3.RPG dersliği

Soğuk ve kasvetli bir kış gecesi Darcia 'ların malikhanesindeki günlerden biriydi. Kimse gecenin hava kadar kötü ve kasvetli geçeceğini bilmiyordu. Küçük kız kendi halinde köşesine çekilmiş, yaşlı büyükannesi ise aynı onun gibi kendi halindeydi. Eski kapının tokmakları hızlıca vurulmaya başladı gelen kıyameti haber verir gibi. Kız koşturarak kapıya gitti ve eski kapının sürgüsünü açtı. Aşinası olduğu kadın karşısında durmuş korku dolu gözlerle onu süzüyordu. Mavi gözleri yaşlıydı. Göz altlarına anılarını taşır gibi halkalar oturmuştu. Uzun desenli elbisesi ona doğal bir hava vermişti.


Kadın gözlerini ondan zorla ayırıp içeriyi görebilmek için uzanmıştı. Küçük kız kadının şekilli bacaklarına yapıştı. Gözlerini kapadı kız, karşısındakinin hayal olmadığına kendini inandırmak ister gibi. Gözlerini açarsa buharlaşıp, yok olacağını hissediyordu. Kollarını dahada sıktı. Bunun üzerine kadın dayanamıyormuş gibi içini çekti ve narin kızın kollarını zorla gevşetti. Kızın tekrar yapışmasına izin vermeyerek içeri koşarmışçasına girdi.


Büyükannesi elindeki örgüyü kenara atmış, kadını daha iyi inceleyebilmek için gözlerini kısmıştı. Fakat ne kızdan nede yaşlı büyükannesinden ses seda çıkmıyordu. Küçük kızın boğazında düğümlenmişti kelimeler. Kadın bunu fırsat bilerek içeri koştu. Tekrar salona döndüğünde ise yalnız değildi. Kadının elindeki büyük bavula baktı kız. Küçük aklıyla neler olduğunu çözmeye çalışıyordu. Fakat asıl amacı aklına gelen acı verici düşünceyi kabul etmemekti. Ama o anın yavaş yavaş yaklaştığını hissedebiliyordu.


Kadın kızı umursamadan yavaşça büyükannesine yaklaştı. Kızın duymasından korkar gibi sessizce birşeyler fısıldadı yaşlı kadına. Malikhanenin geniş bordo duvarları küçük kızı yutacakmış gibiydi. Yanan şöminenin üstündeki resimler gözüne takıldı. Kendi resmi, büyükannesiyle çekilmiş gülen fotoğrafları.. Fakat aralarında hiç onunla çekilmiş fotoğrafı yoktu. İçi acıdı bir an. Tekrar kadının yüzüne baktı. Büyükannesi kadının söylediklerini duyunca yüzü kırıştı ve gözleri korkuyla büyüdü. İsyan etmek isteyen bir hali var gibiydi. Gözlerini küçük kıza çevirdi bu sefer.


Kız büyükannesinin acısını ve çaresizliğini kendinde hissediyor gibiydi. Yutkundu. Kadın sonunda döndü ve kapıya yöneldi kıza bakmadan. Kapının eşiğinden küçük kıza çaresizce bir bakış attı. Bunu yapmaya mecburmuş gibi. Kızın midesindeki acı büyüdü. Acıyı damarlarında hissediyor gibiydi. Kadının bacağına yapışıp tekrar onu bırakmaması için yalvarmak istiyordu. Ama olduğu yere mıhlanmış gibiydi. Kadın kapıdan çıkıp sessizce kaderine doğru yürürken kızın dudaklarından sadece '' Ama....'' sözcüğü dökülüyordu çaresizce..

***

Anlamsızca gözlerini salonda dolaştırırken bu anılar doldurmuştu kafasını. Hayat boyu en çaresiz ve acınası olduğu zamandı onun için. Etrafa bakındı. Siyah şapkaları ardında ağlayan yüzler ona bakıyordu. Sanki hepsi umutlarını kaybetmiş gibiydiler. Salondakileri gördükçe kendini oraya yakıştıramıyordu. Ne hissetmeliydi? Oda kendi yolunu kaybetmiş gibi hissediyordu.


Salonda yankılanan müzik ninni gibi geliyordu ona. Hatırladıkları ne kadar acı verici olsada bu sefer kendini durduramamıştı. Belkide oraya gitmek yanlış ve bencilceydi. Ama sanki onu sürekli dürtükleyen bir duygu gibi sürekli beyninde dolaşıyordu. Belkide diğerleri gibi aklını onunla geçirdiği güzel anılarla doldurmalı ve bir daha asla onun gelmeyeceğini düşünmeliydi. Böylece diğerlerine benzerdi. Ama onunla ilgili tek ve acı anısı buydu. Veya sevinmeliydi ondan kurtulduğu için. Artık biraz olsun hayatına yön verebilirdi. Ama içinden hiçbirşey yapmak gelmiyordu, hiçbirşey hissetmemek. Bu mümkünmüydü peki?


