Hogwarts açılışı

Yeni senenin başlangıcında geleneksel olarak yapılan Hogwarts açılış törenine öğrenciler ve profesörler rpg bırakmak zorundadır. Herkes kısaca Hogwarts'a gelişlerini ve yeni dönemden beklentilerini yada kurgularını anlatan kısa rplerini buraya bırakabilir.

Hogwarts'ın görkemli tarihinde bir çok açılış kendisinden söz ettirmiştir. Ancak bu senenin açılışı hepsinden farklı olmuştur. Bunun en büyük nedeni Hogwarts'ın yarım dönem kapalı kalmasıdır. Yaklaşık 1 sene önce yaşanan kanlı saldırıdan sonra küllerinden yeniden doğan, Hogwarts Cadılık ve büyücülük okulu tarihinde hiç olmadığı kadar görkemli bir kutlamayla açılmaktadır.

Karanlığın bütün güçleri Azkaban hapishanesinin en ücra hücrelerinde çürümeye mahkum bırakılmışlardır. Karanlık Lord ise kimsenin ulaşamayacağı kadar derinlerde kendi karanlığında hapsedilmiş ve onun en büyük destekçisi Sihir Tarihi Profesörü Victoria Morgenstern, Lord ile aynı kaderi paylaşmaktadır. Sihir Dünyası hiç olmadığı kadar huzurlu günler geçirmektedir. Sihir bakanı Isabella büyük açılış için yaptığı konuşmada barış, huzur ve güven mesajları vererek herkesin saygısını bir kez daha kazanmıştır.

Rp İn:

Büyük salonun görkemli duvarlarını süsleyen binlerce mumların yaydığı ışıklar ortamı her zamankinden daha sihirli aydınlatıyorlardı. Rengarenk süslemeler, uzun masaları dolduran bin bir çeşit yiyecekler ve herkesin yüzünde oluşan gülümsemeler bu günü anlatmaya yetiyordu. Uzun bir aradan sonra Hogwarts’ın yeniden açılıyor olması büyücü dünyasının konuştuğu en büyük gelişmeydi. Isabella açılış konuşmasını yapmak için kürsüye yürürken saldırıda yaşananları hatırlamamaya çalışıyor, yaşadığı mutluluğa odaklanmak istiyordu. Güzel elbisesi içinde süzülerek kürsüye çıktığında, herkesin gözü onun üzerindeydi. Her zamanki içten gülümsemesi ile öğrencilere bakarken güçlü ve kendinden emin tavırlarıyla salona hakim oldu. ‘’Yeni dönemde mutlu, huzurlu ve başarı dolu bir öğretim yılı dilerim. Karanlığın yendiğimiz ve Aydınlığın sonsuza dek sürecek olan güzel bir sene sizleri bekliyor. Hepinizin geçmişi unutup geleceğe bakmasını istiyorum. Sizler gelecek nesillerin anlatacağı büyük savaşı yaşayıp kazanmış bir nesilsiniz. Umarım herkes yaptığı hatalardan ders alarak bir şeyler öğrenmiştir. Şölen başlasın!’’ Isabellanın narin el hareketleriyle tüm öğrenciler önlerindeki nefis ziyafetin tadını çıkarmaya başlamışlardır.

Spoiler:

Rp Out:

Tek yazacak olanlar rplerini buraya bırakabilir. Eğer bir kaç kişi toplanarak yazacaksanız Büyük salonda konu açarakta rp yapabilirsiniz.

Öylece oturuyordu işte, birileri yanından geçip gidiyor, bir şeyler söylemesini bekliyor hatta hızla sarsıyor ya da usulca dokunuyorlardı omzuna, oysa o hiç istemiyordu uyanmayı. Bulunduğu bilinçsizlikte uzunca bir süre kalmak iyi gelecekti ona, orada kalacaktı ki, tüm kayıpları zihninin derinliklerinden fırlayarak çıkmasınlar önüne. Orada kalacaktı ki, yüzleşmeye korktukları düşünmek istediği kadar uzakta olsunlar. Oysa o, biliyordu, herkesten iyi biliyordu. Kaybetmişti işte, düşündükçe üzerine öyle yoğun bir ağırlık çöküyordu ki, boğazının üzerinde cisimselleşiyordu hissetmeyi hiç istemedikleri. Oysa o biliyordu, geceleri uykularını bölen, karmakarışık dünyasında depremlere neden olanlar onlardı, bilinçaltında ancak çok derinde değil yüzeye yakın, çıkışa hazır bekliyorlardı. Ve işte, bir uyandırdığında, yerin en altından fışkırarak yükselen magma kadar sıcak düşecekti bedenine korkuları, bu çarpışmaya hazır değildi henüz. Kendi bilinçsizliğinde bol oksijeni yoktu belki ancak tam olarak boğulmuyordu da. Yüzleşecekleri boğabilirdi onu, dünyasının dışına uzatmaya adımını o derece korkaktı. Korkaktı o, uçmaya yakın uçurumun kenarında durup ona baktığından kaybetmişti her şeyi, ne rüzgâr olmaya yetecek cesareti vardı ne kendini o boşluğa bakmaktan alıkoyacak aklı, bu yüzden hep yol ayrımlarının tabelasına dayayıp sırtını, gelip geçene bakarak öylece kaldı. Birinin gelip onu kurtaracağını, bir yerlere ışınlayacağını düşünüp bekledi işte, oysa bekledikçe yıpranıyordu ve yıpratıyordu. Hayalleri bile silinip var olur olmuşlardı, onlarla da geçinemiyordu yani. Araf demeyi hiç sevmese de, oradaydı.

