

“Pekala, yaptığın hoş değildi ancak önemli olan dönmen.” Sonra bana doğru yürüyüp, kollarını boynuma yerleştirdi, beni öperken ona engel olmam gerektiğini düşünüyordum. Düşündüğü gibi değildi. Elllerini nazik olmaya çalışarak üzerimden çektim;

“Ben dönmüyorum, yani düşündüğün gibi değil, sadece senden bir şey… uyuşturucu istemeye geldim.” dedim hızla, hatları sinirle gerildi, elini tokat atmak için kaldırdı, bileğinden yakaladım.

“Bana bak, istemiyorsan çeker giderim. Uzun zaman geçmiş olabilir ama ben değişmedim.”

Sonrası… İşte buradayım, sırtımın ağrısını hiçe sayarak, yağmur kalıntılarının örttüğü ıslan sokakta titriyorum, soğuktan değil. Sabaha kadar ölürsem, bu iyi bir şey. Kafamdaki sancı ne kadar çabuk geçerse o kadar iyi.

Dişlerimi sıkarken, gözlerimi kapatıyorum.

“Havayı aydınlatan sadece iki tane sokak lambası vardı. Ama onlarda öyle cılız yanıyordu ki sokakta kaskatı duran iki kişi zar zor belli oluyordu. İkisinin de elinde asaları vardı ve birbirlerine tehditkâr şekilde bakıyorlardı. Ama gözlerinin içine iyice bakıldığında büyük düşman mı yoksa en yakın arkadaş mı olduklarını kestirilmiyordu. Uzun siyah cüppesi üstünde sarı ve kırmızıçizgileri olan adam karşısındakine gözleriyle yalvarıyordu resmen. Ama karşısındaki adam onu öldürmek istercesine bakıyordu. İkisi de oldukça genç ve yakışlıklıydılar. Aynı boyda ve kalıpdaydılar. Bu karanlık sokakta bir sürü ev var ama etraftaki evlerde ne ışık, ne de bir yaşam belirtisi vardı. Sanki herkes göç etmiş gibiydi. Sokak lambalarından biri daha sönerken öldürücü bakışlar atan adam artık dayanamayarak asasını kaldırdı ve karşısındakine doğru savurdu. Asadan çıkan kan kırmızısı bir ışık hala kaskatı bekleyen adamın üstüne gidiyordu. Adam ışık ona doğru gelirken asasıyla öyle bir hızla büyüyü savuşturdu ki ne olduğunu karşısındaki adam anlamamıştı. Bu sefer ardı ardına büyüler göndermeye başladı ama uzun cüppeli adam aynı soğukkanlılıkla büyüleri savuşturuyor ve hiç karşı saldırıya geçmiyordu. Ama sonunda onu omzunun üstünden vuran büyü karşısında korkutucu bir çığlık attı ve…”

