Aurelia.

Kendinde başka arkadaşın var mı ki bu dünyada? Kimin ne zaman sana ne yapacağını bilmezken nasıl güvenebilirsin bir başkasına? Aynadakinden başka kimsen yok aslında. “İstisnalarım var!” dediğini duyar gibiyim. Yok işte! İstediğin kadar haykır istisnalarını, bir işe yaramayacaktır. Acı ama gerçek işte: İnsanlar bu hayatta her konuda yalnızlar…

Üç aydır ağlayamıyor olmamın bana ne zararı olabilir çok merak ediyorum. Bir gün gerçekten patlayacağım ve bu sefer ilaçların bana pek fayda edeceğini sanmıyorum. Muhtemelen hastaneye falan kaldırılırım, ne olacak ki, hastane bizim sayılır. Çok uzun süreceğini sanmıyorum tedavimin, birkaç ilaçla postalarlar geri evime. Hatta ilaca bile gerek kalmaz belki de. Bir umut bizimkiler anlar derdimi de kurtulurum bu şehirden…

Tanrı'm, kendimi bazen gerçekten de aşabiliyorum. Kendi zevklerim için başkalarını üzmek niye ki? Sadist falan mıyım? Hayır. Ama yine de bunu yapmak yüzde seksen üç hoşuma gidiyor. Evrim geçirdim resmen. Hem ruhsal, hem de bedensel olarak. "İkisi de normal hızda değil tatlım." Annemin tam olarak söylediği bu. Tamamen bencil... Henüz olamasam da git gide daha da bencilleşiyorum. Kırmızı ele geçiriyor yavaşça bedenimi. Nefret denen o duygu sarıp sarmalıyor ruhumu, diğer duygulardan uzak tutmak istercesine. Şeytan gibi, kötüyü cazip, güzel kılıyor. Yasak duyguları hissettirmeye çalışıyor. Neden mi kırmızı? Aslında kırmızının anlamı pek çok kişi için aynı şey: Aşk. Oysa aşk acısından sonra yaşadığın duygu ne? Nefret değil mi? Canını yakan insandan her zaman nefret etmez misin? Ana ınıfındayken bile biri sizi düşürdüğünde otomatik olarak ona karşı bir nefret besler, siz de onu düşürmeye çalışmaz mıydınız? Bu yüzden nefret kırmızı. Hem aşk'ın hem de nefret'in rengidir kısaca. Zıt kutuplar bir arada...

Dudaklarım ve burnum kıpkırmızı, tenim sapsarı, yüzüm solgun. Bilin bakalım ne oldu? Grip denen o şey –hastalıktan da beter olduğundan “şey” diyorum- geldi bana çattı! Hem de fena çattı. Sanki ben ona bişi yaptım da geldi daha senenin başından beni buldu. Sesim çatal çatal, surat sirke satıyor, gözler kanlı ve yaşlı. Tipim ölmüş vaziyette kısaca. Bir umut ateşim çıkarsa belki de okula gitmem yine. Gerçi sanmıyorum, kırk derece ateşle okula gittiğimi hatırlıyorum, sonra okulda sinir krizi geçirmiştim hatta, onu çok net biliyorum. Şu anki halim de bana o günü hatırlatıyor ama tarihler ve hava şartları uyuşmuyor Tanrı’ya şükür…

Şu anda beni ayakta tutan iki şey: Birincisi, annemin yaptığı mükemmel çorba, ikincisi ise… Beyaz Çikolata. Tanrı’m, neler yaratıyorsun böyle? Hayatımda yediğim en güzel şeylerden biri beyaz çikolata. Beni yarı yolda asla bırakmayacak bir aşk o bence. Bir kere canlı değil, beni terk edemez. Sonra… Beni mutlu ediyor, her zaman. Annemin elinde ne zaman bir çift –bazen günde iki tane yiyebiliyorum- beyaz çikolata görsem hemen önce anneme sarılıyorum, sonra beyaz çikolatalarımdan birini kapıyorum ve odama kaçıyorum. Bir insana çikolata sadece kilo yapar falan diye düşünenlere sesleniyorum: YANILIYORSUNUZ! Benim böyle bir derdim yok şimdilik, çok şükür. Mutluluk, aşk, sevinç, her şeyi her bir ısırıkta hissediyorum sanki. Çikolata Aşığı diye benim gibilere söyleniyor herhalde… (:

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı^^ <3

Kişiliğimle ilgili sorunlar yaşıyorum sanırım. Kimim, neyim, neden buradayım gibi birçok soru geliyor her gün aklıma. Ve hep aynı cevabı alıyorum: Bilmiyorum. Bir insan kendini nasıl bilmez diye soranlara söylüyorum: Yaşadığım, hissettiğim şeyleri benden başka kimse bilemez, anlayamaz. Altıncı his denilen şey bende çok kuvvetli galiba. “Olabilir” dediğim her şey bir şekilde oluyor çünkü. Yanımdan geçen birinin yüzünü görürsem nasıl bir ruh halinde olduğunu anlayabiliyorum mesela. Bakışları, gözlerindeki parıltı, mimikleri… Gördüğüm her şeye bir anlam verebildiğimden herhalde.

Peki, gördüğüm her şeye anlam verebiliyorsam, neden ayna karşısına geçtiğimde gördüğüm manzaraya bir anlam veremiyorum? Karşımdaki tanıdık yalancı neden bana bir şey ifade edemiyor? Neden o ne hissediyor anlayamıyorum? Neden bu kadar ifadesiz ve ruhsuz? Neden hiç gülmüyor? Ya da ağlamıyor? Her gün kafamdan geçiriyorum bu soruları, aynaya bakarken. Gerçekten de bilmiyorum demek ki kim olduğumu, ne olduğumu.

Neden burada olduğumu az çok tahmin edebiliyorum sadece. Annem bir şeylerden yakındığında “Anam beni diye doğurmuş ki?” diye yakınır. Her duyduğumda da cevabım aynen şudur: “Beni doğurasın diye.” Gerçekten de dünya denen somut cehennemde bir tek ailem beni istediği için varım, şu anda buradayım. Yoksa, bilseydim ben böyle acı çekeceğimi, ya da seçme hakkım olsaydı, gelir miydim ki ben bu dünyaya? Hiç sanmıyorum. Babam bana bazen “Sen Sirius’lusun” falan diye şaka yapar. Ben de “O zaman Dünya benim gezegenimin cehennemi” derim, susar, konuşamaz. Az önce de dediğim gibi; burası, bulunduğumuz yer, somut bir cehennem. Ya da bir okul. Ve eğer dünya gerçekten de bir okulsa, hayatlarımız için, burada dersler normal okuduğumuz okullardan farklı. Burada derslerden önce sınanıyoruz, sınav oluyoruz. Tecrübe kazandıktan sonra ders alıyoruz. Ve sınavların tarihlerini de bilmiyoruz, sadece bir önceki sınavdan kazandığımız tecrübelerle diğerine gidiyoruz…

*Konudan konuya atlamak bu olsa gerek. Gerçekten de kötü olduğunun farkındayım…

Özlemiş beni, bunu belli etmese de. Kelimeler yetse belki de anlatabilirdi ne kadar özlediğini. Ya da canının neden sıkkın olduğunu söyleseydi anlatırdı nasıl özlediğini. Beni unutmamış ya, o yetiyor aslında bana. Yaşadıkları zor çünkü, biliyorum, hissedebiliyorum. Aramızda kilometrelerce mesafe var. Kimin umurunda? Gerçekten seviyorsan, değer veriyorsan, O’na güveniyorsan ne önemi var ki mesafelerin? Varlığını hissettikten sonra ne önemi var? Önemli olan yanındaki değil, kalbindeki yeri değil mi? Bu yüzden 4 aydır, sabırla sürüyor ya ilişkimiz. Çok diyorlar “Siz çıkmıyorsunuz ki. Neden bekliyorsun hala O’nun için?” “O seni çoktan unutmuştur, bak güzel kızsın, kendini yıpratıyorsun.” Hepsi de benden aynı cevabı alıyorlar: “Ben gerçekten seviyorum.” Aksine bir şeyler söyleyenlere tıkıyorum kulaklarımı. Sesini son ses açıyorum kulaklarımda, duymuyorum onları. Sadece O’na odaklanıyorum. O’nu beklerken saydığım günler, O’nun için ağladığım saatleri sırf içinde O var diye, yüzümde acı bir gülümsemeyle anıyorum. Yarını düşünüyorum, geleceği düşünmemeye söz vermişken. Sırf yarınımda da O var diye. Bir tek O’nunla sonsuzluğu düşünmüyorum, o da gün geldiğinde herkesten ayrılacağım gibi, O’ndan da ayrılacağımı bildiğim için…

