2. RPG Dersliği

'' Hayır , Claire !! ''


Çığlıkları koridorlarda yankılanıyordu. Acı dolu sesi kurtarılmak için yalvarıyordu. Onu saran kollar arasından kurtulmak için can çekişiyordu.

Claire ise olduğu yere mıhlanmış kızın acı çeken yüzüne bakıyordu. Elinden hiç bişey gelmiyordu. Orda öylece durmuş bütün olanların bir an önce bitmesi için gözlerini sımsıkı kapamıştı. Belki böyle durursa hepsinin rüya olduğunu anlar , yatağından terler içinde uyanırdı.

Ama hayır hepsi oldukça gerçekti. Görevliler kızı tutmak için tüm gücünü zorluyordu. En sonunda kız acıyla son kez çığlık attı ve pes etti. Claire adamların onu sürüklemesini izledi. Karanlık duvarlar üstüne geliyormuş gibi hissediyordu. Sanki onu yutacakmış gibi..

Yaklaşan ayak seslerini farketti. Yüzü kırış kırış olmuş bir adam ona acıyarak baktı. Bu olanlar onun suçu değildi. İnsanların ona acıyarak bakmasını istemiyordu. Her şeyi inkar etmek , ona bakan suçlacıyıcı gözlere hepsinin yalan olduğunu açıklamak istiyordu. Ama hayır.. Bunu yapamazdı.

Adam Claire 'ı süzdü ve eliyle kapıyı gösterdi.

'' Üzgünüm bayan. Ama artık çıkmak zorundasınız '' dedi yavaşça.

Claire adamın gösterdiği tarafa baktı. O kapıdan dışarı adım attığında birşey olmamış gibi eski hayatına dönecekti. Özgürlüğüne ve mutlu hayatına devam edebilecekti. Peki ya Meredith ? O bu duvarların arasında sonsuza dek köle gibi mi yaşayacaktı ? Bunu istemiyordu . Bunların hiçbirini istemiyordu. Koşup Meredith 'i o adamların kollarından çekip almak ve kapıdan çıkarmak istiyordu. Ama bu olanaksızdı.

Yaşlı adamın gözlerine baktı. Herhangi bir umut veya cevap aradı. Fakat hayır.. Adamın yapabileceği hiçbirşey yoktu. Tıpkı Claire gibi.

Claire sonunda pes etti ve başını öne eğdi. Yaşlı adamın peşinden yürümeye başladı. Koridorlar ona hiç bitmeyecek gibi geliyordu. Sonunda kapıya ulaştılar.

Görevliler katı suratları arasından Claire süzüyor yaşlı adam bir an önce onu buradan çıkarmak için sabırsızlanıyordu. Aslında Claire içinde aynı şey geçerliydi. Bir an önce burdan çıkmak ve koşarak uzaklaşmak istiyordu. Bugünü hiç yaşamamış olmayı isterdi. Hemde hiç.

Yavaşça adımını kapının dışına attı. Dışarısı yağmulu ve kapalıydı. Claire 'ın duygularını yansıtan bir gündü. Arkadan gürültüyle kapanan kapının sesi duyuldu.

Tek başınaydı. Sokağın ortasında etrafı inceliyordu. Dönüp koca binaya birkez daha baktı. Artık Meredith yoktu. Şimdi yapayalnızdı.

Yavaşça yürümeye başladı. İçi koşma isteğiyle doluydu ama mekanik haraketlerle yürüyordu. Sokağın sonuna doğru giderken bıraktığı insanı ve onun umutlarınının pişmanlığını yaşıyordu.

######

Claire penceresinin kenarında oturmuş dışarıyı seyrediyordu. Soğuk kış günlerinden biriydi. Şubat ayının ortalarındaydılar. Bembeyaz kar etrafı örtmüştü. Claire küçükken kara bayılırdı. Her kar yağdığında dışarı koşar kardanadam yapardı. Erimeye başladığında ise annesine ağlayarak koşar kardanadamın nereye gittiğini sorardı. Annesi ise tekrar kar yağdığında Claire için geri geleceğini söyler kızını mutlu etmeye çalışırdı.

Küçük haline dönmeyi şimdi nasılda isterdi. Her korktuğunda annesine sığınabilmeyi , kucağına yatıp annesinin onu yatıştırmasını ne kadar isterdi..

Ama şimdi herşey değişmişti. Küçük Claire artık kendinin bile tanıyamadığı bir insana dönüşmüştü. Meredith ile yaşadığı o korkunç günü hatırladıkça kendinden nefret ediyordu.

O günden sonra birkaç kere cesaret edip Meredith' i görmeye gitmişti. Ama çoğunda Claire ile karşılaşmak istemediğini söylemiş , onu geri çevirmişti. Bir süre sonrada Claire oraya gitmenin kimseye faydası olmadığını anlamış ve Meredith' i görmeye gitmeyi bırakmıştı.

