Nefret kılıçtan keskindir.

Yazım sırası:
Veronica
aldus
veronica
aldus
Michael...........

Gerçek öfke kılıçtan daha keskin, zehirden daha etkilidir!

Karanlık gecenin içinden, sislerin ardından yükselen çığlıklar sessizliği yeniyor, kulakları tırmalayan acı seslerini ortama yayıyordu. Sık ağaçların yosunlanmış iri gövdeleri karanlığın gölgeleriyle birer canavar gibi karşısına çıkıyordu. Oysa canavar olan ağaçlar değil, çığlıkları atan yaratıklar ve eziyeti eden kadındı. Karanlığın içinde üzerindeki beyaz elbisesiyle hayaletlere benziyor, dünya dışı güzelliğiyle ölüleri bile kıskandırsa da o bir vampir, bir kan emiciydi. Vampirlerin girmeye korktuğu, kurt adamların dönüştükleri ve önlerine çıkan her şeyi parçaladıkları ormanda, umursamadan karşısındaki iki erkeğe bakıyor, onların çığlıklarıyla gülümsemesi genişliyordu. Adamlardan iri olanını ilk kez görse de ne olduğunu ilk bakışta çözmüştü. Kurt Adam… Ezelden beri gelen düşmanlığı onu öldürmesi için yeterli değildi, tabi yanındaki sarışın vampire yardım etmiyor olsaydı. Vampir büyücü olan bir aileyi katletmiş, küçük kızlarını vahşice kullandıktan sonra, kanıyla karnını doyurmuştu. Ancak vampirin bilmediği şey o ailenin koruma altında olmasıydı. Üstelik sıradan bir vampirin değil, bizzat vahşi lady’nin koruması altındaydılar. Veronica, Hogwarts’taki baloya gitmek üzere kulüpten çıkarken, ailenin katledildiği haberini almış, herkesi şaşırtan hızıyla vahşetin yaşandığı eve ulaşmıştı. Güven içinde olduklarını sanan ailenin parçalanmış cesetleri ve genç kızlarının çıplak vücudunu gördüğünde, öfkeden deliye dönen Veronica, vampirin bıraktığı kokuyu takip ederek ormana ulaşmıştı. Onu burada bekleyen kurtla birlikte yakaladığında artık hiç bir şey onları kurtaramazdı.

Ateş çemberine aldığı iki yaratığa bakarken, ateşin ısıyla çektikleri acının yeterli olmadığını düşündü. İlk olarak iri kurt adama yaklaştı. Veronica’nın öfkesi, güçlerini arttırmıştı, havada süzülerek ateşin içinden geçti. Ateşin yakmadığı vampirlerin hepsi pirokinetik olurdu. Vücutları ateşi içlerindeki enerjiyle ortaya çıkardığından, kendilerine zarar vermezlerdi. Kurt adamın gözlerine bakarken öfkeden kırmızıya dönen gözlerine onu hapsetti. “Aslında seni öldürmek istemezdim kurtçuk ama sevgili arkadaşın benim alanıma girdi. Bu da seni onun kadar suçlu yapar.” Sözlerini tamamlamasıyla dönüşmemiş kurt adamın, göğsüne hızla elini soktu. Kalbini tek hareketle sökerken sadece bir saniye geçmişti. Adamın şaşkınlıkla donan gözlerine bakarak onu yere ittirdi. Elindeki kanlı kalple ateş çemberinden çıkarken, alevlerin kurdu içine olarak yutmasına aldırmadan vampire döndü. Çevresindeki alevler vampirin ölü tenini yaksa da öldürecek kadar değil. “Kabul etmelisin onun için temiz bir ölüm oldu. En azından acısız. Ama sen bu kadar şanslı değilsin. Benim kim olduğumu biliyorsun dimi” Elinde tutuğu halen sıcak olan kalbi vampire attı. Adamın kalbi eline almadan yere düşmesine izin verirken gözlerini Veronica’dan ayırmıyordu. Titreyen sesiyle acı çığlıkları kesilmiş oldu. “Evet, Lady’im sizi biliyorum. Lakin sizi kızdıracak ne yaptığımı bilmiyorum. Lütfen affedin beni…” Vampirin sözlerine öfkeyle bakarak karşılık veren vahşi Lady başını iki yana sallayarak