Ah, Tanrı'm, sana ne kadar teşekkür etsem az herhalde. Yıllardır elde edemediğim bir şeye şimdi yavaş yavaş kavuşuyorum. Göz göze geldiğimizde gülümseyen ve selam veren insanlar artık o kadar fazla ki.. Lisenin benim için ne kadar zor olacağını düşünürken bu benim için mükemmel bir şey hiç şüphesiz. Servisteki 12'ler bile dahil beni gördüklerinde selam veriyorlar ki ben bir 9. sınıfım, yani daha çömüm. Yine de en üst sınıftakilerle bile bir iletişimim olması beni gerçekten de çok güzel bir şey. Abarttığımı düşünenler olacaktır ama, kolaysa bir de siz 8 yıl boyunca dışlanın bakalım. O zaman da abarttığımı düşünecek misiniz? Yıllarca birilerinin beni anlamasını ya da ne bileyim, birileriyle anlaşmayı istedim, kısmet liseyeymiş. "Lise yeni bir dönem. Yeni bir hayat." diyordu arkadaşlarımdan biri de, inanmıyordum. Gerçekten de doğruymuş. Yeni hayat, yeni arkadaşlar vee.. En güzeli de yeni arkadaşların getirdiği popülerlik. Tekrar söylüyorum. Tanrı'm sana şükürler olsun!

Bugün benim için dünyanın en önemli insanının, yani annemin doğum günü. O’nun sayesinde bu dünyada olduğum için O’na ne kadar minnettar olduğumu kendisine bile anlatamıyorum. Bunu sadece Tanrı ve ben biliyoruz. Her ne kadar arada sırada tartışıyor olsak da beni çocuğundan çok arkadaşı gibi görüyor oluşu, bana her şeyi ama her şeyi açıkça anlatabiliyor olması kendimi her gün daha da şanslı hissetmemi sağlıyor. Beni dünyadaki kötülüklerden korumak için gönderilmiş kanatsız bir melek o. Uçuk kaçık, cadı bir melek hem de (: Ama o benim annem, nasıl olursa olsun, ne yaparsa yapsın sadece benim için yapıyor. Her insanın bir meleği, annesi var be herkese göre kendi annesi dünyanın en güzeli. Benim annem bitter çikolata gözleri, kızıl saçları, ufak tefek yapısıyla, 5 yaşındaymış gibi davranışlarıyla meleğim. Benim varlığım için doğduğunu söylese de aslında ben O’nun mutluluğu için doğdum, bu bir gerçek. Her ne kadar, her kız gibi, babacı olsam da annemin yeri bambaşkadır benim için…

Hayat çok şey düşündürüyor aslında bana. Zıt kutupları yan yana getirebiliyorum düşüncelerimde. Olanla olmayan bir arada durabiliyor bir köşede, sessizce. İkisinden biri dışarı çıkmayı bekliyor sabırla, yine sessizce. İkisi de konuşmuyor, konuşamıyor sanki. Hangisi baskın, hangisi değil karar vermiyorlar. Sadece susup bekliyorlar, seçilsinler diye. İkisinden birini seçmek, o sessiz, ıssız köşenin sahibine kalıyor sadece. İkisini de eşit... Göremiyorsun aslında. Çünkü olan her zaman mantıklı geliyor sana. Peki ya olmayan, olamayan? Kötüyü iyi, güzel gösteren O melek geldiğinde nasıl birden olanın da ötesine geçebiliyor? Nasıl kazanıyor? Çok, çok, çok mantıksız şeyler bunlar...

