Chris G. Black
Lütfen rütbe edinin, yoksa oyuna dahil olamazsınız!
Mesaj Sayısı : 1
Kayıt Tarihi : 16/10/10
Karakter Detayı
Statü:
Uyarı:
 |  Konu: Chris G. Black  C.tesi 16 Ekim 2010, 13:23 | |
| Öncelikle belirtiyimki Rpler diğer sitede yaptığım Rplerdir. - Spoiler:
İçeri bol ışık girmesini sağlayan penceremin tamyanındaki yaylı
yatağımda güneşe karşı gözlerimi açtım. Pırıl pırıldı...Ellerimi
Başımın altına koyup güneşi izlemeye başladım. Dışarıdaki kuşlarınsesi
bana huzur veriyor ve hayatı daha iyi görmemi sağlıyordu.Çocuk gülme ve
bağırma sesleriylepenceremden aşağı çocuklara baktım. Onlarda benim
küçükken yaptığım gibi kurtadam taklidi yapıp oyunoynuyorlardı. Bende
küçükken kurtadamların dolunayda dönüştüklerini ve kurtadamolan
kişilerin kontrollerini kaybettiklerini sanardım. Bu benonları iyi
insanlar gibi görmek istediğimdendi bana göre kurtadamlarkötü
olmamalıydı. Babamın bir kurtadam olduğunu öğrenmem birazzaman almıştı.
Bu kurtadamlarabakışımı kötü etkilemişti. Yanlış anlaşılmasın babam
çok iyi bir insandı ama bu saldırıların kasıtlı olarakyapıldığını
gösteriyordu ve babamdan kurtadamların kurta istediği zaman
dönüşebildiklerini öğrendiğimde şaşırmıştım. Bu bir zarardeğil iyi
kullanıldığı takdirde yarardı...
Hayata hep iyi bakardım ama
ailem karanlık hizmetkarları tarafından öldürüldüğünde dahaküçük
olsamda onlardan nefret etmeye ve onlara karşı kin beslemeye
başlamıştım. Personnalisé okulana başladığımda Akheron binasınaseçilmiş
ve iyilik yolundaarkadaşlarım tarafından hep desteklenmiştim. Soydan
soya geçen kurtadam özelliği bende de vardı bunun yanındaysahücre
yenileme olan özel güzm yara almıyordum babam gibi... Yaşlışeytan bana
hep bu gücün onu bir kademe yükseğe taşıdığını söylerdi.Daha okulu
bitirdiğim gün Işık savaşçılarının yanında yer alarakHephaistosun
karanlık öğrencilerine karşı olan savaşa girmiştim. Büyükbir galiple
savaştan ayrılırken doğal olarak hiç yara almamıştım amazaten kurda
dönüştüğüm de kaçan Hephaistoslu öğrenciler savaşta bize çokyarar
sağlamıştı. Işığın Savaşçılarına katılarak onlarla her zamaniyiliğin
yanında yer aldım. Şimdide hala onlardanım ve her gündevriye gezip
Karanlık Taraftan birilerini arıyorum zaten daha çok gencimve aptallığa
kadar yükselen bircesaretim var...
Bunları düşünmekten vaz
geçip yatağımda iyice doğruldum. Central Parkta bir koşuyakararlıydım.
Güne oradan spor yaparak başlamak beni rahatlatıyordu.Ayrıca Central
Park başlı başına bir devriye yeriydi. Orada güne başlamakbile Işık
için yararlıydı. Her gün her gece Rolando Martinez i aradım.Babamı
öldüren adam. Karanlık Tarafın lideriydi bulunması zor birhedef...
Üzerime bir şort ve t-shirt aldım. Oturduğum binadanayrıldım ve Central
Parka doğru yoldayürümeye başladım. Aklıma Jake takılmıştı acaba
dersleri nasıl gidiyordu. Jake on yedi yaşındaydı ama hemöğrencim hem
arkadaşımdı. Çocuk her hayvana dönüşebiliyordu onadönüşümlerini
kolaylaştırması için yardım etmiştim yakın bir dost gibiydik.Şimdi
Central Parkın girişindeydim. Hemen diğer insanlar gibi koşuyoluna
girdim.Her gün düzenli spor yapan kişilerin çoğu tanıyorduartık beni
bana selam verenlere bende karşılık veriyordum.