Bütün hikâye bu kadardı kimse bundan sonra ne olduğunu bilmiyordu. Ben köyün en yaşlı ve bilge kişisi bile hikâyenin devamını bilmiyordum. Bazılarına göre bu hikâye tamamen benim uydurmamdı ama ben kesinlikle bunun gerçek olduğunu biliyordum. O iki adamın kim olduğunu bilmiyordum ama hikâye en az benim kadar gerçekti. Etrafımdaki kalabalık hikâyenin her defasında yarım kalmasından şikâyet edercesine gürültüler çıkardılar. Aslında hikâyenin devamını biliyor gibiydim. Hatta anlattığım kısımdan fazlasını biliyordum. Ben bunları düşünürken bütün herkes dağılmıştı. Kendi kendime hikâyeyi hatırlıyor ve nedensiz bir şekilde gülüyordum. Hikâyedeki adamların düşman değil en iyi dost olduğunu biliyordum, ikisinin de devrinin neredeyse en iyi büyücüleri olduğunu biliyordum ve bu dövüş sonunda birinin sonsuza kadar sustuğunu biliyordum. Uzun cüppeli adam çığlığından sonra asasını kaldırıp karşısındaki en iyi dostuna, en kötü büyüyü gönderdi. Öldüren laneti! Ama adam yeşil ışıktan korkmuyor gelen ölümü kucaklıyordu. Sanki yıllardır beklediği birini beklermiş gibi hasretle kollarını açtı ve dostuna gülümsedi. Adam da ona gülümsedi ve yeşil ışık adamın tam kalbinden vurdu. Sonunda ölüme kavuşmuştu. Bunu neden bu kadar çok istediğini bilmiyordum ama adam ölüme kavuştuğu için mutluydu. Ama şimdi anlıyordum. Neden bu kadar mutlu olduğunu anlıyordum. Çünkü, bende ölüyordum. Gökyüzünün karanlık havasından geleni gördüm. Bu beni korkutmuyor aksine içime bir mutluluk saçıyordu. Gülüyor hatta kahkaha atıyordum. Ölüm ise bana gitgide yaklaşıyordu. Ben o cesur adam gibi kollarımı açtım ve gelen ölümü bekledim. Ölüm gitgide yaklaşıyordu. Ve sonunda yüz yüze geldik. Ufak ve oldukça yumuşak bir dokunuşuyla…


İşte ben gittiği her yere ölüm ve yıkım getiren çocuk. Yanımda bulunan herkesin balına bir şey gelmesini sağlayan çocuk. Öyle ki en iyi arkadaşım bile benim asamın ucundan çıkan büyü ile öldü. Ama bütün hayatım ve sevdiklerim üzerine yemin ederim ki bu sondu. Artık ne kendi mutluluğum için başkalarını tehlikeye atmak nede kendimi tehlikeye atmak vardı. Düzgün ve sade bir yaşamım olacaktı. Düzgün bir yerde işe girip âşık olacağım kadını bulacaktım. Yoluma cezp edici heyecanlar çıksa da bir kez bile bakmayacağım. Kendi bildiğim ve usta olduğum büyüleri genç büyücülere aktaracak ve onlarında benim düştüğüm hataya düşmemesini sağlayacaktım. Sokaktan arkama bile bakmadan çıkmak istiyordum. Ve hatta bunu başarıyordum ama yapamadım arkamı döndüm ve onun yanına gittim. Boş bakan gözlerine baktım ve onun elini tuttum. Bir saniye sonra bir büyücü mezarlığında belirdim. Cüppemin içinden asamı çıkardım ve boş bir alana salladım. Toprak açıldı ve mezar oldu. Boş mezara onu koydum ve toprağı tekrar kapattım. Mezarın başına doğru asamı salladım ve bir mezar taşı belirdi. Asamla onun ismini oymaya başladım. Sir Arthur Porpington benim en iyi dostum ve can yoldaşım. Bundan sonra ne onu nede başka birini hayal kırıklığına uğratacağım. Hiç kimse tek bir yönümü bulup bunu yüzüme vuramayacak. Sana söz veriyorum Arthur söz veriyorum. Yavaşça mezarın başından kalktım ve son bir kez mezara bakıp oradan cisimlendim. Nereye gideceğimi biliyordum.