...O an öyle bir doldu ki gözlerim. Her bir yağmur damlası cama çarpıp yavaşça diğerlerinin arasına süzülürken, aklımdan geçen düşünceleri kimsenin duyamıyor oluşuna seviniyordum aslında. Herkese kapanmıştım o an. Kulağımda son ses Lacuna Coil'im, şimdilerde en sevdiğim şarkısı olan Falling çalıyordu. Bir damlanın, sadece bir damlanın göz pınarımdan kızarmış yanağıma akmasına izin verdim. Daha fazlasını yapamayacaktım. Bir an kıskandım yağmur bulutlarını. O kadar çok ağlıyorlardı ki her seferinde, imreniyordum onlara her seferinde. Aylardır ağlamadım, ağlayamadığım geliyordu aklıma çünkü. Gerçekten de pat diye aranışımın ardından yarım saat ağlamıştım, hıçkıra hıçkıra, ve sonra bir daha ağlamamıştım. Ağlayamamıştım sanırım. Sırf bu yüzden bir bulut olmak istedim. İzmir'in üstüne çöken o kara bulutlardan değil, rüzgarla savrulan, özgür bir bulut. Ama ağlayabilir olmak isterdim bir yandan da. Islatırdım seni gözyaşlarımla. Ne kadar özlediğimi hissederdin en azından...

1747

Duygu selinin ardından...

Ah Tanrı’m, o çocukla diz dize oturduğuma inanamıyorum. Aklımdan geçen salakça bir düşünceydi bu. Ne yani, çocuk biraz yakışıklı diye, serviste onunla oturdum diye heyecanlanmam da neydi şimdi? Her gün gördüğüm insan, bana ne yahu çocuktan? Bütün sınıfın aksine Güneş’i umursamayan ben, Gece’yi mi umursayacaktım? İsimleri özellikle yazmıyorum. Bunlar sıra arkadaşımla aramızdaki bir şifre. Güneş, girdiği her yerde bir ışık dağıttığı için Güneş, Gece ise bildiğimiz kara kaş- kara göz ikilisinin muhteşem örneklerinden biri. İkisini de, sınıftaki diğer kızların aksine, umursamıyorum. Ama bugün nedense bir gariptim. Diğerlerine mi dönüşüyorum? Ah Tanrı yardımcım olsun. Amen.

En acısı da bu olmalı herhalde; en yakınlarından biri tarafından terkedilmek.

Ciddi ciddi düşünmeye başladım bırakmayı. Bir saattir çabalıyorum, çabalıyorum ama lanet olsun! Bir sonuç alamıyorum hala. Rp’ye ilk başladığım zamanlar ne güzeldi, az karakterim vardı, kurgularım basit, ama bir o kadar da hoştu. Az-çok kafamda oluşturup bir şeyler yazabiliyordum. Sonra ne olduysa, karakterlerim, kurgularım çoğaldı, birbirine girmeye başladı. Yazamaz oldum, kafam tamamen durdu. Arada eski sitenin kapanması, olan başka, üzücü olaylar da etkiledi beni. Değiştim, lanet olsun ki, çok değiştim. Kafam bir başka çalışıyor artık. Tamamen saf ve iyi niyetli karakterlerimin yerini karanlık tipler almaya başladı. Onlarsız yaşayamıyorum artık nedense. Böyle olmasını hiç istemezdim aslında, bu yüzden geri döndürmeye çalışıyorum eskileri. Ama ne fayda! Kafamın içindeki karanlık her şey kapatıyor aydınlık yüzümü. Karakterlerimle birlikte, ben de değişiyorum…

Artık korkuyorum ben, annem ne zaman “Baban evdeymiş” dediğinde. Nedeni sadece 4. sınıfta yaşadıklarım. Sessiz, sakin bir kızdım o zamanlar. Mutluydum, babam da annem de rahat ettirebiliyordu beni. Taa ki… Ocak ayının ortalarına doğru hasta olmuştum, hem de 40 derece ateşle. Okulda sınavım vardı, bu yüzden de okula gitmek zorunda kalmıştım. Babam işten çıkartılalı iki-üç ay falan olmuştu. Her neyse, okulda deli gibi üşüyordum. Beyaz bir kabanım vardı, kapüşonunu kapattığımda eski molara benzediğimi söylerlerdi hatta. O kadar çok üşüyordum ki… Dersimiz fendi, ve sözlü oluyorduk sırayla. Nasıl olduğunu hatırlamıyorum, ama ağlamaya başlamıştım bir anda. Ve sürekli aynı şeyi fısıldıyordum. “O lanet olası gün!” Ailemi aradılar, evimiz okula yakın olduğundan hemen eve götürdüler beni. Babamın halası çocuk doktoru, o gelmişti bana bakmaya. Ben hala ağlıyordum. Nedenini bulamadım uzun bir süre. O günden sonra daha kötü bir hal almaya başlamıştı başta. Her gün ama her gün ağlıyordum. En ufak şeyde bile ağlıyordum. Öyle ki bu senenin başında buna baş dönmeleri de eklendi. 4 yıl boyunca anlayamadım bunun psikolojik olduğunu. 18 ay babanızın evde olduğunu düşünün bir de. Benim için gerçekten de zordu. Hala zor…

