L.

Zemheri ayının başlarıydı belkide. Bıçak kadar keskin soğuk ve rüzgarla birlikte yağan kar iliklerime kadar işliyordu. Deri ceketime daha sıkı sarıldım ve kocaman şehrin kocaman sokağında, botlarımın altında ezilen karın sesinin sessizlikle olan uyumunu dinleyerek kaldırımda yürüyordum. Saat sabahın bilmem kaçıydı. Ortalığın sessiz olduğu nadir anlardan biriydi, aklı başında olan kimse bu havada dışarı çıkmazdı. Ama ben asla aklı başında biri olmadım, toplumun kabul etmediği her şeyi yapmıştım. Yalan söylemiştim mesela, insanları aldatmıştım, ağlatmıştım, çalmıştım, onların asla seçim yapamayacakları şeylerini öğrenip, seçmeye zorlamıştım. Hepsinin tek bir nedeni vardı; Leah. Sadece aşk değildi bu, nefret, itaat, arzu, çıkar, korku… Her şeye rağmen yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim.


80’lerin hüküm sürdüğü eski bir barda belki üçüncü kadehini yuvarlarken onu ilk defa görmüştüm. Yanındaki sandalyeyi hafifçe çektim ve yanına usulca oturdum. Barmenden bir duble viski istedim, sigaramı yaktım ve beklemeye başladım. Son kadehini de bitirmişti, bir tane daha isteyeceğini sanmıştım ama o garip bir şekilde çevreyi incelemek için gözleriyle bir süre etrafı taradı. Sonra her şeyin başlangıcı olan şey oldu; gözlerimiz sanki yıllardır birbirlerini arıyorlarmış gibi kenetlendi. Ardından yüz hatlarını incelemeye başladığımı farkettim. Yeşil gözlerinin ardına saklanmış olan ipeksi açık kahverengi tonlardaki uzun saçları, belirgin elmacık kemikleri ve bembeyaz teniyle mükemmel sayılabilirdi.
“Leah,” dedi fısıltı sayılabilecek bir ses tonuyla. Hafifçe gülümsedim. Yüzünde hiçbir duygu belirtisi yoktu, sanki taşlaşmıştı. Neden bilmiyorum ama susmayı tercih etmiştim ve bu hayatımın hatasıydı.
“Bana… ne yaptığına bak.” Alkolden dolayı duraksıyordu ama bozmadım.
“Her şeyimi kaybettim, hayatta… sahip olduğum her şeyi,” eliyle bir işaret yaptı hemen ardından barmen içkisini tazeledi. Kocaman bir yudum aldı ve devam etti.
“Mucizelere inanır mısın…”
“Jeremy.” Diyerek cümlesini tamamladım. Büyük bir yudum daha aldıktan sonra bana baktı.
“Şanslı bir oğlana benziyorsun, Jeremy.”
“Dıştan nasıl göründüğümü bilmem,” dedim alaycı bir tavırla. Çok az bir süre bile olsa dudakları gülümsemek için gerilmişti ama kendini tuttu. O akşam gülmenin zamanı değildi onun için.
“Sana anlatabilirim.” Dedi ve yüzünü yavaşça bana doğru yaklaştırdı. O an, saatler durmuş, çevredeki herkes donmuş, her yer sessizliğe boğulmuştu. Sadece Leah ve ben vardık. Kısa ama etkili bir öpücüktü bu, çekingen ama aşkla doluydu sanki. Bunları asla yapmazdı belkide, belki her şey alkol yüzündendi ama olmuştu. O kısa öpücük beni ona bağlamıştı ve kendi kendime bir yemin etmemi sağlamıştı… Onu asla bırakmayacaktım.

4 AY SONRA

“Kendine bir bak, Leah,” dedim saçlarını okşarken. Sonbahardı, hava esiyordu ve yağmur yağmak üzereydi.
“Yapabileceklerine bir bak.” Diye devam ettim. Bana hiçbir şey söylemedi, sadece doğruldu ve gözlerimin içine baktı. Konuşmadı. Bana bir kağıt uzattı, içinde bir adres yazılıydı.
“Öldür.” Dedi ve hafifçe gülümseyip beni öptü ve kalkıp gitti.
Oturduğum koltukta, elimde bir kağıt parçasıyla kalakalmıştım. Sevgim için yapabileceğim bir şey miydi bu? Düşünerek geçen birkaç saatin ardından, her şeyin yoluna girmesini sağlayacak olan intikamı almaya karar vermiştim. Leah bu sayede huzurlu olabilirdi. Kendimden emin adımlarla kapıya doğru ilerledim, sokağa çıktım ve kağıtta yazan adrese gittim. Güzel ve bakımlı, çevredeki evlerden uzak bir evdi. Gecenin çökmesini bekledim. Leah her şeyi önceden ayarlamış olmalıydı. Derin bir nefes aldım, yaşayacağımız güzel günleri düşünerek eve doğru ilerledim…

ERTESİ GÜN

Güneş sıcaklığını göstermeye başlamıştı. Düşünmeden eve doğru gidiyordum. Sakindim ve pişman değildim. Ne olursa olsun sevdiğim kadın için yapmıştım her şeyi. Şimdi bana sonsuza kadar güvenecek ve intikamını aldığım için minnet duyacaktı. Birlikte yaşlanacaktık, şarkılar söyleyecek en güzel günlerimize kadeh kaldıracaktık. Evin kapısını aceleyle açtım, içeriye girdim ama ev boş gözüküyordu.
“Leah?” Meraklı ve çaresiz sesim boş evin içerisinde yankılandı. Hemen cep telefonuma sarıldım ve hızlıca Leah’ın numarasını tuşladım. Kapalıydı. Evin içine doğru ilerlediğimde masadaki kağıt gözüme çarptı.

“Bu kağıt elinde olduğuna göre başardın demektir. Beni sonsuz huzur ve mutluluğa kavuşturdun, binlerce kez teşekkürler. Seni seçtim çünkü yapabileceğini biliyordum. Kendine yeni bir hayat kurmaya bak ama ne derler bilirsin, kimseye güven olmaz. L.”

YILLAR SONRA, ŞİMDİ

Şimdi her yer aydınlık. Güneş içimi ısıtıyor ve hava her zamankinden daha güzel. Derin bir soluk alıp veriyorum, temiz oksijen tüm ciğerlerime doluyor. Çok acı çektim, çoğu zaman vazgeçtim, bitkin düştüm, ağladım, haykırdım ama geçti. Hepsi teker teker son buldu. Sonunda sevdiğim kadını mutlu ettim ve tüm zorlukları yendim. Şimdi, güzel bir başlangıcın tam zamanı...

Rp Out: Çok içime sinmiyor açıkçası, eski bir deneme. Burayı çok özlemem nedeniyle acele ettim T.T

RP Puanı: 74.
Rütbenizi aldıktan sonra RPG'ye başlayabilirsiniz.