Luciane S. Breyn.

Sessizliği sarıp sarmalayan, kayanın üzerinde tek başına iki büklüm oturan bir siluet vardı. Hiç kıbırdamayan aciz bedeni ile suyun tınısını dinliyordu. Zayıf güneş ışıkları ile parlayan ince ve altın renkli saçları, hafifçe esen rüzgarda çelimsizce uçuşuyordu. İnce ve çelimsiz bacaklarına, bacaklarının aksine daha bir kaslı fakat daha da güçsüz düşen kolları sarılmıştı. Karanlığa gizlenmek istercesine kafasını saklamıştı bacaklarına. Hayattan korkan bir devekuşu gibi gömmüştü vücuduna kafasını. Yenilmek istemiyordu hayata. Gözlerini, zayıflamış güneş ışığının çarptığı denizin dalgalarına vuran yansımasına çevirdi. Hayat. İşte gördüğü dalgaların üzerindeki pırıltıydı hayat. Tıpkı bir çocuğun gülüşünün gözlerine yansıyan pırıltısı gibiydi.

Oturmuş olduğu biçimsiz kayanın üzerinden çekti çelimsiz bacaklarını. Ayak parmakları soğuk suya değdiğinde içindeki ürperme ile tenindeki tüyler kabarmıştı. Bu soğuk suya dalmıştı acıyla kavrulan opal gözleri. Bedeninin zaten bir kısmını örtmüş olan parça beyaz bezi teninden uzaklaştırırken, hafif rüzgârın okşayışıyla vücudunun titreyişine engel olamamıştı. Ayak parmaklarını soğuk suyun derinliklerine iterek vücudunun bir kısmının daha suya girmesini sağlamıştı. Ayakları denizin ıslak ve toplu hâlde duran kumlarına dayandığında su beline kadar Luciane'ı sarmalamıştı. Ayaklarını kumdan ayırarak tenine sürten suyun soğukluğuyla ilerliyordu denizde. Su teninin yüzeyinde ne kadar yukarı çıkarsa üşüyen bedeni o kadar ısınıyordu. Suyun güneş ile anlaşması bundandı. Kendini sıcak tutuyordu.

Suda boyunu geçen yerlere geldiğinde vücudunu döndürerek tekrar kıyıya ilerledi. Sudan çıkmış sırıksıklam olan bedenini, biraz önce üzerinde oturduğu biçimsiz kayanın üzerine attı. Sırtüstü uzanmıştı güneşe inat. Çünkü artık güneş sadece suya değil onun bedenine de çarpıyordu. Zaten sarı olan bedeni güneşin kırık ışınları ile daha bir parlak sarı olurken, ıslaklığı kuruyor ve aynı zamanda da rüzgarın nemli tenini okşayışıyla ürperiyordu. Ayak parmakları hâlâ sudaydı. Birden tenini kurutan güneşin yerini bir karaltı almıştı. Gözlerini açıp baktığında bu karaltının birine ait gölge olduğunu gördü. Ve bu kişinin de eski sevgilisi Alex olduğunu...

Yüzünde şaşkınlığı içinde gizleyen bir gülüş vardı Luciane'ın. Alex'in yüzü ise şehvet ve tutku ile parlıyordu. Luciane bu yakışıklıyı neden terkettiğini pek hatırlamasa da keşkeler haykırıyordu şimdi aklına.

"Merhaba Prenses." Sesi Luciane'ın aklını devre dışı bırakıyordu adeta. Uzandığı kayadan doğruldu ve yakışıklının onun yanına oturması için kayanın bir kısmına dik bir şekilde oturdu. Yüzünde hafifçe güneşi gören tebessümü, bütün yüz hatlarına yayıldı.

"Merhaba."

kısa bir rp geliştireceğinize eminim. 60*

» Luciane S. Breyn.
» Luciane Stenly Breynellen.