Başını kaldırdı genç adam gökyüzüne, kararsızlarını hemen alıp götürecekmiş gibi açıktı gökyüzü, yıldızlar bir başarıyı kutluyordu sanki. Evet, diye düşündü, bir yerlerde aynı gökyüzünün altında kutlama yapmaya değecek gelecekler var. Kendisininki ise darmadağın, iç içe geçmiş, cam kırığı… Bir film izlemişti, adını hatırlamadığı, adamın biri cam kırıklarından sanat eserleri yapıyordu. Kırılan sanat eserlerini tekrar sanata veriyordu o, hoş meslek diye düşündü. Kırılan hayalleri bambaşka hayallere dönüştürmek... Hayaller dönüşürdü. Yıkılan şehirler hala şehirdir ne de olsa, yalnızca şekli değişmiştir biraz ve geceleri, artık daha güvensizdir içinde yaşayanlar. Yıkılan tüm duvarlar için yaşayan kalplere birer duvar örülmüştür. Ve şehir bekler kendi kurtuluşunu her gün doğumunda, birileri gelip yenileyecektir kendisini ve yıkılan ya bir rüya olacaktır tekrar ya da eskisini özleyecektir her daim. Ona ne olacaktı? Vazgeçtiklerine, kaybettiklerine değecek miydi? Belki bu gece düşünmek için çok erkendi, belki yanlıştı şimdi düşünmesi. Ama önündeki boşluk geçit vermiyordu düşlere, yalnızca keskin kenarlı mantık vardı.

Bu gece çok erken, diye geçirdi içinden. Ancak son yılı başlıyordu anılarının kocaman, nasıl oluyorsa artık onun için sıcak taş duvarlı bu binada. Vitray camlardan dışarı süzülüyordu ışık, görüşünü açmak istercesine. Bir şeyler iyiye gidiyordu ve o yine de garip hissediyordu. Garip değil, kaçmayacaktı bu kez; eksik hissediyordu. Yarım yamalak… Sanki tüm parçaları ayrı bir yerden toplanmış ve hiç oturmamışlardı birbirleri üzerine. Belki de amacını gerçekleştirmiş olmanın verdiği boşluktu bu, oysa değildi. Aydınlık bir saplantıydı Matthew için kaybettiklerine karşı tutunduğu ve şimdi gerçek karşısında çırılçıplak kalmıştı. Üşüyordu. Bütün bir yazı onlarsız geçirmişti ancak örgüt vardı. Kış boyu da Hogwarts’da olacaktı. Peki ya sonra? Sonra ne yapacaktı? İç dünyası ile tamamen İronik şekilde düzgün bağladığı kravatını gevşetti. Boğuluyordu ve burada, merdivenlerde oturmaya devam ettikçe sürecekti bu, gelip gideni izleyecek ve çok yoğun hissetmenin hissizliği ile bekleyecekti, asla gelmeyecek bir şeyi.

Yok olmayı reddetmek ister gibi aniden fırladı yerinden tam yanına bıraktığı ceketini alıp üzerine geçirdi. Basamakları birer ikişer atlayarak, uğultulara ve ışığa doğru ilerledi. Koridorda neredeyse kafasız Nicki selamladı, her zamanki hafif eğilme hareketiyle, Nick birçok öğrencinin aksine severdi Matthew’u, kısa bir karşılık verdi. Kalabalık bir Ravenclaw grubunun önünden geçti daha sonra gelişi güzel merhabalarını sıraladı. Koridorlar düşünmesine engel olacak kadar kalabalık değildi. Büyük salona geçti. Her zaman olduğu gibi, ihtişam kuşatmıştı her köşesini, girdiğinde Bakan Lively’nin konuşması, coşkulu bir dönüt ile bitiyordu. Gülümsedi genç adam kapı eşiğinde, muhtemelen Bayan Morgenstern’den bahsetmiş olacaktı ki, Matthew orada bulunmadığına memnun oldu, elbette bahsetmemiş de olabilirdi ancak onun Azkaban’da olduğu gerçeğini her duyduğunda ifadesini kontrol etmeye çalışmaktan bıkmıştı artık. İkili oynamaktan nefret ediyor ancak Victoria söz konusu olduğunda buna mecbur kalıyordu. Ve nefret ettiği bir şeyi yapmak kendisine karşı öfkesini körüklüyordu. Gryffindor masasına ilerlerken Ravenclaw’lara dönüp Mischa’yı kontol etti, görünürde yoktu. Onu seviyordu ancak ona bile oynuyordu, kalbine en yakın kişiye. Öyle ya Matt kendine bile oynuyordu. Bu gece değil, diye geçirdi içinden bu kez. Ve masadaki gürültüye kahkahalarla katılmaya zorladı kendini, birkaç dakika sonra balonun sarhoşluğu alıp götürecekti ara sıra geri döndürmek üzere, bu gecelik bile olsa endişelerini…