Cisimlendiğim yer Hogsmeade’di. Burası İngiltere’de muggle olmayan tek köydü. Köye girdiğim anda birkaç göz bana döndü. Zamanında burada birçok kere kavgalara karıştım ve birçok kişiden azar işittim. Ama şimdi o eski halimden eser yoktu. Cüppemi düzelttim ve ilerideki muhteşem şatoya doğru yürümeye başladım. O şato bana birçok şey öğretti ve şimdi sıra bendeydi. Hogwarst beni kabul edecek miydi? Sessizce şatoya ilerledim ve kapısına ulaştım. Bütün öğrenciler yaz tatilinde olduğu için Hogwarts sadece müdürüne ev sahipliği yapıyordu. Hatta o bile burada olmaya bilirdi. Tam kapısına vuracaktım ki arka tarafta bekçi kulübesini gördüm. Işıkları hala yanıyordu. Hızlı adımlarla oraya gittim ve bekçinin kapısını çaldım. Kapıyı benden biraz daha uzun ve benden oldukça kalıplı biri açtı. İlk önce düşündüm ama bu gerçekten oydu. Ben öğrenciyken bile o burada bekçiydi. O beni daha çabuk tanımış olacak ki beni o koca kollarıyla kavrayıp sıkmaya başladı. Bende ona sarıldım ve bırakması için içimden dua etmeye başladım. Bir süre sonra beni bıraktı ve koca yüzüne bir gülümseme yayıldı. Tom’u görmeyeli yıllar olmuştu. Beni seven yegâne insanlardan biriydi. Ben de onu severdim ve şakalarımdan onu uzak tutardım. Tom kocaman bir gülümsemeyle “Ne işler peşindesin yine?” herkes gibi oda benim şakalarıma ve muzipliklerime alışmıştı. Ama bir dosta söz vermiştim. “Bu sefer bir şey peşinde değilim Tom. Sadece müdürü arıyorum.” Tom biraz şaşırmış gibiydi ama bana müdürün odasında olduğunu söyledi ve beni kapıya kadar götürüp içeri soktu. Ben içeri doğru giderken arkamdan bağırıyordu “Gitmeden uğra!” bense sadece görüşmeyi düşünüyordum. Müdürün kapısının önüne geldim ve kapıyı tıklattım. Bir süre sonra kapı açıldı ve dönen merdivenlerden yukarı çıktım. Şimdi müdürün karşısındaydım. Müdür bile beni görünce bir felaket bekliyordu. Ama yinede beni dinlemeyi kabul etti. Ben fazla beklemeden söze başladım. “Müdür bey, neredeyse tüm büyücülük dünyası benim ne kadar ciddiyetsiz olduğumu biliyor ama ben artık büyümek istiyorum. Bu yüzden buraya geldim.” Derin bir nefes aldım. Müdür duydukları karşısında şaşırmıştı. “Geçen gün Gelecek postasında Karanlık Sanatlara Karşı Savunma öğretmeni aradığınızı okudum. Bu işe başvurmaya geldim. Biliyorum birçok kez birçok kişiyi hayal kırıklığına uğrattım ama bundan sonra düzgün bir yaşamım olacak.” Müdür bunları dinledikten sonra gülümsedi ve konuşmaya başladı “Sözlerinde ne kadar ciddi olduğunu anlayabiliyorum. Ve okul 15 gün sonra başlayacak.” Heyecanla müdürün sözünü kestim. “Biliyorum birçok kişi şimdiye kadar başvuru yapmıştır ama…” derken oda benim sözümü kesti ve “Aksine şimdiye kadar kimse başvurmadı. Okulun açılmasına bu kadar az zaman varken sen bile iyi bir seçim gibi geliyorsun bu yüzden seni işe alıyorum.” Şuan sevinçten kalkıp müdürü öpebilirdim ama sakinliğimi korudum. “Teşekkürler müdür bey. Emin olun güveninizi boşa çıkarmayacağım.” Müdür yine gülümsedi ve “Çıkarmasan iyi olur!” heyecanla müdürün odasından çıkıp yatakhanelere gittim. Müdür kalacak bir yerimin olmadığını bildiği için okulda kalmama izin vermişti. Hemen kendimi yatağa attım ve bugünü düşünmeye başladım. En iyi arkadaşım benim sihrim ile ölmüştü. Ama ölmesine rağmen benim hayatımı güzelleştiriyordu. Onun sayesinde ben, sihir dünyasının neredeyse en ciddiyetsiz kişisi Christopher Levesque Hogwarts'ta profesör olmuştu.