Tören müziği başladı ve diğerleri gibi oda gözünü sahneye dikti. Büyük ahşap ve görkemli tabut sahnenin ortasına bırakıldı. Ve işte oradaydı. Gülümseyen resmi ona bakıyordu. Her ne kadar gerçek olmasada ne hissettiğini çözemiyordu. Nefret, üzüntü, hayalkırıklığı ve en çokta yalnızlık. Kendini yapayalnız, bomboş bir teneke gibi hissediyordu. Onsuzda yaşamıştı ve pekala onsuzda yaşamaya devam edebilirdi değil mi? Salondaki ağlayan sesler kulaklarını uğuldatıyordu. Onlara isyan etmek , hayatın hala devam ettiğini ve az sonra onlarında burdan çıkıp gideceğini hatırlatmak istiyordu. Biraz sonra onun yerine sadece anıları kalacaktı aklında.


Peder 'in onun hakkında söylediği güzel(!) sözler düşüncelerini böldü. Birkaç siyah giyinimli insan daha kürsüye çıktı ve onunla ilgili düşüncelerini dile getirdi. Şükürler olsunki onun hakkında söyleyebileceği tek güzel söz geçmiyordu aklından. Birkaç dakika sonra tören bitmiş, salondakiler yavaş yavaş gitmeye başlamıştı. Herkes çıkana kadar yerinde oturup sabırlıca bekledi yüzleşmeye hazırlanır gibi. Herkes gittikten sonra yavaşça ayağa kalktı ve sahneye doğru yürümeye başladı.


Topuklarının sesi büyük salonda yankılanıyor, mozaik camlardan sızan ışık resmi aydınlatıyordu. Tabutun başına geldi ve yüzünü buruşturdu. Gene midesindeki aşinası olduğu ağrı başlamıştı. Elindeki sarı laleyi yavaşça çiçeklerin olduğu kısıma baktı. Her çeşit çiçeğin olduğu bölümde bir tek onun lalesi parlıyor gibiydi. Tabuta baktı ve

'' Buraya kadarmış Judith. Sanırım artık gerçekten ayrılık vakti geldi. ''

dedi. Keder ve sitem dolu sesi bomboş salonda asılı kaldı. Gözünü dolduran tek bir yaş damlası yanağından süzüldü geçmişin anılarını silmek istercesine..

Hayat ne kadar zor. Birini seviyorsun ama o seni sevmiyor. Onun için canını vermek istiyorsun ama o umursamıyor bile. Bir şarkı vardı benim sevdiğim o şarkı tam dabu olaya uygun aslında. Çünkü orada adam kadına ’Beni sevme ben farklıyım’ diyordu. Kadın ise ''seni sevmekten vazgeçmeyeceğim'' diyordu. Bu olay benimde başıma geldi. Marc diyebirini sevmiş ona resmen tutulmuştum. Ben ona ‘Seni seviyorum.Ne olur beni bırakma. Ben sensiz yaşayamam’ demiştim. O ise ’’Artık bitti Alice Seni sevmiyorum.Daha doğrusu tanıyamıyorum’’ demişti.

Haklıydı aslında. Kırmızı vampir olunca görüntüm değişmişti ama ben eski bendim. Ama bunu anlatamamıştım. Ne yaparsam yapıyım gitmişti. O gittikten sonra depresyona girmiş ve her yerimi parçalamıştım. Dostum dediğim kişiler bile beni sakinleştirememişti. Onun için şiir bile yazmıştım. Şiir şöyleydi

Gidiyorum buralardan
Bırak kanasın yüreğim
Bırak son kez bakıyım
O yeşil gözlerine sessizce

Gidiyorum ama sunu bil
Gitmek hiç kolay değil
Çünkü seni seven bendim
Benden başkası değil

Bu şiiri onun yanından gitmeden yarım saat önce yazmıştım.Amabunu bile dinlemeyip çekip gitmişti.şiirde de dediği gibi onu benden başkası sevmemişti.Sevemezdide zaten.Çünkü o dik kafalı,bencil sersemin tekiydi.Aslında ben buna bile alışmıştım.Yaptığıhiçbir hareket beni rahatsız etmiyordu.Ama o bir daha dönmemek üzere gitmişti.