O gün sıradan bir gün gibi başlamıştı aslında. Sabah her zamanki gibi güzelce hazırlanmış Meredith 'i aramıştı. Noel alışverişi için birlikte dışarı çıkmışlardı. Arabayı Claire kullanıyordu. İki kızda gülüşüyorlardı. Meredith 'in yeni bebeği olmuştu. Onunla geçireceği ilk Noel 'di bu. Bu yüzden çok heyecanlıydı.

Bir mağazanın önüne park etmişlerdi. Meredith arabadan inip mağazaya girmişti. Claire ise araba da beklemişti. Telefonu çalmıştı. Claire numarayı görünce korkuyla irkilmişti. Arayan Drew 'di. Drew Claire 'ın eskiden tanıdığı biriydi. Önceleri çoğu kez Claire 'ı tehdit etmişti. Claire birkaç kez polise gitmişti ama Drew herhangi bir suçta bulunmadığı için kanıt yoktu. Bu yüzden de polis birşey yapmamıştı. Ama o gün Drew Claire 'ın hayat boyu korkacağı birşey yapmıştı. Onun hayatta değer verdiği en önemli insanlardan birinin canını tehlikeye atmakla tehdit etmişti.

Meredith arabaya döndüğünde Claire kendinin iyi hissetmediğini söyleyip arabayı onun kullanmasını istemişti. Meredith arabayı sürerken yola birinin atladığını görmüş onu ezmemek için başka tarafa sürmüştü.

Herşeyin sonunda Claire ağır yaralanmıştı. Polisler Claire 'ın ifadesini almaya geldiğinde Meredith 'in suçlu olduğunu söylemiş , ondan şikayetçi olmuştu. Mahkemeden sonra Meredith 'in hapise girmesi gerektiğine şart koşulmuştu.

Claire derin bir nefes aldı. Bunların olmasını hiçbir zaman istememişti. Ama herşeyi Meredith için yapmıştı. Drew onu aradığında Meredith 'e zarar vereceğini söylemişti. Claire ise o zaman hiç birşey düşünememiş , Drew 'in Meredith 'e ulaşamayacağı tek yerin o olduğunu sanmıştı.

Claire yaptığının doğru olup olmadığını hala karar kılamamıştı. Bugünkü gazetelerin manşetlerinde Drew 'in ölüm haberini okumuştu. Trafik kazası geçirmişti.

Claire'ın gözünden bir yaş süzüldü. Yaptığı şeyin doğru olup olmaması umrunda değildi. O kızkardeşini koruyabildiğini biliyordu..

