Aria Natalie. ~

-Buraya kadar Jared. Seni bir daha asla görmek istemiyorum! Defol hayatımdan!
Öfkeden elim ayağıma dolaşmış olmasa, ahşap masanın üzerindeki kaynar suyu alıp başından aşağı boşaltabilirdim. Ona toz olmasını söylediğim halde kendim kapıyı açmaya yöneliyordum ki bileğimden tuttu ve serseri bir şekilde sırıttı.
-Hadi bebeğim, yapma. Erkekler değişiklik isteyebilir ama kalbimin sana ait olduğunu biliyorsun.
Bunu söyleyerek sınırı aşmıştı. Yavaşça ona döndüm ve bütün öfkemi kustum.
-Seni pislik, bırak elimi! Değişiklik ha? Canın değişiklik isterken kalbin nasıl bana ait olabiliyor, seni serseri! Söylediklerin palavralardan başka bir şey değil Jared, bunu sen de biliyorsun! Kalbinin bana ait olduğunu bir başkasıyla öpüşerek mi kanıtlıyorsun?! Neyse, artık hiçbirinin önemi yok. Git ve değişikliklerine devam et, belki her gece gitmeye doyamadığın o barlardan birinde kendine benzeyen bir pislik bulabilirsin!
Bunları söylerken o kadar bağırmıştım ki, başım hem ağrıyor, hem de dönüyordu. Bir elimle hala kapının tokmağını tutarken, diğeriyle de masaya dayanıyordum. O kadar sinirliydim ki, görüşüm bulanmıştı. Sonra sakinleşmeyi denedim ve ses tonumu da alçaltarak tekrar konuşmaya başladım.
-Peki bunu ona nasıl yaptın Jared? Ona? Bebeğine.. Bebeğimize…
Elimi kapıdan çekip hafif şişik karnımı işaret ettim. Hala ona bakıyordum. Yüzündeki o serseri ifade yok olmuştu. Gözlerinde acı vardı. Utanmıştı. Konu o olunca, hiçbir şey Jared’ı durduramazdı. Uzun bir süre birbirimize baktıktan sonra yanağımın ıslandığını hissetmiştim. Ağlıyordum. Gözlerindeki hüzün aniden bir telaşa dönüşmüştü.
-Bebeğim, yapma! Ağlamandan nefret ettiğimi biliyorsun…
- Bu sözleri sadece bana söylediğinden nasıl emin olabilirim Jared? Başka kadınlar olmadığına… Bu kelimelerin senin için klasikleşmediğine… Aynı şeyleri başka kadınların da duymadığına nasıl emin olabilirim?..
Göz yaşlarım artmıştı, fakat sesim gittikçe kısılıyordu. Zorla yutkundum ve elimle boynumu yokladım. Kolyem oradaydı. Bir çekişte zincirini kopardım ve elime aldım. Paslanmış ve eski kapağını küçük bir hareketle açtım ve içine baktım. Sol tarafta Jared’ın resmi vardı. Sarı ve eskimişti. Ardından gözlerim sağ tarafa kaydı. Boştu. Orayı ‘o’nun için ayırmıştım. Ancak, o yer asla dolmayacaktı. Dolamazdı. Bebeğim, o kolyede yer almayı hak etmiyordu. Ona bu hakareti tattırmayacaktım. Ancak babası olan kişi onun için çok daha büyük bir ceza olacaktı….
Yanağımdan akan bir göz yaşının sağ taraftaki boş kısma düştüğünü fark etmemiştim. Sonra yüzümü acıyla buruşturdum ve kolyeyi Jared’a fırlattım.
-Her şey bu kadarmış. Ben sadece...
Gözlerindeki telaş korkuya dönüşmüştü. Hızlı bir hareket yaparak tekrar bileğimi tutmayı denedi ama elimi çektim.
-Lorelai… Dur… Lütfen.
Ağzından sadece bu sözcükler çıkarken, ben bunların doğruluğunu kontrol etme zahmetine bile girmiyordum.

-Hayır. Bu olmayacak Jared. En iyisi bu olacak.. Birimiz için hariç…
Bunları söylerken ses tonum gayet kibardı ancak gözlerimden akan yaşları silerken acı acı gülümsedim. Ve son bir kez yerde anıların bıraktığı tazeliğiyle parlayan kolyeye baktım. Derin bir iç çekişten sonra kapıyı açtım ve bir daha oraya girmemek üzere kapıyı sertçe kapadım. Tam o sırada Jared’ın inleyişini duydum. Ancak tepkim hiçbir şey olmadı. Akan gözyaşlarımı silerken, yeni bir hayatın umutlarını taşıyordum, taşıyorduk. Bebeğim için her şeyin en iyisini yapacaktım. Yavaş adımlarla yağmurun altında yürürken düşünmüştüm bunları. Nasıl da tesadüftü. Doğa ana anlamıştı sanki, bir annenin haykırışlarını.. Hüznünü.. Her şeyden habersiz bir bebeğin huzurlu bir uyku çekişini… En sonunda arabama vardığımda ise yerimde soluklandım ve kararlı bir şekilde vitesi kendime çekmemle bizim için yeni bir hayatın başlaması bir oldu.

Not: Başka bir sitede kullandığım bir RP'dir.

Biraz daha uzun olmasını dilerdim çok akıcı ve kaliteli bir rp..
88 * Tebrikler Gece Evine Hoşgeldiniz