Aradan yıllar geçmişti ve ben hala güçsüzdüm.Kulağımakulaklığı takıp Aerosmith-Dream On dinlemeye başladım.Bu şarkının bana verdiğiduygu bambaşkaydı.Bana hayatıma devam etmem gerektiğini anlatıyordu.Onsuz yaşamam gerekiyordu.Bende öyle yapıyordum ama onu unutmak hiçkolay değildi benim için.Onun yüzünü bile görmek istemiyordum.

Aynaya her baktığımda aynı kişiyi görüyorum. Duygusuz bencil ve kibirli Alice’i. Beni bu hale sokan Marktan başkası değildi. Hiç tereddüt etmeden yatağımdan kalkıp yatağımın karşısındaki aynaya yumruk atıp kırılan parçasıyla bileklerimi kestim. Başım dönmeye başladı. Sanki dünya benim etrafımda dönüyordu. Kendimi garip hissediyordum. Yavaş yavaş bilincim kapanıyordu. Kan kaybediyordum. Kan kokusunu duyan vampirler odaya doluşmuşlardı. Gördüğüm kadarıyla önlerinde Sonja vardı. Bir yandan ağlıyor bir yandan da 'Dayan Alice Ne olur dayan' diye bağırıyordu. Ben ise bunların hiçbirini duyamıyordum

Yüzüm solmuş, gözlerimdeki yaşama hevesi tuzla buz olmuştu. Herşey mark yüzünden olmuştu. O lanet kişilik olmasaydı böyle şeyler olmayacaktı. Beni revire götürürlerken tek düşündüğüm sonjanın haliydi. Bana kan içirmişlerdi. Gözlerimi açtığımda revirdeydim ve Sonja da benim yanıma gelmek için uzun uğraş veriyordu. Ama izin vermiyorlardı. Dayanamayıp kapıdaki vampire yumruk attı ve benim yanıma koştu. Hala ağlıyordu ve gözler kıpkırmızı olmuştu. Yanıma gelip 'Alice sen ne yapmaya çalışıyorsun. Senin amacın ne ' diye bağırmaya başladı. O sırada benim ihtihar ettiğimi duymuş olucak ki yakın dostlarımdan profesör Hera içeri girdi. Suratında endişe vardı. Haklıydı da. Mark yüzünden neredeyse kendi canıma kıyıcaktım. Ben bunları düşünürken Hera ise odanın içinde bir aşağı bir yukarı dolanıyordu. Bana birşey söylemek istermiş gibibir hali vardı. Ama üzüntüden konuşamıyordu. Ona bakıp yattığım yerden ''Hey dururmusun lütfen.Zaten başım dönüyor hala.Marktan nefret ediyorum' dedim. Ben böyle deyince ağzını açıp konuşmaya başladı. Açıkcası ne dicek diye çok merak ediyordum.


"Hey durur musun lütfen? Zaten başım dönüyor hala. Marktan nefret ediyorum." deyince Sonjanın suratı asıldı. Oda Mark'tan nefret ediyordu. Çünkü beni bu duruma sokan o idi. Eğer eline geçerse ona eziyet edecekti. "Ben de nefret ediyorum. O herif elime geçerse ona eziyet edeceğim. Daha sonra onu öldürmeyi hedefliyorum." Kızgınlık kulaklarıdan çıkacaktı. İçindeki siniri dışarıya çıkartırsa dünya karışırdı. Kimse bana böyle yapamazdı. Buna Markın hakkı yoktu zaten. Sonja da bunu biliyordu. Mark'ı öldürse hiç üzülmez bende ona zevkle yardım ederdim. Ona dönüp 'Eğer Mark'ı öldüreceksen sana seve seve yardım ederim. O aşağılık herifi öldürmeden rahat yok bana' dedim. Buna sevinmiş bir hali vardı. Çünkü gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Buda beni daha çok üzüyordu. Ona tekrar bakıp 'Ne olur bu kadar üzme kendi. Bak ben iyiyim. Hiç birşey olmadı' dedim. Bana sarılmak için tekrar yanıma geldi. Onun sarılışını çok özlemiştim.

Wordden kopyaladığım için paragraflar silinmiş. bazı boşluklarda silinmiş

# https://mortalinstruments.forum.st/caylaklarn-yemek-salonu-f69/ilk-tanismalar-t1280.htm
# https://mortalinstruments.forum.st/otoparklar-f128/umarm-herey-yolunda-gider-t1393.htm#13118

Karanliktaki hücrede ne yalnis yaptigini, neyin yalnis oldugnu düsünüp durdu…

„Sacmalama, sen ne diyorsun ahmak?! Bu benim gözlem koleksyonumun en degerli parcasi, benim icin altin degerinde“,diyordu bir ses. „Lanet olasi embesiller birakin beni birakiin“, diye bagirdi Ares.

