Aria Natalie ~

Nyx'in heybetli gücünün önünde,
Karanlığın efendisine açmış kanatlarını.
Hançerlerinden birini savuracak,
Delecek yüzyıllardır saklı kalmış sırrı,
Onları bekleyecek sarp dağların uçurumları.

Sevgili Günlük,
Bitmek bilmeyen şiirlerim, artık başımı ağrıtmak dışında hiç bir işe yaramıyor. Nyx'in bir bakıma kâtiplik görevini yapmak çok onurlandırıcı; fakat şiirlerim sadece bana özelken ve dünyanın geleceğini belirlemeden önce çok daha iyiydi. Ne yapacağımı kesinlikle bilemiyorum. Dün akşam şiirlerimi Giselle ile paylaştım, o bile mükemmel bir yorumlayıcı ve drama profesörünün gözdesi olmasına rağmen hiç bir anlam veremiyor. Anlayacağın, bu olayda yalnızım. Günlerdir, ders bitimlerinde yemek salonuna bile uğramayıp yazdığım son şiire kafa yoruyorum, oysa içgüdülerim bana en ufak bir ipucu dahi vermiyor. Bu hiç adil değil. Eğer şiirlerimin anlamlarını bilemeyeceksem onları yazmamın ne anlamı var ki? Hepsi bir boşlukta süzülen, anlamsız kelimeler gibi. Üzerinde en çok durduğum kelime ise, Onları. 6. sezilerimin bana verdiği tek ipucu, eğer onların kim olduğunu bulabilirsem tüm bulmacayı çözeceğim düşüncesini fısıldıyor. Aslında bir fikrim olmadığını söyleyemem, fakat bu vermek istediğim en son ihtimal. Onlar'dan birinin, şu anda bu günlüğü doldurmakta olan kişi olmadığını umuyorum fakat, nedense kalbim bunun aksini iddia ediyor.
Bugünlük bu kadar. Sadece uyumak istiyorum. Uyku, gerçekten hayatımı yaşadığım, oradan ayrılmak istemediğim tek mekan.
Umarım bu gece de rüyamda Mathias'ı görürüm.
O gerçekten çok çekici bir profesör.
--------