Birden bir güç
sezdim civarda. Tam olarak kestiremedim ama gücün sahibihızla
ilerliyordu.Olduğum yerde durdum. Havayı derin bir şekildeiçime
çektim.Burun deliklerimden giren koku değişikti ama kötüydü.Bu kadar
insanın arasında farklılığı bariz belli oluyordu ve bu kişiCentral Park
çıkışına koşuyordu. Çıkışadoğru bütün gücümle koşmaya başladım
Çarptığım insanlardan
-Dikkat etsene. Hey sana diyorumsarışın!
şeklinde
bağrışmalargeliyordu. Hiç birine aldırmadım çıkışa varmıştım. Gördüğüm
tek şey uzun beyazsaçlar... Aklımdan geçen ilk cümle "bu imkansız RolandoMartinez"
olmuştu. Var gücümlekoşmaya devam ettim. Parktan çıktıktan sonra bir
sokağa girdim artık ara sokaklarda koşuyorduk. Anında birşeye çarpıp
geri düştüm.Bu çarpma normal bir insanın her yerinikırabilir hatta
öldürebilirdi bile.
-Seni sürt.k!
diyerek
hızlıca gözümü açtımama Rolando Martinez yoktu. Bunun yerine başka bir
telekinezi gücünesahip Karanlık Taraf muriti vardı. Ayağı kalktım ve
tam karşımdaki gülümseyen adama koşacakken üzerime doğrugelen çöp
kutuları dikkatimi dağıtmıştı. Bana ilk çarpan çöp kutusununiçi cam
kırığı dolu olmalı ki bütün kolum boydan doya kesilmişti amakan yoktu.
Karşımdaki kişide hissettiğim şaşırma ve korku karışımıduygu beni mutlu
etmişti. Ardındangelen çöp kutusunu tuttum ve adama doğru fırlattım.
Adam çöp kutusunu başından savarken kurta dönüştüm. Budönüşüm
diğerlerinden kolaydı git gide alışıyordum eskisi gibi başağrısı
vücutta acı yoktu aksine vücudunda kıl çıkıp bunlarınuzamasını
hissetmek insana zevk veriyordu. Adamda tekrar hissettiğimkorku duygusu
beni hızlandırdı.Birhamlede adamın üstüne atlayarak yere yatırdım ve
daha dam bağırırken ağzımla boynunu kopardım. Ağzımdan aşağıakan kanlar
sinirimi bozarken yaptığımvahşilikten utanç duyuyordum.Dev bir kurt
olmak insana manevi yönden zarar verebiliyordu.
İnsan halime geri
döndüm üstüm başımkan içerisindeydi dahada kötü olan yerde kafası
vücudundan ayrı yatan bir adamın olmasıydı.Gerçekten utançvericiydi. Bu
yaptığım nedendi hırsmı Rolando Martinez e karşı olan intikam duygusu
mu? Hiç bir zaman belkide bilemeyecektim. T-Shirtümü çıkarıpkan olan
yerlerimi t-shirtün temiz yerlerine silerek t-shirtü orayaatıp orda
bıraktım. Sokakların birinden dışarı çıkmaya çalışıyordumanlaşılan çok
derinlere inmiştik. Ama bir yerlerden yolunu buldum vedışarı çıktım.
Hava kararmaya başlamıştı.Bu günkü hırsım beni kötüetkilemişti onu
farklı bir şekilde öldürebilirdim.
-Bu gün bu kadar yeter!
diyerek evime yürümeye başladım. Yaptığım şeyi düşündükçegözlerim kapanıyor ve üzülüyordum.
-Hayatı hep iyi bir yer yapmak istemiştim veşimdi bunu yapıyorum
diyerek
kendimi teselliediyordum. Apartmana vardığımdaysa yoldan geçen araba
sesleri artmıştı. Olabildiğince sakin daireme çıktım veyatağıma
uzandım. Şimdi sabah güneşe baktığım yerde aya bakıyordumaklımdan geçen
tek şey" nereden nereye..." olmuştu.Gözlerimi dolunaya karşıkapattım tekrar pırıl pırıl bir sabaha uyanmak için...
-----------------
“Kahretsin”
Ellerim
titriyor ve başımıkaldıramıyorum. Mugglelar beni ölüm yiyenlerden daha
çok korkutuyorlar.Böyle bir durumda Londra’nın ara caddelerine
girmemeliydim. Ara caddelerin birinde iki binanın arasında,karanlıkta
durmuş ve duygusuzca karşımdaki iki muggleı seyrediyordum.Elinde L
şeklinde garip bir asaya benzeyen nesne tutan erkek mugglegarip asasını
kadına doğrultmuşağlıyordu.