Bazen insanlar yanılır ya. İşte benimki de öyle bir durumdu. Şu an koşmakta olduğum yolun da bir anlamı yoktu benim için. Büyük ağaçların yanından hızlıca geçtim. Sanırım çınar ağacıydı.
Spor ayakkabılarımın altından ben her bastıkça toz çıkıyordu. Eski bir ayakkabı olmasıydı belki de sorunu. Hızlıca köşeyi dönerken kaydım ve yere düştüm. Kahverengi saçlarımdan, kot pantolonuma kadar her yer toz olmuştu. Fakat durmadım. Hızlıca ayağa kalktım ve çizilmiş ellerimi önemsemeden koşmama devam ettim. Ciğerlerim parçalanırcasına koştum. Ben koştukça deniz yeşili gözlerim sulanmaya başladı. En sonunda da yaşlar dökülmeye başladı.
Dakikalar benim için saati oynarken, ruhum çekilmeye başladı. Arka sokaklara geçtim nefes nefese. Köhne bir binanın, yıpranmış duvarına dayandım. Ellerim, duvarın sıvalarını ayırırken, dizlerim tutmadı ve yere doğru kaydım. Ciğerlerimin ve boğazımın duyduğu acıyı engellemek için, bilinçdışı bir hareketle elimi ağzıma götürdüm. Amacım nefesimi engellemekti. Ne kadar durdum öylece bilmiyorum. Fakat beni ayıltan yağmur damlası oldu. Ayağa kalktım yavaşça. Gökyüzünün kasvetli yüzüne baktım.
Ayaklarımı sürüyerek yürümeye başladım. Huzursuzca soludum bulunduğum yerde. Hava soğumaya başlamıştı ve ben incecik bir tişörtle, bilmediğim arka bir sokakta bulunuyordum. Ürperdim sanki ensemde ölümün soğukluğu varmış gibi.

Yağmur başlamıştı.

Soğuk damlalar beni ürpertirken bu ilkbahar günü, güneşi hissedemiyordum bile. Birkaç adım daha attım eskimiş spor ayakkabılarla. Artık beyazları gitmiş ve gri bir renk almışlardı. Yürürken onları inceledim kısa süre. Bu sırada damlalar da ensemden aşağı ilerleyip beni iyice üşütüyordu. Ama yılmadım. Gitmem gereken bir yer vardı. Oraya varmadan bırakmaya da niyetim yoktu. Hüzünlü bir şekilde ana yola çıktım. Lanet olası şehir, bir mezar kadar boştu. Başımı çevirdim ve etrafta bir canlı aradım. Çöpleri karıştıran kedi dışında kimse yoktu.
Gökyüzüne kaldırdım yine başımı. İçimden tanrıya seslendim. “Ben!” diye haykırdım zihnimle “Joseph Frade!” kalbimle devam ettim “Eğer oradaysan ve beni duyuyorsan, yardım et.” Şimdi ruhumda devreye girmişti “Onu bulmama yardım et. Ölüm bir süre beklesin beni. En azından sadece onu bulana kadar. Bir kez görsem yeter. Onun gözlerine baksam tüm dünyalar benim olur. İyi olduğunu bileyim. Kendi gözlerimle göreyim. Lütfen Tanrım.” Titrek bir nefes aldım ve “Lütfen.” Diyerek dua olduğunu umduğum bu şeyi bitirdim.

Çevreye baktım tekrar. Hayır, hiç kimse yoktu. Bende doğru olduğunu düşündüğüm yoldan yürümeye başladım ve Tanrının herkesi sevmediğini gördüm. Derin bir nefes alıp kendimi karanlık düşüncelere bıraktım. Bu sabah olanlara döndüm tekrar. Aynı şeyi yaşadım yeniden zihnimde.

