Alessandra Creox

Bu RP başka bir sitede tarafımdan kullanılmıştır. ayrıca karakterim erkekti bilginize.

Metal şıngırtısı kulağımda çınladı. Yıldırım gibi hızlı bir hamle beni geri savurdu. Hızla yere düşerken kendimi korumak için elimdeki kılıcı atıp ellerimi yere uzattım. Düşüşüm yavaşlayınca kendimi kaldırmak için hafif bir hamle yaptım. Güçlü bir el beni dirseğimin altından tuttu ve kaldırdı.
“Teşekkür ederim.” Dedim. Kılıcımı çekerken-aslında ismi epe, kılıç değil- eğitmenim kılıcıyla hamle yaptı. Hamleyi zorlukla savuşturunca alnımdan süzülen terleri mendille sildim. Yorulduğumu hissedip kılıcını indirdiğinde:
“Güzel oynadın Stephan. Ama bir dahaki sefere daha çok çalış.” Dedi güçlü bir sesle. Onda yorgunluk kırıntısı bile yoktu. Güzel oynadın, kısmını duymazdan geldim.
Gerçekten berbat bir eskrimciydim ve eğitmenimin eskrimci olması işleri çok zorlaştırıyordu. Normal şartlarda daha iyi oynadığımı düşündüm. Normal şartlardan kastım şu kafamı çatlatan baş ağrısı olmadığı zamanlardı. Selam verip lavaboya yöneldim.
Terim yüzümü epeyce ıslatmış hatta yıkamıştı. Aynadan kendime baktım. Bitkin bir surat ve gözaltındaki morluklar. Bunun dışında uzun bir yüzüm vardı. Yanağımdaki yaradan kan sızıyordu.
Yüzüme artarda su çarptım, bu iyi gelmişti. Aynaya tekrar baktığımda kan çoktan durmuştu. Suratımdan sular damlıyordu. Rüzgâr ıslak yüzüme vurunca serinleyen suratımda bir rahatlık ifadesi belirmişti.
Havluya yüzümü silerken hafifçe iç çektim. Bu hani şu amaçsız günlerden biriydi ve ben bundan hoşlanmamıştım. İçimde garip bir his vardı ve bu beni gayet huzursuz bir hale sokuyordu. Midem ters dönmüş gibi hissederek eskrim salonundan çıktım.
Bilindik birkaç koridoru geçerken bu yılın altıncı yılım olduğunu ve değişimi beklemekten başka çarem olmadığını düşünerek sinirlendim. Elim kolum bağlıydı ve bu his beni deli ederdi. Ben düşüncelere dalmışken zilin sesini duydum boş koridorlarda hafifçe yankılandı ve sona doğru öğrencilerin günlük konuşma sesleri her tarafıma doldu. Kulaklarımın uğuldamasını boş vererek yürümeye devam ettim.
Pencereden gözüken yıldızlı gece beni kendine çekiyordu. Başıma bir ağrı daha saplandığında yemek salonuna girmiş masada en yakın arkadaşımı bekliyordum. Masanın ayağı sağlam değildi, ritmik bir biçimde sallanıyor ve sesler çıkarıyordu. Tık, tık, tık… Başımdaki ağrı şiddetlendi. Tık, tık, tık… Işık gözlerimi yakıyordu. Daha önce hiç olmamıştı. Derin bir nefes aldım ve parla gece içime doldu. Tık, tık, tık…
Gözlerimi kıstım ve beklemekten sıkıldığımdan ofladım. Bu çocuk nerede kalmıştı? Birinin sürahisinden su damlıyordu. Şıp, şıp, şıp… Tık, tık, tık... Saatime baktım huysuzca ve ellerimi saçlarımın arasında dolaştırdım. Şıp, şıp, şıp… Rahatsızca kıpırdandım ve kısık sesle homurdandım. Tık, tık, tık… Sonunda kapıdan giren arkadaşımı görerek rahatladım.
Yanıma gelince hararetle bir şeyler anlatmaya başladı. Çok hızlı konuştuğu için takip edemiyordum. Beynim uyuşmuş gibi bakınıyor onaylıyordum. Sesler beni daha da rahatsız etmeye başlamıştı. Beynim kafatasımın içinden çıkacak gibi hissetmem iyi olamazdı sanırım.
Şıp, şıp, şıp… Şiddetli ağrı başımı oyuyor gibiydi. Tık, tık, tık…
Bu gürültüye son vermek istercesine masayı sıkıca tuttum ve başımı ellerimin arasına aldım. Arkadaşım endişeyle bana bakıyordu ve bir şeyler söylüyordu. Hayal meyal sorularını duyuyordum ve endişesini gördüğüm halde cevap veremiyordum. Şıp, şıp, şıp… Ve ağrı şakaklarımdan bir patlamayla yayılırken acıyla haykırdım. Sandalyeyi yere devirirken kendi sesimin yankısı kulaklarıma doldu. Yere diz çöktüm, değişimi reddediyor olabilir miydim? Hayır, öksürmüyordum. Vücudumda kan olmadığını bildiğim bir salgı yayılıyordu. Üzerimdeki tişört sırılsıklam olmuştu suratım gibi. Bana ne oluyordu? Değişiyor muydum yoksa ölüyor muydum?
Ne olduğunu anlayamadan çevrem öyle kalabalıklaştı ki yemek salonunun tavanı gözükmüyordu. Kimisi şaşkınlıktan ağzını dahi kapatamamıştı. Kısık gözleri çoğunu görüyordu ama ben hiçbir şey hissetmiyordum. Ağrıyı hissediyordum evet, ama diğerleri yok olmuştu. Ağrı anlımı öyle yakıyordu ki alev almaktan korktum. Kavrularak ölmek istemezdim. Sıkılmış dişlerimin arasından aldığım nefesler boğazımı yakıyordu. Birileri elime bir şeyler tutuşturdu. Su olmalıydı. Ağzıma götürdüm ve büyük bir açlıkla bir dikişte bitirdim. Alnım karıncalanıyor, yanıyor, deliniyordu. Sonra acı geldiğinin aksine birden kesiliverdi. Yerdeki parlak döşemelerin yüzeyinde kendimi gördüm. Ama bu ben değildim sanki. Yansımadaki benin yüzünün çevresinde ve alnında helezonumsu motifler vardı, dövmesi tamamlanmıştı. O anda onun ben olduğunu idrak ettim ve değiştiğimi, hayatımın da değiştiğini anladım. Tık, tık, tık…