“Neden Bell, neden yaptın? ” diyesoruyordu erkek muggle. Kadın ise dizlerinin üstüne çöküp ağlamaya devamediyordu.
Erkek olan yüzünü yana çevirmişti, kadına bakamıyor gibiydi.Erkekten “Üzgünüm”
gibi bir ses duydumve bunu büyük bir patlama takip etmişti. Garip
asadan çıkan şey kadının tam kafasına isabet etmişti. Havayafışkıran
kanları çok net görebiliyordum. İstemeden de olsa gözlerimküçük yaşlar
akıtıyordu. Sesim çıkmıyor, bedenim hareket etmeye itirazediyordu.
Erkek olan arkasını dönmüş koşmaya başlamıştı. Sonundakendime gelip
ortaya çıktım. Bunu kesinlikle daha önce yapmam gerekirdi…Kadına
yaklaştım ve diz çöktüm. Kesinlikle ölmüştü. Mugglelar dahasaldırgandı.
Erkeğin yaptığı şeybir öldürme şekli olarak kedavra lanetinden bile
kötü görünüyordu. Dişlerimi sıktım, elime asamı alarakbaşparmağımla
yavaşça yüzümdeki yaş tanelerini sildim. Neredeysegörünemeyecek kadar
uzağa koşmuş adama baktım.
“Hey sen!” diye bağırdım. Adam birkere arkasına başmış ve koşuşunu şiddetlendirerek ortadan kaybolmuştu.
Biraz
olsunsakinleşebilmiştim. Ama kararlı adımlarla adamın arkasından
yürümeye devam ediyordum. O kız… O kız bana ölen sevgilimİsabella’yı
hatırlatmıştı, muhtemelen isimleri bile aynıydı. Yosun yeşili
gözlerimden gözyaşları tekrar süzülmeye başladı. Bu adambunu nasıl
yapabilmişti. Yolda sadece bir iki muggle vardı. Görenkenara çekiliyor,
elime bulaşmış olankanı görüp korkmaya başlıyordu. Bunu
hissedebiliyordum. Bana bakan mugglelara aldırmayarakyürümeye devam
ettim. Adamı muhtemelen bir daha göremeyecektim ama onunkoştuğu tarafa
yürümekten kendimi alamıyordum. Belki de artık bakanlığadönmeliydim.
“Burada ne yapıyorsun John?” Arkamdan gelen kadın sesiyle irkildim.
Hogwarts’ın
ilk günündetanıştığım en yakın arkadaşım Blaze sormuştu bunu. Arkama
dönerek ona iyice bir baktım. Ateş kırmızısı saçları,sırtına kadar uzun
ve dalgalıydı.Gerçekten güzel görünüyordu. Sinirlendiğimi mutlaka
anlamıştı. Her zaman anlardı…
“Hiçbir şey Blaze. Sadece bakanlığayürüyorum” deyip gülümsedim. “Sen burada neyapıyorsun? ” diyebildim zorluklada olsa.
Kızıl
saçlarıyla müthiş birgörünüm sağlayan mavi gözleri beni süzüyordu.
Yalan söylediğimi anladığını biliyordum ama Blaze iyi birarkadaştı ve
bunu yüzüme vurmazdı. “Bende bakanlığayürüyorum. ” dedi oda gülümseyerek.
Biraz
önceki tatsız olaydanbahsetmeye pek niyetim yoktu. Blaze’in gözlerine
bakmadan bakanlığın telefon kulübe girişinin olduğu tarafayöneldim. Oda
sessizdi fazlakonuşmuyordu. Tamda Esrar Dairesi’nden birine yakışacak
bir hareketti. Merkeze doğru ilerledikçe muggle sayısıarttırıyordu.
Elimi kimseye fark ettirmeden silmeyi başarmıştım. Amainsanlar gene de
bize bakmaya devam ediyordu.
“İlginç değil mi? ” dedi Blaze. Neolduğunu anlamayıp, yüzümde soru işaretleriyle ona baktım. “Yanimugglelar.” dedi. Yaklaşık yarım saat önce gördüğüm şeyden sonramugglelar ilgincinde ötesindeydi. Tekrar kafamı önüme çevirdim“Evet, öyleler.” dedim.
