Sanatçı alımları

Karakterinizin Adı ve Soyadı: Beatrice Moore
Karakterinizin Yaşı: 21.
Hangi Meslek Olmak İstiyorsunuz? : Çelist.
Örnek RP:
Saatlerdir soğuk suyun altında kendine gelmeye çalışıyordu. Bu günde diğer günler olduğu gibi çok geç uyanmıştı ve bu yüzden bütün gün çok yorgun hisseeceğinden emindi. Bu yorgunlukla kendisini soğuk suyun altına attı. Her damla, çıplak vücuduna çarparken, acı çekmesine rağmen kendine geliyordu. Bir nevi işkenceydi bu. Banyonun soğuk mermerlerine attı adımını. Suyu kapatıp, havluyu es geçerek odasına ilerledi. Kaşmir halının üzerinde ilerlerken, düşünebildiği tek şey ailesine duyduğu özlemdi. Artık ne annesinin nefes alış verişlerindeki zarafeti izleyebilecek, ne de babasının varlığının verdiği güven duygusuyla kendinde olabilecekti. Damlaların üzerinden akışları yavaşlamıştı. Büyük havlusu içinde kaybolurken, baş ağrısının vücudunu fethettiğini hissedebiliyordu. Her zaman kendini diğer öğrencilerden soyutlamaya çalışmıştı ve bunu başarıyordu da. Her zaman dışlanmıştı herkes tarafından. Bunun sebebi seksi yada acımasız olmaması değildi. Yani tek sebebi diyelim. Her zaman etrafındakilere karşı kalkanları vardı. Kimsenin aşmasını istemediği kalkanları... Sırf kırılmaktan korktuğu içindi bunlar. Saçlarından süzülen damlalar dikkatini dağıtınca, düşünmek için fazla çıplak olduğunu farkedince hızla giyinmeye başladı.

"Ben aslında kimim? Hiç kimse. Gereksiz bir bedende yaşayan aptal bir ruh."