Ben küçücük bir çocuğum aslında, hala. Babası uzaklara gidiyor diye ağlayan, annesini üzdükten iki dakika sonra dayanamayıp ağlayarak O'na koşan.. Şimdi yalnızım ya, korkuyorum. Annem, babam, sevgilim, sevdiğim herkes uzakta benden. Ruhen yakın, bedenen oldukça uzak. Babamı istediğim zaman görürüm, nasıla evde. Annem yok birkaç gün. Sevgilim... O kadar uzak ki bana.. Her gece rüyalarımda gördüğüm, sesini duyduğum, ve her seferinde daha çok özlediğim sevgilim. Kankamla uğruna kavga ettiğim insan. 9 yıllık arkadaşımı O'nun için hiçe saydığım insan.. Uzakta, ama o kadar yakın ki.. Şimdi gerçekten yanımda olmasını isterdim ama. Aylardır ağlayamıyorum, yanında sevinçten acısını çıkarmak istiyorum o ayların. O'nu istiyorum işte, yanımda olmasını, bana sarılmasını, ruhumu ısıtmasını...

Marjinalliğim kimseyi ilglendirmez. Özentiliğinizi de gidin başkalarından yapın. Ben "ben"im ve siz asla "ben" olamazsınız. Kırk fırın ekmek hesabı işte. Bunu o küçük kafalarınıza sokmalısınız! Kendim gelip sokarsam yanarsınız!

Siz, birilerini daha iyi kılabilmek için çaba verirsiniz. Hem de öyle böyle değil, başkası uğruna kendi acılarınızı bastıra bastıra, zorla gidersiniz üstüne. Yaraya tuz basak hesabı. Ve o emek verdiği insan bir anda emeklerinizi hiçe sayarak döner eskiye. Deli olmaz mısınız yerimde olsanız? Bir an nefret ettiğim kendimden. Hem de öyle böyle değil. Bütün emeklerim öpte şu anda. Canımın yandığıyla kaldm ben. Bencilliğimi yine hiçe sayarak yardım ettim birilerine.

Kafama takacak ne kadar da çok şeyim varmış aslında. Sınavlarım, okulum, ailem, sevgilim.. Bir de her biri için ayrı ayrı gerilen sinirlerim. Neden bilmiyorum, ama 2.5 haftadır o kadar sinirliyim ki, kalkıp anneme bile küfredebiliyorum. Hoş, bunu çok sık yapıyoruz biz karşılıklı ama bu seferki baya ağır olmuştu hani. Bu sinirimi aslında bir şeye bağlıyor O: Yokluğuna... "Sevgisiz kaldın sen" diyor bana, "Aşksız kaldın. Sen gerçekten de aşıksın bu çocuğa." Evet, gerçekten de aşk hastalığına yakalandım ben, kurtuluşum yok.. Gibi. Aslında var ama, seviyorum ben hastalığımı, bütünleştim O'nunla. Varlığını bile hissetmiyorum ki, hissedemiyorum. Yok çünkğ yanımda, yakınımda. Öyle özledim ki O'nu.. Çevremden çıkarıyorum bu özlemi, sinire döküyorum. Ölmek istiyorum, olmuyor. Ağlamak istiyorum, olmuyor. Ne yapmak istersem olmuyor. Korkuyorum. Sonunda duyarsın da, üzülürsün diye arkamdan...