Nerdeyse
girişe varmıştık.Aniden üstümde bir şey aramaya başladım. Ne aradığımı
ben bile bilmiyordumama sanki göğsümde bir şeyler hareket ediyordu.
Cebimdeki evrakları çıkardım ve Blaze’e tutmasını ister gibibir işaret
yaptım. Blaze anında elimdekileri alarak gülmeye başlamıştı.Dışarıdan
komik göründüğüm belliydi. Sonunda elimi cebimin dahaderinine daldırdım
ve bir heyecanla yakaladım.Sonra ise gördüğüm şey karşısında hayal
kırıklığı yaşayarak.
“Sadece meyan kökü şekeriymiş.” dedim ve bende gülmeye başladım.
Kulübenin
içine girdik vekulübe aşağıya inerken muggleların yukarıda kalmasını
seyrettik. Kulübe aşağı inerken Blaze’e baktım ve gülerekevrakları geri
vermesini söyler gibibir işaret yaptım. Blaze afallamış görünüyordu.
“Ne oldu?” dedim. Blaze dudağınıısırarak“Şey… Ben onları yukarıda kulübenin kenarına koymuştum.” dedi. Üzgün görünüyordu. “Önemli değil ben hemen gerialırım.” dedim ve gülümsedim.
Kulübenin
Blaze’i bıraktıktansonra tekrar yukarı çıkışını izledim. Birkaç saniye
sonra tekrarmuggleların arasındaydım. Çıktığım kulübenin yanında
evrakları hemen bulmuş ve cebime geri koymuştum. Kulübeyeadımımı tam
atacakken bir hıçkırma sesi duydum. Arkamdan geliyordu. Birmuggle tam
karşımdaki kulübenin yanında bir muggle yere oturmuşağlıyordu. Yavaşça
ona doğru bir adım attım. Beni fark etmemiş gibiydi. Birkaçadım daha
attım.
“Sen!”
İkimizde aynı
anda bu kelimeyibirbirimize bağırarak kullanmıştık. Aramızda tek fark o
korkudan arkasındakiduvara iyice yaslanmış, ben ise onun üstüne doğru
çullanmıştım. Bu o genç kadını öldüren pislik herifti.Ağlıyordu… Adamın
üstüne çıkarak çokhızlı bir yumruğu yüzün ortasına geçirdim. Nedenini
öğrenmek istiyordum, neden öldürdüğünü.
“Neden… Neden yaptın bunu?!” diyebağırdım adama. Erkek genç bir muggledı. “Onu seviyordum!”diye haykırıp konuşmaya başlamıştı adam.
Onu
seviyor muydu? Ozaman neden… Şaşırmıştım. Onu yakasından tutan ve onu
boğazlamaya hazır duran eller biraz olsun gevşemişti. Onuseviyordu ve
öldürdü. Mugglelar çıldırmış. Erkek de muhtemelenşaşkınlığımı anlamış
konuşmaya devam ediyordu.
“Hem de çok seviyordum!” İyice kafamkarışmıştı. “Ama o beni aldattı ve her şeyimi aldı!” diye haykırıp ağlıyordu adam. “Bütün her şeyimi aldı. Paramı,ailemi, her şeyimi…”
Boğazlamak
istediğim adamaacımaya başlamıştım. Ellerimi anında bıraktım. Adam
ağlayarak bana bakıyordu ama ben yüzümü çevirmiş ve ayağakalkmıştım.
Sırtımı onunki gibi duvara dayadım. Gözerim kısılmış vekarşıya
sabitlenmişti. Üzücü… Çok kötü bir durumdu. İsabella benimher şeyimi
alsa acaba ben ne yapardım? Muhtemelen çok sinirlenir ve onuöldürmeyi
denerdim. Ama bunları düşünmek istemiyordum. Onu düşünmekdurumu daha da
kötü halegetiriyordu. Benim yukarı geri çıktığım kulübeden biri daha
çıkıyordu. Blaze.
“Johnny ne oldu? Sen geri gelmeyince korktum.” sesi endişeli geliyordu. Bakışlarımı yere çevirerek “Yokbir şey evrakları aldım haydi gidelim artık. ” dedim. Blaze ise dahaçok yerde yıkılmış olan adama bakıyordu.