“Sen 1300’lü yaşlarda olmana rağmen öldürdüğün kişilerin kimin koruması altında olduğunu bilmiyor musun? Ah ya da beni buna inanacak kadar saf sandın. Ben senin rüyanda bile göremeyeceğin kadar güçlüyüm ve yalanın kokusunu alırım. Ayrıca seni Howard’ın yolladığını da biliyorum. Sırf beni kızdırmak için bunu yapmanı emretti.” Veronica çemberin içine girerek, vampirin boynuna sarıldı. Gözlerindeki öfke yerden iyice yükselmesine neden oluyordu. Vampir güçlerine artık hâkim olamayacak kadar nefret doluydu. Sadece kadim vampirlerden bulunan güçler bir bir ortaya çıkmıştı. Adamın kollarını kopararak, onun tiz çığlığının sessizliği bozmasına izin verdi. Uzamış olan azı dişlerini göstererek gülümsedi. “Seninle daha fazla oyun oynamak isterdim. Eritilmiş gümüşün içine yatırmak, azı dişlerini sökmek ve daha birçok şey. Ancak zamanım yok bir randevum var ve bunun için şanslısın.” Keskin dişlerini vampirin boynuna saplayarak kanından biraz içtikten sonra geri çekildi. Adamın kafasını neredeyse koparmıştı. Alevlerin vampiri yutmasını seyrederken, dudaklarından akan kanı yalıyordu. Karanlığın içinde hızla süzülerek, ormanın vampir bölgesine ait olan kısmına yöneldi. Ayakları yere biraz daha yakın olsa da halen havada süzülüyordu.

Ormanın bittiği yerde, ağaçların aralarında bankların olduğu küçük bir park vardı. Parkıtaki tek ışığın altında onu bekleyen vampire yaklaşırken elinin kanlı olduğunu fark etse de önemsemiyordu. Bu seferki düşmanı değil eski sevgiliydi. Aldus’la yaşadıklarını hatırladığında canı yansa da bir gerçeği farkına varmıştı. Onu özlüyordu, evet kendisine ihanet eden adamı özlüyordu. Beklide sorun buydu. Duygularına hâkim olmalıydı, onları yeniden kapatmalıydı. Böylece acıda olmazdı, üzüntüde… Herkes tarafından arzulanan bir kadın olsa da aşk acısı çekmesi oldukça ironikti. Michael’ın yokluğu tüm benliğine işlemişken, şimdi Aldus’tan da uzak olmak dayanılmazdı. Onun yüzüne bakmadan yanından geçip, biraz ileride duran çeşmeye doğru yürüdü. Artık öfkesini kontrol altına almış, gene normal olmuştu. Ellerindeki kanı yıkarken, üzerindeki bakışları hissederek kısık sesle konuşmaya başladı. “Sisli ormanda birkaç yaratıkla işim vardı. Beklettiysem özür dilerim. Şimdi gelelim benimle konuşmak istediğin hayati konuya. Umarım aramızda olanlardan farklıdır. Çünkü öfkemi yeni bastırdım Aldus.” Onunla yabancı olmak istemese de sesi oldukça soğuktu. Yılların tecrübesiyle ifadesiz tutmakta usta olduğu yüzüyle genç vampire döndü.

Üzerindeki elbise:

Karşısında duran kadına hayranlıkla bakmaktan alamıyordu kendini. Şimdiye dek yaşadıkları her bir saniye zihninde süzülüyor, iliklerine kadar işleyerek güç katıyordu Aldus’a. Veronica’nın hayatına nefret dolu anılarla girdikten sonra aklına ve atmayan kalbine bu denli yaklaşması şaşırtsa da bu durumdan oldukça memnun olduğunu gizleyemiyordu. Öpmek istiyordu, doyana kadar. Nefesiyle yüzünün okşanmasını, tenini elinin altında hissetmek için canını verebilirdi şuan için. Ancak olduğu yere mıhlanmış, ne ir kelime edebiliyor, ne bir adım atabiliyordu. Her düşünceyi özenle, gizli sandığına yerleştirirken arkasında duyduğu silah sesiyle atağa geçeceği sırada Veronica kendini genç vampirin önüne atmış, ikisi de yere serilmişti. Göz göze geldiklerinde kadim vampirin öfkesi bakışlarındaki keskinlikten dahi anlaşılıyordu. “Burada kal” Üstünden kalkarken tıslarcasına söylemişti. Az sonra yaşanacakların bunlarla yeterli kalmasına şükrediyordu. Kendi de sinirden deliriyordu adeta lakin bunu Veroncia’ya yansıtmamalı aksine onu sakinleştirmeliydi. Buharlaşırcasına koşarak silah senin geldiği yöne koşmaya başladı. Kısa sürede adamı boğazından tutmuş, ağaca yaslayarak tehditlerini savuruyordu. Öfkenin de verdiği güçle silahı un ufak etmişti. Burada durmanın mantıksızca ve korkakça olduğunu fark ettiğinde koşarak Veronica’nın birkaç adım gerisinde durmuş, onları seyre dalmıştı. O adama dersini kendi vermek istiyordu, silahın kendine neden doğrultulduğunu öğrenmek pahasına paramparça etmek istiyordu. Ancak Veronica’nın adamın kollarını koparırken gösterdiği nefretten dolayı ona bırakmıştı bu sefer. “Ben lordumun emrettiği şeyi yaparım. Amacımız onu susturmaktı.” Adamın korkuyla karışık pişmanlık dolu haykırışı gecenin kucağına düşüyor, karanlığın içine hapsoluyordu. Aldus’un beynine saplanan bu kelimeler öfkesini kontrol edeme hale getirmişti. Sinirini az da olsa yatıştırmak amacıyla aldığı derin ve hızlı nefesler bile fayda etmiyordu genç vampir için. Veronica tereddüt etmeden adamın kafasını koparmış, olduğu yere bırakarak Aldus’a dönmüştü. Beyazlar içindeki masumiyete kan lekesi karışınca asıl aşık olduğu kadının yüzünü görmeye başlamıştı. Sevgi ve kötülüğün bir arada barındığı vampirlerden biri olsa da onu herkesten ayıran Aldus’a verdiği değerdi. Göz kamaştıran elbisesinden bir parça yırtıp elindeki kanları silmekle meşgulken bile Aldus’a gözlerini dikmiş kızgınlık dolu bakışlarla “Sana kimsenin dokunmasına izin vermem” mesajını vermeyi istiyor gibiydi. “Benim bu yanımı ilk kez gördüğünü farkındayım ama korkma, sana asla zarar vermem!” Aldus içinde oluşan gülme güdüsünü bastırmış, dinlemeye devam etmişti gecenin güneşini. Ondan korkmanın aksine bir kez daha aşık olmuştu adeta, doğası gereği oluşan bu vahşilik ve öldürme isteği kadim vampire uyum sağlamıştı. Kararsız olarak kestirdiği adımlarla Aldus’a yaklaşırken küçük bir gülümsemeyi de esirgememişti. Veronica’nın hayat dolu ellerini yüzünde hissederken gözünü kapatmış, kendini ona bırakmıştı. Güzel vampir kendine doğru çektiğinde beklenmedik hasret dolu öpücük dudağında patlıyordu. Şaşkınlıkla istek arasına gidip gelse de başının dönmesine sebep oluyor, kendine iyice çekiyordu. Hiç bırakılmasını istemediği anda Veronica dudaklarını ayırmış, veda ediyormuşçasına sıkıca sarılmıştı. Kollarını gevşettiği sırada, kulağına yaklaşmış her şeyin habercisi olan o kelimeleri söylemişti bile. “Sana bir şey olmasına dayanamam. Şimdiden hedef halindesin. Sadece sen değil bana başlı bütün vampirler öyle. Buna son vereceğim benim tatlı vampirim. Senden çok önemli bir şey isteyeceğim. Michael Avrupa’da. Ona ulaşıp olanları anlat ve herkesi durumdan haberdar etmesini istediğimi söyle.” Böyle bir şeye asla izin vermeyecek ucunda yok olmak da olsa sonuna kadar Veronica için savaşacaktı. İnkar sözcüklerini dilinden dökeceği sırada dudağına kondurulan öpücük hepsinden farklıydı bu sefer. Her duyguyu yoğunca hissetmişti bir an. Her şeyin böyle son bulmasına asla izin veremezdi. Denenleri harfiyen yerine getirecekti, ancak oturup Lady’sinin yok olmasını izlemeyecekti. İçini kemiren acıya aldırmadan gözlerine kenetlenmişti. Bende seni özlemiştim. Dikkatli ol!” Sır gibi fısıltıyla söylenen bu kelimelerin ardından buhar olup uçmuştu kadim vampir. Artık önünde duran ceset ve kendinden başka kimse yoktu ormanda. Öncelikle Michael’i aramaya karar verdi. Girdikleri en son diyalogda oluşan olaydan sonra içine hiç sinmiyordu bu telefon görüşmesi ancak zorunlu olduğunu bildiği için yapması gerekti. Telefonu kulağına götürdüğünde her bir saniye inadına yavaş işliyor, Michael ise deli etmeye karar vermiş gibi telefonuna cevap vermiyordu. Beynini kemiren düşüncelerin arasından gelen “Ne istiyorsun?” sesinin ardından rahatlamış, unutup gittiği tanrıya şükretmişti yıllar sonra. Normalde bu sorunu ardından üstü kapılı iğnelemeye başvururdu ancak şuan ona hiç olmadığı kadar ihtiyacı vardı. “Konu Veronica. Lord’un baloda saldırı düzenleyeceğini ve Veronica için ölüm emri verdiğini öğrendi. Kendini Lord’a teslim etmeye gitti ve sana haber vermemi istedi. Herkes dikkatli olmalı” dediği an fırsat vermeden kapadı telefonu. Kadim vampiri nasıl kurtaracağını düşünürken aklına gelen fikir hiç yaratıcı olmasa da başka çaresi yoktu. Ormanın içine doğru koşarken kafasına kurgulayıp, tekrar etmeye devam ediyordu.