Çook, çook, çok kararsızım! Çok mu sorguluyorum, yoksa çabuk mu etkileniyorum bilmiyorum ama din değiştirmek konusuna takmış durumdayım. On dört yaşında, henüz kimseye sormadan nasıl yaparım bilmiyorum ama Hristiyanlık bana nedense çok yakın gelmeye başladı. Tanrı demek, Allah demekten daha güzel gibi geliyor bana. Tamam, bunu geçtim. Çünkü herkes Tanrı diyebilir. Sonuçta aynı kişiler. Hristiyanlığın bakış açısı daha yakın geliyor bana. Nasıl anlatayım bilmiyorum. Daha yakınım onlara. Bunları neden düşündüğümü de bilmiyorum. Çevremde hiç kimse Hristiyan değil mesela. Bayadır düşündüğüm bir şey sanırım. Her zaman kiliseleri camilerden daha güzel bulmuşumdur mesela. Yapıları falan daha hoş, ne bileyim. Ooof! Sanırım deliriyorum ben..!

Lanet olası insanların, lanet olası az gelişmiş beyinlerine, şu lanet olası fikri bir türlü sokamıyorum: Hiçbir şey sonsuza dek gitmez, sürmez, ya da her neyse işte! Sonsuz hiçbir şey yoktu ama! Neden anlamak istemiyorsunuz ki? Evren; sonsuz bir boşluk, diyorlar. Yalan kardeşim, ya-lan! Siz ne gördünüz ki sonsuz? Nereden biliyorsunuz böyle bir kavramın varlığını? Bazı şeyler vardır, gerçekten sonsuz olabilecek. Tanrı, Ruh, ve manevi bazı şeyler. Ama bunların dışında hiçbir şey sonsuz de-ğil-dir! Aşk sonsuzdur diyorlar mesela. Açıp bir tarafımla gülesim geliyor, yemin ederim. En kısa hissedilen şeydir aslında aşk. Yirmi saniyeden söz ediyoruz. Yalnızca yirmi saniye yıaa! Ama nedense o lanet soktuğum küçük beyinleriniz almıyor bunu. Alamıyor. Siz, kendinizi aşkla tatmin eden, küçük düşünen insanlarsınız bence. Kendi iç dünyanızla tatmin ediyorsunuz kendinizi. Zihniniz kendini her şeye kapamış, kapı duvar!

Basit insanların, çaba vermeyecek basit çabaları... Bir işe yaramayacak: Ay-rıl-ma-ya-ca-ğım! Nokta.

Dün gece daha güzel olamazdı herhalde. Bu ara kimi düşünsem, hop, anında buluveriyorum onu. Mesela, en basitinden, ne zaman aklımdan canımdan çok sevdiğim ikiizim geçse msn'e geliyor. Ya da 'Ege ne zaman gelecek?' diye düşünürken bir anda ya mesaj atıyor ya da msn'i açıyor. Dün de aynı şey oldu işte. Sitelerde dolanırken, tam çıkıyordum, O'nu düşündüm ve biraz daha bekledim. Bir baktım, üye listesinde adımın üstünde bir başkası var. Sanki yüz yüze görmüşüm gibi, kalbim hızla çarpmaya başladı bir anda. Öyle bir duyguydu ki o. Bir haftadır görmüyor olmamın özlemi mi, yoksa bazı şeylerden dolayı duyduğum suçluluk muydu hiç bilmiyorum ama bir şeyden kesinlikle emindim: Mutluydum. Her şeyini o kadar çok özlemiştim ki.. Hele yaptığı o aşırı kıskançlıklar gecenin bir vakti inanılmaz bir şekilde gülümsememe neden olmuştu. Her ne kadar sinirlerimi bozan şeyler olsa da özlemiştim ben O'nu, aşkımı. 'O yok' diyenlere inat ben hep var olduğunu biliyordum. Şimdi ise sevgilimi inkar eden herkese verebileceğim bir cevabım oldu: Benim bir Romeo'm var.

Ayışığında ortaya çıkan kalbim,
Yüzünü gösterdi senin kalbine.
Seninki kırıktı, mutsuzdu.
Elini uzattı kalbim, yardım etmek istercesine.
Kabul etti, sesini dinledi kalbin.
O zamandan beri hep seni sevdi kalbim.
Unutma ki, seni çok seviyorum, sevdiceğim...