Ona
aldırmayarak Kulübeyegirdim ve içeride yere doğru çöktüm. Kulübe
yavaşça yere iniyordu. Blaze de yanımda çökmüş bir şekildebana bakıp
bir şeyler söylüyordu ama ben ne dediğini bile anlamıyordum.Aklımda
sadece kadının kafasından dağılan kanlar ve onu vuran adamınhali
geliyordu. Demek adam, kadını öldürmeden önce bu yüzdenağlıyordu…
Kulübe bir sarsıntıyla indi. Hiçbir şey söylemeden kalktımve yürümeye
başladım.
Her gün baktığım o güzel heykeli umursamıyordum bile.
Sadece yolumda yürüdü ve başım eğik bir şekilde asansörebindim. Blaze
üzülmüş gibi duruyordu. İnsanlar konuşuyorlardı ama umurumdadeğildi.
Seher bürosunun katına kadar indim ve konuşmayarakasansörden dışarı
çıktım. Haber ulaştırmak için uçuşan kağıt uçaklar sinirimibozmaya
başlamıştı. Büroya girdim herkesin bana merhaba demeleriniumursamadan
masama oturdum ve hemen İsabella ile birlikte olduğumuz birfotoğraf
aldım. Çok mutlu görünüyor ve dans ediyorduk. Gözlerimdenyaşlar
akıyordu…
“Seni çok özledim İsabell.”
---------------
Heyecan…
Heyecanım hertarafımı sarmıştı, gözyaşlarım yüzümde sürtünerek
burnumun ucundan damlarken… Yalnızlıktan olsa gerek kiağlıyordum.Benden
yedi sene önceHogwarts’a başlayan ablam bana perona kadar eşlik
etmişti sonrasında ise kendi başıma, yalnız devamettim.Oturduğum vagon
bölmesinde iki çocuk daha vardı.Bir şey demiyorlardı fakat “Ağlıyor mu bu yoksa?”
tarzındafısıldadıklarını duyabiliyordum.Ne yazık… Hogwarts’a az
kalmıştı. Üzerinde şu an sadece Hogwarts amblemi olancüppemi giymiştim
bile ve asam çoktan hazırdı. Heyecanıma engel olamadığımiçin gereksizde
olsa kafamı vagonuncamına sert bir şekilde geçirdim, sanki bu
heyecanımı ve yalnızlık acımı geçirebilecekmiş gibi… Halagözümden
yaşlar süzülüyordu. Yosun yeşili gözlerim ağlamak istiyorgibiydi ama
yapacak bir şey yoktu yalnızdım. Biraz sonra trenden inecekve sadece
ailesinin anlattıklarından bildiği heybetli Hogwarts’ıgörecektim. Biraz
daha ailemidüşündükten sonra fark ettim. Tren gittikçe yavaşlıyordu…
Tren
aniden duruncaolduğum yerde sallandım. Hareket etmek istemiyordum,
trenden inmek istemiyordum. Vagondaki öğrenciler akın akıntrenden
dışarı hücum ediyorlardı. Benimle aynı bölmede oturan kızkapıyı açmadan
önce bana“Haydi kalk da gidelim. ” dedi,
bense konuşamıyordum bile… Kızın masmavi gözlerinin içinebakıyordum,
kız besbelli cevap bekliyordu. Sonunda ağzımı açmayıbaşarabildim “Imm…Şey…Tamam…”
ve sadece bunumusöyledim. Tam bir umutsuz vakayım… Bir kez bölmede
etrafıma baktıktan sonra ayağı kaklım ve kızla birliktebölmeden dışarı
çıktım. Daha vagonun içinde trenin kapısına doğru yürürkenkıza “Şey…Çok kabayım kendimi tanıştırmadım.Benim adımRichard.” dedim kızda bana bakıp gülümseyerek “MerhabaRichard. Bende Blaze, tanıştığıma memnun oldum.” dedi. Çok kısa birzaman sonra Blaze “Bölmede neden ağlıyordun?” diyesordu. Kafamı yere eğdim… Hemen kendime gelerek “Önemli bir şeydeğil, heyecandan olsa gerek.” dedim. Artık eskisi gibi yalnızhissetmiyordum… Bunun mutluluğuyla Blaze ile birlikte trenden dışarı adımımıattım.
“Aman Tanrım!”