O gece her zaman ki gibi mutsuzluk yine çökmüştü üzerine.Küçücük, ufacık kalmıştı yüreği.Hüzün dalgaları yayıyordu bedeni.Artık hiçbir acıyı hissetmez olmuştu.Alışmıştı buna.Her gece, her gün, her dakika acı vardı sadece.Canı, yüreği acıyordu.Vücudundaki morluklara ve kaçmasın diye sıkı sıkıya bağlanmış ellerindeki ve ayaklarında ki iplere aldırmıyordu.Hayattan bezmişti artık.Tek yapabildiği yalvarmaktı, tanrıya ve onu esir alan adamlara...
Onun gibi binlercesi buradaydı.Kızları ayrı tarafa, adamları ayrı tarafa götürmüşlerdi.Her gün ayrı birer kıza tecavüz ederken ailesinden birilerini babasını, ağabeyini eğer onlar yoksa annesini getiriyorlardı yanlarına.Onların karşısında yapıyorlardı bu iğrençliği.Gözlerine soka soka.Hem ellerindekine hem de onun ailesine eziyet ede ede...
Madison da onlardandı.Savaşta esir düşenlerden.Her gün onlarca asker geliyordu.Yanlarında getirdikleri onlarca acıyla.Ama Mady yinede şükür ediyordu.Onun ailesi yoktu.Bu kendini bilmezler onu ve ailesini yok etmek istemişlerdi.Aslında herkesi, bütün şehri.Atılan bombalardan biri evlerinin üstüne düşmüştü.Annesi babası veya canından çok sevdiği ablası o evin içinde kalıp can vermişti.Sadece Madison ve Jake kurtulabilmişlerdi.Çeşmeye su doldurmaya giden iki çocuğun dönerken evlerinin patladığını gördüğü manzara ikisininde gözlerinin önünden gitmiyordu.Jake burada değildi.O kaçabilmişti.Kaçıp kurtulabilmişti iki defa ölümden.Yetenekli bir çocuktu da zaten.Yıllarca ablasıyla beraber keskin nişan çalışmaları yapmışlardı.O bu işte uzman olmuştu.16 yaşında bir çocuk kendi kurduğu orduyu yönetiyordu.Mady kardeşiyle hep gurur duymuştu.Ama o ailesinin yüz karası olmuştu.Jake gibi başaramamıştı, esir düşmüştü.İşte yine bir tanesi geliyordu yanına.Yine kirletecekti ruhunu, bedenini.Uzun boylu siyah saçlı bir askerdi.Teker teker kızları süzdü.Sonra Madison'la göz göze geldi.Tıpkı saçları gibi simsiyah zeytin gözleri vardı.Mady bu adamı ilk defa gördüğünü farketti.Sanki aradığı şeyi bulmuş gibi hızla Mady'nin yanına geldi.Gözlerinde ki ışığı gördü Mady.Bu bir adam değildi.Kendiyle yaşıt bir delikanlıydı.Ama kaslı ve kuvvetliydi.Çok genç olmasına ramen orduya katılabilmişti demek.Çocuk Mady'nin gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı.
-Adın ne senin?
-Sanane!
-Adın ne dedim sana!
Çocuk kızmış gibi görünmeye çalışıyordu ama kızgın değildi.
-Madison köpek.Benim adım Madison.
Çocuk gülümsemişti.Mady şaşkınlıkla kızgınlık arasında kalmıştı.
-Kaç yaşındasın Madison?
-19.
-Tamam ben bunu alıp odama geçiyorum.
Diye bağırmıştı asker.Mady yine başlıyoruz diye düşündü ama ilk defa birisi onu odasına götürüyordu.Genelde herkesin içinde yapmayı tercih ederlerdi.
-Niye odana gidiyoruz utanıyormusun yoksa?
Mady bu soruyu dalga geçer gibi sormamıştı.Askerin gözlerindeki anlamsız merhameti gördüğü için sormuştu.
-Hayır.Sana dokunmayacağım.
Dokunmayacağımmı demişti? Mady duyduklarına inanamıyordu.
-Dokunmayacak mısın? Nasıl yani?
Çocuk durmuştu.
-Bak beni dinle.Ben bunların yaptıklarına karşıyım.Sizlerden bazılarını en azından birinizi kurtarmam gerekiyordu.Ve ben seni seçtim.Madison.
Asker yanlarında duran kapıyı açtı ve Mady'i içeri davet etti.İçeri girdiklerinde kapıyı arkalarından kitledi.Madison yalan söylediğini düşünüyordu.Yoksa neden kapıyı kitlemişti ki? Ama çocuk hiçte yalan söylemiş gibi değildi.Yavaşça yanına geldi ve ellerindeki ipleri söküp iplerden dolayı kızarmış ve yara içinde olan ellerini öptü.
-Az kalsın kendimi tanıştırmayı unutacaktım.Ben Thomas ama Tom diyorlar.20 yaşındayım.
Mady çocuğun siyah gözlerinin dolduğunu görüyordu.
-Bende bu savaşta ailemi kaybettim.Aynı senin gibi yalnızım.Uzun süredir seni izliyorum ama kız kullanma iznine sahip olmadığım için yanına gelememiştim.O izni bugün kaptım ve senin yanına geldim.Amacım seni kullanmak değil.Seninle arkadaş olmak.Bunun yasak olduğunu biliyorum ama ruhuma ve kalbime söz geçiremiyorum.Seni tanımak istiyorum Madison.
Mady Tom'a karşı bir şeyler hissettiğini farketti.
-Bana Mady de.Ailem böyle derdi.Diyelim ki tanıştık ve arkadaş olduk Tom peki onlar beni kullanırken sen buna nasıl göz yumdun yada yumacaksın?
Tom Mady'nin yanına oturup yanağını okşamaya başladı.
-Mecburdum.Bir kere karşı çıkmaya çalıştım ama eğer seni sevdiğimi farketselerdi bugün ve bundan sonra seni almama izin vermezlerdi.Bundan sonrasına gelince, diğerlerinden izin aldım artık benimle kalacaksın burada.Bu odada.Tabii istersen.Ve kesinlikle sana dokunmayacağım.Ben yokken kapıyı kitler oturursun ben gelincede yine kapımızı kitler beraber otururuz.Ne diyorsun bitanem?
-Tamam olur.Ama ben nerede yatacağım?
-Benim yatağımda.
-Hayır olmaz sen nerede yatarsın o zaman?
-Yerde tabii ki.
-O hiç olmaz.Sence de bir sakıncası yoksa beraber yatarız a... amaa.. sadece uyuruz.
Sesindeki titreme Tom'u güldürmüştü.
-Sen öyle diyorsan öyle olur ama kesinlikle rahatsız olursan yerde yatarım.
Mady bu çocuğa güveniyordu.Güvenecek başka bir şeyi de yoktu zaten.Tom gidince kapıyı kitleyip kitap okuyordu.Tom geldiği zaman yine kapıyı kitliyorlardı.Tom ona yemek,su ve okuması için kitaplar getiriyordu.Mady mutluydu.Esirdi ama artık mutluydu.Hayatının aşkını bulmuştu sonunda.Hemde onu sadece öpüyordu...
Bacağındaki keskin acıyla uyandı.Taş bir zeminde yatıyordu.Burayı tanıyordu.Hep durduğu yerdi.Hep yattığı, işkence gördüğü yer...
Peki Tom'a ne olmuştu? Nereye gitmişti? Onu niye burada bırakmıştı? Bunu ona nasıl yapabilirdi? Sonra korkunç gerçeği farketti.Kalbinin tuzla buz olduğunu anladı hepsi birer rüyaydı...Yanında ki kalın ve yüksek sesle yerinde sıçradı.
-Kalk hadi sürtük bu gece benimlesin...
Ve ardından iğrenç kahkaha....