„Haha güzelim cok beklersin, sen bir caylaksin Nyx'in yolunda bir caylak. Alninda mor bir hilal olan caylak ..“ Son cümleyi duyar duymaz eli reflex olarak alnindaki isarete gitti. Onunki herkez gibi turkuaz degildi, mordu .. Ayrica onun bilegindede vardi bir tane iste o bilegindeki turkuazdi ..

„Neden ben? Neden beeen?“, diye sordu haykirircasina ama bir an icin kendine öfkelendi. -Neden Kuzenim David Eriki dinleyip odamda kalmadimda Gloria Jean'se gittim, gayet tabi yatakhanenin mutfagindada kendine bir kahve yapip ice bilirdim- diye gecirdi aklindan. Oysaki kuzeni onu „Koleksyoncu yeni bir av ariyor, sevgili kuzen, kendine dikkat et bu isaretlenme olayi ynaimda biri oldugu icin kolay geliyoru biliyorsun.“ diyerek uyarmisti .

Aresin kuzeni David Erik, tek kuzeniydi ve onunla ayni gün fakat farkli yerlerde isaretlenmisti .

Ailemizde asil bir kan oldugu etrafimizdakilerce bilinmektedir, böyle dememismiydi Aresin anneannesi ?

Demir parmakliklarina vurulan sopa sesi birden bire koparip atti aklindaki düsünceleri .

Ve sonra bir sarsinti.., Ares kendini birden yerde buldu. Kendine gelmek icin kafasini yukari kaldirdiginda, etrafina bakmadan edemedi. „Aman tanrim“, diye bagirdi sonradan fisildayarak „Kayalar, kayalarin arkasindan Günes isigi geliyor“ Oraya dogru gitti, yüksek isiktan gözlerini kisti. „Benim kücük evladim, asla umudunu tüketme.. Birilerine sesini duyurabilirsen kurtulacaksin. Benim güclü yavrum basarabilirsin...“ Birilerine sesini birilerine sesini birilerine … bu kelimeler kafasinda yankilaniyorduu .. Evet tanrim buldum, dedi kendi kendine ..

Hücresindeki minik kuyudan su alip yüzüne vurdu, su öyle soguktu ki reflexle oouuf diye bagirdi, fakat hemen kendini toparladi..

Yere oturup bacaklariyla bagdas kurdu ve gözlerini yumdu. „Kuzen duyuyormusun, lütfen duy, tanri askina, kuzen duymalisin beni, hadi amaaa. Koleksyoncunun elindeyim beni kurtar, kuzeeenn.“ dedi yalvarircasina. „Aaah lanet olsun kimi kandiriyorumki, bu pis ucubelerin yaninda ya vampire dönüsecegim yada vücdudum bunu red edecek ve onlarin kahkalarla beni izlerken aci cekmeye bakacagim .“ diye sayikliyordu

Basi dönemye basladi gözleri karardi bir kaya parcasina tutunarak ayakta klamaya calisti .

Hayatim, geliyorum, geliyoruz, Darius ve ben, geliyoruz. Bekle beni kardesim …

Daha sonra dengesini kaybedip yere düstü. Kendine geldigi zaman gözlerinin önü bulanikti.. Cigliklar ve kiliclarin birbirlerine carptigi esnada cikan o tüyler ürpertici ses ..

Gözlerini ovup hemen ayaga firladi. „Darius“, diye bagirdi . „Geldim canim“, dedi ve bir bebegi kucagina alir gibi kavradi Aresi. „Hayir birak yaralisin“, dedi Ares, Dariusun kolndaki kanamayi görünce, muhtemelen kilic cizmistir, diye düsündü Ares. Erik diye bir isik yandi beyninde. „Erik nerde. Kuzen.“ diye sizlanmaya basladi Ares. „Burdayim canim, burdayim.Güvendesin bitanem“,diyordu toparlayarak. -Güvendeyim evet güvendeyim, dedi icinden ve farkinda olmadan eline bakti bilegindeki isaret yukari dogru koluna uzamisti . Ve kücük kücük siyah beyaz cicekler belirmisti . - Tekrar ciliz bir sesle „Güvendeyim“, dedi ve Dariusun güclü kollarinda uyuya kaldi .