Bunu ciddi anlamdasesli bir şekilde söylemiştim.Başak öğrencilerden de
buna benzer seslergelmişti.Gerçekten çok büyüktü ve çok güzel bir
saray gibiydi… Buranın kokusu bile farklıydı.Çokgüzeldi…Elinde lamba
tutan biri ileriden “Birinci sınıflardörderli sıra olun ve beni izleyin.Birinci sınıflar…”
diye bağırıyordu.Şaşırmıştım. Önüme bakmadan sadece etrafıma bakarak
ağzım açık bir şekilde yürüyordum. Garip… Bağıran adam biziönünde
ürkünç ata benzer şeylerin çektiği küçük at arabalarınabindirmişti.
Bunların testral olduğunu ablamdan öğrenmiştim. Sadece ölümügörenler
görebilirdi testralleri. Babamın gözlerimin önündeöldürülmesi aklıma
geldi… Elimi yumruk yaptım ve başımı öne eğdim, gözümdendüşen yaş
tanesini görebiliyordum… Karşımda oturan Blaze “Sen iyi misin?” diye sordu. Kendimi hemen toplayarak “Evet, ben gayet iyiyim.” deyip çaktırmadan elimlegözlerimi sildim. At arabası durmuştu tekrar o adam “Hadioyalanmayın hızlı olun!” diye bağırıyordu.
Yere
bastığım an tekrarrahatlamıştım. İlginç bahçe kapısı tarzında bir
şeyden içeri giriyorduk. Rahatlama hissinin yerini tekrardanşaşkınlık
almıştı. Bu yer o kadar büyüktü ki.. Ağaçlar sanki canlıgibi dinç
duruyordu. Yürürken hafifçe eğildim ve yerden biraz çimen vetaş aldım.
Soğuktu… Biraz ileride çok kocaman, okulun içine açılan vealtın sarısı
gibi gözüken okul kapısı vardı. Oraya doğru ilerlerkenetrafıma
bakınmaya devam ediyordum. Vardığımızda hemen en kenarageçip elimi
uzattım o kapılara ciddi anlamda değmek istiyordum.Parmaklarımın ucuyla
kapıya deymeyi başarmıştım.İçimde anlamsız bir sevinç oluşuyordu fakat
birden olduğum yerdedondum kaldım. Burası çok büyük ve değişikti.
Duvarın her yerinde hareket eden tablolar vardı. Arkamdakiöğrenci bana
çarpmadan yürümeye devam ettim.
Adam bizi merdivenlerin başına kadar yürüttükten sonra “Buradan merdivenleri çıkın, merdivenlerin sonunda profesörsizi bekliyor olacak. ”dedi
ve uzaklaştı. Bütünöğrencilerle birlikte bende merdivenleri çıkmaya
başladım. Sonu yokmuş gibi gözüken merdivenlerde ilerlerkenhala
etrafıma bakıyordum. Merdivenlerin sonunda yetişkin birerkek elinde
parşomenle bizi bekliyor gibi gözüküyordu. Merdivenin sonunagelince
bütün öğrenciler durdu ve bekledi. Büyücü
“Hogwarts’a hoş geldiniz. Şimdi beni dikkatle dinleyin. Bensizin tılsım
dersi profesörünüzüm.Birinci sınıflar birazdan ortak salona geçecek ve
kafalarınayerleştirilen şeçmen şapka ile binaları belirlenecek.”
dedi. Demek birprofesördü… Bu ana kadar fark etmemiştim ki karşımızda
bir çift büyük kapı daha vardı, muhtemelen ortak salonaaçılıyorlardı.
Profesör bu kapıları hafif aralayarak geçti ve ortadankayboldu.
Öğrenciler anında konuşmaya başlamışlardı, birbirlerine “Seçmen şapka da ne!”
gibi sorular soruyorlardı.Bende şeçmen şapkanın tam olarak ne olduğunu
bilmiyordum. Birazsonra tılsım profesörü tekrar kapıyı aralayarak
gelmişti ve “Sıra sizde beni takip edin.” diyerek kapıları iterek ardına kadar açtı.