Sokaklarda gezerken şeytanın oyuncağı olarak, epey rahattım. Sigaramı yakmış ve bir nefes almıştım ondan. Yüzümde tuhaf bir sırıtış, yan taraftan geçen insanlara çatmıştım. Sinsi sinsi gülerek uzaklaşmıştım sonra da oralardan. Tabi aninden sokağın köşesinde beliren polisin beni yakalamasıyla işler değişmişti. Ama benim tahmin ettiğim gibi idamım için değildi yakalamaları. Tamam, hapse gireceğim kesindi lakin sorunları bu değildi. Bana birini haber vermeye gelmişlerdi. Umutsuzca kaçmaya çalışmıştım onların elinden. Yine de bırakmamışlardı ve haberi verebilmeyi başarmışlardı bana. Dehşet içinde, duyduklarımı algılamaya çalışırken onlardan kurtulmuştum. Ve sonra koşmuştum, koşabildiğim kadar…

Sonuç olarak buradaydım işte. Tuhaf bir şehirde, bilmediğim bir rüzgâra kapılmış giderken, onu arıyordum. Hayatımın anlamını. Ya da daha doğrusu, yaşama sebebimi. Üzüntülü bir iç çekişle sırılsıklam olmuş vücuduma baktım. Bir elimle artık sudan kafama yapışmış olan kısa saçlarımı geriye doğru attım. Üzüntülü bir şekilde yolda gördüğüm ve en az benim kadar ıslak olan taşa bir tekme savurdum. Uzaklara gidip karanlığa karışan taşı izlerken onun nereye kaybolduğunu düşündüm bir an. Aniden rengim uçtu ve donakaldım, yağmur hızlanırken, sokakta.
Karanlığı taradım gözlerimle. Deniz yeşili gözlerim kısıldı etrafı iyi görebilmek için. Kalp atışlarım hızlanmıştı. Elimi yüzüme götürüp yüzümden aşağıya akan ve yağmur sularından oluşan dereyi sildim. Kara bulutlar toplanırken çevreye dışarıdan biri görseydi eğer beni kesin deli olduğumu düşünecekti. Yağmur iyice hızlanıp doluya dönüşürken, irkildim ve toparlandım. Artık burada durmamalıydım. Hüzünlü bir iç çekişle başıma düşenlere aldırmadan binaların yanından yürümeye başladım…