Gözlerini actiginda kendini yataginda buldu evde olma umuduyla acti gözlerini annesinin ona nefretle bakmayan gözlerini görmeyi umuyordu. Elinin tutuldugnu hissedince umudu dahada kuvvetlendi. Gözünü acti yavas yavas, bulanikti hersey ve basina cok kötü bir agri girdi. Bikac saniye daha yummaya karar verdi gözlerini. Icinden 10'a kadar saydi ve tekrar denedi. Gözlerini acti ve yumusak bir sesin: „Uyandi, uyandi. Tanriya sükür“, dedigini duydu. Ares kendine geldi ve dogrulmaya calisti. „Senn .. ?“ dedi soru sorar gibi. „Ouv evet, ben Eileen Miniford. Sende Ares'sin. Baygin getirdiler seni, yani Darius ve yanindaki. Evet Erikti galiba“,dedi Eileen.

„Olanlar gercekmiydi ? Inanmiyorum..“, dedi ve cümlesini sonra erdiremeden aglamaya basladi, öyle bir ic cekiyordu ki Arianna ona bi an acidi ve sarildi. „Korkma tatlim gecti hersey, bak herkez iyi. Bu kapidaki Dean Redblood kendisi Erebus oglu lider varisidir“, dedi ve eliyle kapiya dogru isaret etti. Ares Dean'e dogru gülümsedi Dean'se bir „Selam“, demekle yetinmisti..

„Peki ya Erikle Darius nerde onlar gerimi gitti?“, diye sordu. Dean ne diyecegini bilemedi, fakat sonra, „Onlar geri döndü ama endiselenme yanlarinda birkac kisi daha var,“diye cevap verdi sakinlestirici bir tonla, sanki kötü birsey yokmus gibi söylemisti ,hep böyle sakinmi cevap verir diye, düsündü Ares ama sonra, kendini toparla kuzenin tehlikede olabilir, dedi.

Aradan birkac dakika gecmisti sessizlik hüküm sürüyordu. „Kötü birseymi oldu yoksa?“ diye sordu Ares sessizlgii bozarcasina. „Yok canim kötü degil, sadece orayi temizlemeye gittiler“, dedi Dean. Eileen sus der gibi bakti Dean'e. „Nezaman ge-“, demeye kalmadi bir telefon geldi Eileen'e.

„Alo, evet, peki, nezaman“, dedi ve telefonu kapatti. „Geliyorlar, bak hersey yolunda, gördünmü“, dedi. Bi an icin beyni dondu. Sonra etrafina bakindi. Önce Eileen'e daha sonra Dean'e gülümsedi. „Peki onlari assagida bekleyelimmi? Buarada senin kizlar yatakhanesine girmen yasak degilmi?“, diye sordu Ares. „Gündüzleri yasak degil Ares“, dedi Dean. Daha sonra Önce Eileen daha sonra Dean odadan ciktilar Ares'de peslerinden, fakat yolda gözü bilegine takildi ve gözleriyle kolunun yukarisina kadar süzdü. „Gercekmis“, diye fisildadi ve gülümsedi.

„Efendim, biseymi dedin ?“, dedi Dean arkasini dönerek daha sonra Eileen'de arkasina bakti.

„Yok bisey hadi gidelim“, dedi Ares. Ve assagi indiler. Assagi iner inmez Erik, Darius ve digerleri geldi. Ares kosarak önce Erike daha sonra Dariusa sarildi ve „Cok korktum ve merak ettim, delisiniz siz“, dedi ve gülümsedi sonra birden gülümsemesi saskinliga birakti kendini. „Darius, tanrim yaran yaran daha da derinlesmis“,dedi. „Önemi yok, merak etme, acimiyor bile, hem kardesim sayilirisn unutma“, dedi ve göz kirpti Arese. „Iyi peki bu gün kutsanma töreni varmis demin surda iki kiz konusurken duydum, nezaman gidiyoruz“, diye sordu Ares Darius'a. Cevabini almadan hizla kafasini Eileen'e cevirdi ve „Ne giymeliyiz“,dedi daha sonra Eileen'i kolundan tutarat "Hadi gidelim giyicek birseyler ayarlayalim“,dedi.

Hazirlanip, Nyx'in tapinagina gittiler. Hayretler icinde yapilan töreni izledi ve bir kac kisiyle tanisti.

Buraya alisiyordu galiba. Artik arkadasi vardi bir iki tane. Cok sevmisti burayi.. Annesinin isretlendikten sonraki nefretle bakmasini bile unutucakti. Ama bu mümkün degildi, öylemiydi ? Kafasinda kocaman bir soru isarteti vardi. Artik yeni bir ailesi olacakti ve yeni bir evii....