Gözlerim
bir an ışıltıyüzünden göremedi. Tekrar gördüğümde ise bir büyük
şaşkınlık daha yaşadım. Salon kocamandı fakat, fakat…Salonun tavanında
gökyüzü ve mumlar asılıydı. Büyü gerçekten güzel bir olay…Profesör
bizim önümüzden ilerleyerek normal gözüken bir sandalyeninyanına gelip
durdu ve sandalyenin üstündeki büyük büyücü şapkasını elinealdı, sonra
bize bakarak “Şimdi çağıracağım kişiler gelecekve
bu sandalyeye oturacak, bende bu şapkayı başına geçireceğim.Seçmen
şapka o kişinin binasını belirleyecek.” dedi. Bu dane demekti şimdi. “Blaze Paritburn! ” trende tanıştığımkız sakin bir şekilde ilerledi ve sandalyeye oturdu. Birkaç kısa saniye sonraşapka “GRYFFİNDOR! ” diye bağırmıştı. Ben “Merlininsakalı bu da ne?”
diye düşünürkenyanımızdaki masadan aşırı derecede alkış sesleri
yükseliyordu. Blaze, Gryffindor masasında yerini almıştı.Bir kaç kişi
daha okundu ve okunanlar Hufflepuff, Ravenclaw, Slytherin,Gryffindor
binalarından birine yerleştirildi.
“Richard John Lloyd!” Adım söylendiğianda kalbim delice çarpmaya başlamıştı. Gene hareket edemiyordum. “Richard John Lloyd!”
adım tekrarsöylendiğinde zoraki de olsa adımlar atarak sandalyeye
ilerledim ve oturdum. Profesör şapkayı kafama yerleştirdişapka hareket
ediyordu! Çok kısık bir sesle “Merlininsakalı…” demiştim. Şapkanın hırıltılı bir şekilde güldüğünühissedebiliyordum. Konuşmaya başladı…
“John,John,John…
Bakıyorum sende asil Lloyd ailesindensin
Saman alevi gibisin bir anda parlıyor ama çabuk sönüyorsun.
Tersin kötü; ama kindar değilsin uzun süre nefret bileedemiyorsun.
Garip…
Nereye koysak seni?
Hufflepuff belki…
İnsanları seviyorsun ve güler yüzlüsün…
Sıcakkanlı ve hoşgörülüsün;
Fakat tahammülsüzsün, sabırsız olabiliyorsun.
Her problemi mantığınla çözüyorsun
Hazır cevapsın
Hmmm büyük bir deha pırıltısı var sende…
Büyük baban gibi…
Ravenclaw mı dersin?
Ama sivri bir akıl var sende Slytherin gibi
Yeri geldiğinde küstah ve alaycı
Üstelik tam bir safkan, köklü bir safkan…
Ama ayrımcılıktan uzak ve eşitlikçi
Yüreğinde fazlasıyla sevgi dolu…
Aynı zamanda deli cesaretine sahip…
Ne yapacağız seni John? Sende mi bilmiyorsun?
Mantıkla şekillenmiş bir kişilik…
Sevdiklerin söz konusuysa gözün kara mantığın işlemiyor…
Rahatça düşünmeden ateşe atarsın kendini.
Küstahsın ama mütevazı tarafın daha ağır basıyor.
Eminim Gryffindor seni keyifle yetiştirir ve seninleövünürdü.
Gryffindor olmak ister misin? Baban gibi?
İşime burnunu sokacak kadar küstah değilsin demek!
Öyleyse…
GRYFFINDOR!”
Hem
çok şaşırmış hem demutlu olmuştum. Gryffindor masası delice
alkışlıyordu profesör şapkayı kafamdan aldı ve masayagitmemi işaret
etti. Sandalyeden kalkarak Blaze’in yanına oturdum. Blaze “Tebrik ederim.”
diyor vegülümsüyordu. Cevap verememiştim… Okul müdürü konuşuyor fakat
ben onu dinleyemiyordum.Biraz sonra masaların hepsindeyemekler
oluşuverdi. Buranın harikalığı karşısında şaşkınlığımıgizleyemedim…
| |
|
Carmella Decartius
Moskova Baş İblis Efendisi
Mesaj Sayısı : 1257
Yaş : 28
Kayıt Tarihi : 12/07/10
Karakter Detayı
Statü: Moderatör
Uyarı:
| | Konu: Geri: Chris G. Black C.tesi 16 Ekim 2010, 14:22 | |
| 89*
Öncelikle aramıza hoşgeldiniz. HP Rp'leri her zaman hoşuma gitmiş ve ilgimi çekmiştir. Rp'nizde "...", üç noktayı, bazen yanlış yerlerde kullanmışsınız öncelikle. Bunun dışında bazı kelimeler birleşik yazılmıştı. Bunlar dışında betimlemeler yeterliydi, daha iyi olabilirdi de. Uzunluk gerçekten iyiydi. İyi Rp'ler! | |
|