Öyle ne kadar yürüğümü bilmiyorum fakat aniden yükselen ses beni kendime getirtti. Bir korna sesi! Arkama dönüp baktığımda yolun kenarında duran arabayı gördüm. Gecenin bu karanlığında nasıl bir rengi olduğunu seçemedim fakat pahalı bir şey olduğu belliydi. Kısa bir duraksamadan camına doğru eğildim. İçindekini tam göremeden kapı açıldı. Bir an baktım ve sonra bindim. Tanrının yanımda olduğunu düşündüm. Belki de beni görmüştü. Düşüncelerimi uzatmaktan vazgeçtim en sonunda ve kapıyı hızla kapattım ve yanımdakine döndüm. Garip görünüşlü bir adam vardı yanımda. Siyah biçimsiz kesilmiş saçları –kimi alnına dökülüyordu- çerçevesiz gözlükleri, kırık gibi görünen burnu, geniş omuzları ve hayal meyal seçebildiğime göre de mavi gözleri vardı. Adam bana çevirdiğinde gözleri ben arabayı inceliyordum. Döneminin en iyi arabalarından sayılıyordu. Mükemmel derecede rahat koltukları ve…
Adamın bana baktığını fark edince başımı ona çevirdim. Adam hafifçe gülümsedi ve beyaz dişlerini ortaya çıkartarak gülümsedi. Sonra yumuşak bir sesle:
“Merhaba, Joseph.” Dedi. Aniden başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. Bir an donakalmış bir şekilde ona baktım. O ise gülümseyerek arabayı sürmeye devam ediyordu. Gerilmiş bir şekilde kapıya bakış attım. Elim kapıya doğru giderken onun sesini duydum yeniden:
“Kapı kilitli boşuna deneme.”
Dehşet içerisinde ona döndüm. “Sen!” dedim ve dönemin en büyük katillerinden biri olarak bilinen bu adama doğru atıldım. Lakin adam benden daha büyük ve güçlüydü. Tek bir eliyle beni geri yapıştırdı. Sonra ne olduğunu anlamadan zihnim karanlığa karıştı.
Gözümü açabildiğimde her yerim ağrıyordu. Kısa süre boş boş bakındım. Sonra yaşadıklarım gözümün önüne geldi. Her şeyin başlangıcı olan o adamın eline düşüşüm… Sırf onun yüzünden ailemin yanından ayrılmıştım. Polislerin yakalayamadığı tek suçlu olan bu adam beni kendine kurban seçmişti. Ondan kaçtığımı sanmıştım fakat…
“Demek uyandın. Ne güzel. Artık ölebilirsin.” Bunları söylerken gülümsüyordu da. Başımı kaldırıp ona baktım.
Bir çukurun önünde duruyordu. Tanımadığım bir yerdeydik. Yeni kesilmiş çimler ve kocaman bir çınar ağacı. Sahi neredeydik biz? Bomboş bir arazi uzanıyordu çevremizde. Ucunu göremediğimden olsa gerek bakmayı kestim. Gökyüzü sakinleşmişti artık yağmur yoktu. Ama kokusu kalmıştı. Çevredeki toprak kokusu burnuma dolarken son nefeslerimi aldığımı biliyordum. Ona baktım tekrar. O ise saatine bakıyordu.
“Geç kalmasam bari.” Dedi kısık sesle gülerken. Yüzüm donmuştu. Aynı vücudum gibi! Kahverengi saçlarım başıma yapışmıştı ve ensemden aşağıya sular süzülüyordu. Ellerim arkamda sıkıca bağlıydı. Diz çökmüştüm bu büyük ağacın dibinde. Titriyordum durmadan. Ama en önemlisi onu bir kez daha göremediğime üzülüyordum.
Aniden onun yürümeye başladığını gördüm. Gerildim. Daha derin nefes almaya başladım. Dizlerimin üzerinde kaçmaya çalıştım fakat bu onu güldürmekten başka bir işe yaramadı. Arkama geçti ve o pahalı ayakkabısını sırtıma dayadı.
“Söylemek istediğin son bir söz var mı?”
Başımı öne eğdim ve:
“Cehenneme git.” Dedim.
Kısık sesle güldü ve hızlı bir tekmeyle beni çukura gönderdi. Yüz üstü bu derin çukura gömüldüm. Toparlanmaya çalışırken, üzerime ıslak toprak atıldığını hissettim. Kalkmaya çalıştım ama olmadı. Aniden gözlerime yaşlar doldu ve kendi mezarımda ağlamaya başladım. Ben ağladıkça daha çok toprak geldi. Toprak geldikçe ben ağladım. En sonunda yüzüme kadar doldu mezar. Artık kımıldayamıyordum. Ağlıyordum yine de. Ve hala doluyordu mezar. Tüm bu olayların sırasında düşünüyordum da bir yandan. Görmeye gitmem gereken o kişiyi. Son bir kez görecek olsam, mutlu öleceğim kişiyi. Bana hayat veren o kişiyi. Yani… Yani… Yani annemi. Annem için ağlarken ailemden ayrılışım geldi gözümün önünde. Deniz yeşili gözlerimi kapadım son kez ve son kez nefes aldım.
Birkaç dakika sonra da artık burası benim mezarım olmuştu.

Katilim ise rahat bir tavırla arabasına geri döndü ve mutlulukla uzaklaştı. Ben ise boğulurken yavaşça, gözümün önünde canlandı annem. Ona doğru birkaç adım attım nasıl yaptığımı bilmeden. Ve sıcak kollarına koştum. İkimiz birlikte ışığa girerken, annemin benden önce öldüğünü bilmiyordum.

Mezardaki bedenim aldığı son nefesi verdi yavaşça…