Sessizce ortak salondan uzaklaşırken, çarptığı öğrencilerin bile farkında değildi. Boşluk muydu bu, yoksa soyutlanmasının umursamazlık derecesine ulaştığının bir işareti miydi? Bilinmezdi. Kendine senelerdir cevaplarını asla alamadığı sorular soruyordu. Hayatı boyunca cevabını verebildiği tek soru vardı. O da ne olduğu, neler yapabildiğiydi. Metamorfmagus. Gece olmamasına rağmen havanın karanlığı hoşuna gitti. Karanlığı severdi, geceyi. Karanlıkta bazı şeyler gizlemek kolaydır. Bu yüzden aldatıcı görünse de, karanlık yüzüstü bırakıp gitmeyen, tek gerçek dosttu Beatrice'e göre. Aydınlık sizi terk ettiğinde, karanlıkla baş başa kaldığınızı fark edersiniz. Özlemini duyduğunuz ışığın ne kadar boş olduğunu farkedersiniz. Bir gün aydınlık geri döndüğünde, karanlığı göremezsiniz. Ancak o halen oralarda bir yerlerde sizi beklemektedir. Sadece ışık gözünüzü aldığından, göremezsiniz. İşte bu yüzden severdi Beatrice karanlığı. Adımlarını hızlandırırken, rüzgarın tadını alabiliyordu. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Ancak bunun farkında bile değildi. Her zamanki gibi iç sesi konuşuyordu. Hüzün ve umutsuzluk? Belki de çaresizlik. Ayakkabılarının çamura bulanması biraz olsun dikkatini çekebilmişti. Ve yağmuru farketti. Yukarıya baktı. Yağmur yeni farkedilmenin verdiği alınganlıkla suratını dövüyordu genç cadının. Büyükbabası ona her zaman; iyi insanlar kötü şeyler yapmaya mecbur bırakılırlar ise yağmur yağdığını ve meleklerin o kişi için ağladığını söylerdi. Ne zaman yağmuru düşünse, aklına gelen ve yine cevaplayamadığı sorulardan çok daha fazlasını türetirdi. Özlüyordu. Neyi özlediğini bilmiyordu ancak, içinde büyük bir özlem vardı. Bir an durdu. Gözlerini kapatıp, derin bir nefes aldı. Ne zaman hüzünlense bunu yapardı. Bir Hufflepuff'lı olduğu için, ezilenler grubuna girerdi. Ve burada öğrendiği en iyi şey, "Asla gerçek duygularını ve gerçek seni göstermemelisin." idi. Çünkü biliyordu ki, bir başkasının yanında ağlar ya da sinir krizlerine girerse, bu Hogwarts içinde bir alay konusu olabilirdi. Ya da gerçek kişiliği gibi zayıf bir noktasını günyüzüne çıkartırsa... Her gün lanet ediyordu kendine, hakettiğim hayat bu mu, diye. Ve yine aynı şeyi yapmıştı, değişmişti. Bir başka Beatrice görüntüsüyle dolaşıyordu bu kalabalık koridorlarda. Tek istediği bir an için sadece kendisi olabilmekti. Yalnızlık, kesinlikle yalnızlık. Bir an tereddüt etse de, gözlerini yine aynı dünyaya açıp, ilerlemeye devam etti. Nereye gittiğini bilmeden, sadece bu aptal kalabalıktan uzaklaşabilmek, yalnız kalmak istiyordu. Yüzünü farkında olmadan düşünceli bir ifadeye bürümüştü. Yanından geçen mutlu çehreleri, yapmacık sevgileri ve onu garipseyen bakışları umursamamaya çalışarak, kendini boş sınıfa attı. İçerisi aydınlık değildi pek, ancak Beatrice bunu farkedemeyecek kadar dalgındı zaten. Ta ki, tanıdık bir ses tonu, onu delip geçinceye kadar.[i] 'Lumos.' Işığın aydınlattığı simanın tanıdık olduğunu görünce, kendini konuşmaya zorladı. Boğazını temizlemeye çalıştıktan sonra, "Selam. Bence bu havada burada tek başına durmamalısın, neden dostlarınla değilsin ki?" dedi yalnız kalmayı umut ederek ve sıraları es geçip, masaların birine, bağdaş kurup oturdu. Çocuk- ki Beatrice bir an için karşısında bir adam duruyor sanmıştı- Beatrice'i yavaşça ve hiç saklamadan süzdükten sonra; 'Aslına bakarsan, pek sosyal biri değilimdir. Dostlarımın kitaplarım olduğunu söylersem, sanırım bana inanmazsın.' dedi gülümseyerek. Ardından sinsi bakışları ile Beatrice'i bir kez daha süzdükten sonra, yanına gelip oturdu. 'Peki senin burada ne işin var Beatrice? Senin dostların neredeler? ' Beatrice buruk bir gülümseme eşliğinde, onu uzun zamandır gizlice takip eden çocuğa baktı. "Benden daha iyi biliyor olman gerekiyor bence. Beni benden daha iyi tanıyan tek kişi sensin sonuçta. Bütün o gözlemlerin ..." Beatrice'i her görüntüsüyle görmüştü o. Herkesin aksine onu farklı karakterlere büründüğünde bile, tereddütsüz tanıyabilen tek kişiydi. Bunu çocuğun aşk kokan bakışlarından anlıyordu her seferinde. Ancak Beatrice aşka inanmazdı. Dostluğa inanırdı, paylaşıma inanırdı. Hatta yatak paylaşımına. Ama koca bir hayatın paylaşılması onu ciddi anlamda sıkan bir düşünceydi. Flörte inanırdı ancak. Zaten bu yüzden çocuğun o bakışlarına karşılık veriyordu ya. Ve yine bir gün büyükbabası ona; sevgili eşi Dorothy ile olan ilk randevularını anlatmıştı. Aslında başka bir kız ile olan randevusuna hazırlanmak için Dorothy'den yardım istemiş. Heyecan ile randevu yerine erkenden gidip kızı beklemeye başlamışlar. Saatlerce beklerken sadece müziğin sesi doldururmuş kulaklarını. Gecenin sonunda sevdiği kızın onu ekmesi ile çok üzülünce Dorothy onu en sevdiği mekana, harika bir manzarası olan bir tepeye götürmüş. İçkileri de alıp o gece çıktıkları tepeden sabah sarmaş dolaş inmişler. İşte o gece Dorothy aşklarının ilk meyvesine, Beatrice'in babasına hamile kalmış. Ve Beatrice'e bu hikayeyi anlatırken heyecanlandığında ayağı ile yerde ritim tuttuğunu hatırlatıp, bütün gece, o kızı beklerken bile ne zaman Dorothy'e baksa ayağı yerde ritim tutarmış.

"İyi ve kötü kavramlarının aslında kardeş olduğunu bilmezdim. Aşk ve nefret gibi. Aralarında çok fark olan bu duygular aslında aynı atadan gelirmiş, tutku. Belki de insanlarda da aynı durum geçerlidir? Aralarındaki farklara rağmen, ortak özelliklere bakmak gerekir. Öğrendiğim başka bir gerçek ise ... "

Karşısındaki tam bir yabancı olsa da; gece yarısına kadar o boş sınıfta kaldılar. Bütün konuşmaları sınıfa giriş anından ibaretti. Sessizce birbirlerinin soluklarını dinlediler. Beatrice bütün o aşka karşıt düşüncelerine rağmen, sevginin ya da sevgilinin görüntü gibi kalıpları milyonlarca kez aştığını anladı. Çünkü bütün gece, müziğin yokluğuna rağmen yerde ayağı ile ritim tutmuştu Beatrice. Her ne olursa olsun veya her kim olursa olsun, kendi benliğinden bir parça bırakır her büründüğü karakterine Beatrice. Ve işte bu Beatrice'in kendi benliğidir o çocuğun aşık olduğu.

"...gerçek aşkın varolduğu."