Karanlık ve yeniden restore edilen ihtişamlı Astronomi Kule'sinin her basamağına endişeyle basıyordum. İçim çok kötü oluyordu, senelerdir buradaydım ve bütün hatıralarım için geçen sene savaşmıştım. Bu kaleyi kurtarabilmek için ne kadar savaştıysam, iki katını bu kule için sarfetmiştim. Ne kadar zayıf bir tarafım vardı. Sevgilim seneler önce kendini asmıştı. Ben onun yerine birini bulmaya çalışmamıştım ve sadece okula kendimi adamıştım. Beraber bu merdivenlerde oturduğumuz geceleri yad edesim vardı ama bugün okul açılışı vardı. Ben bu zaaflarımdan kurtularak aşağıya inmek istiyordum. Gökyüzüne baktım ve o kadar profesyönelce kafamı kaldırmıştım ki kendim için tuttuğum yılızı kolayca buldum. Zayıf ışığı, küçük yüzeyi ve diğerlerinden farklı bir şekilde rengi vardı, işte o benim Cryptia'mdı. Kaybettiğim sevgilimdi... Ofisime girdiğimde dün geceden kalan sigaramın izmaritine kadar yanmış olduğunu ve odaya nahoş bi' koku yaydığını hissediyordum. Işığı yakma ihtiyacı hissetmemiştim, ay ışığı odama vuruyordu. Resmi takım elbisemi giyinerek, aynada saçlarımı tarayıp, kokumu süründüm. Yalandan gülümseyiverdim ama kendim bile bir an için mutlu olduğuma inandım. Pesimist hareketlerimden kurtulmayı hiç düşünmemiştim ama bu gece öyle olacaktı.

Hogwarts tekrar o ihtişamına kavuşmuşmuydu bilemiyorum. Ama öğrenciler benim ilk senemde ki gibi mutlulardı. Sevindim ve şimdiden gözüme kestirdiğim gıcık öğrencilere bakıyordum. Hepsinde bi' kıllık görebilecek kadar mükemmelliyetçiydim. Yakalarımı düzelterek merdivenlerden iniverdim. Salon'a girmeye yelteniyordum ki ayağıma takılan bi' velet, siyah pelerinime basmıştı. "-Eeeh! Kendine gel evlat! Nereye bastığına dikkat et!" oysa ne kadar mutlu inmiştim merdivenlerden. Sihir Bakanı uzaktan benim hareketlerimi inceliyor ve yanında ki yalaka diye adlandırdığım büyü dünyasının yöneticilerine kafa sallayarak dinliyordu. Hiç aldırmadan yerime vardım, otururken ceketimin yenini yukarı kıvırdım. Sakin olmak için iç cebimden bir kaç damla huzur sıvısını bardağımda ki balkabağı suyuna boşalttım. Sonra bir yudum içerek rahatlamayı düşledim. Sakin miydim? Biraz... Tamam, kabul ediyorum işe yaramıştı. Sihir Bakanı'nın ihtişamlı ama beni sıkan konuşmasından sonra zarif bir şekilde yemeğime başladım. Büyük bir tabakta kalamar vardı. Gerçekten güzel bir şekilde soslanmıştı. İştahla yerken öğrencileri süzüyordum. Harikaydı! Hogwarts yeniden ısınıyordu...

Trenden inerken üzerime yapışan heyecan yine ortaya çıkmıştı. Sarı saçlarımı gösterişli bir hareketle arkaya atıp basamaklardan indim. Masamız tamamen neşeli ve güzel görünüyordu. Ben buraya ait değildim ama. Onlar gibi olamazdım belki de hiçbir zaman. Hayır, beni gayet de iyi karşılamışlardı, birçok arkadaşım büyük bir çevrem vardı ama hiçbiri Veela dostlarım gibi değildiler. Burada Veela'lara nasıl bakıyorlardı öyle? Hah, gülmemek için kendimi tuttum. Çoğu kişinin neredeyse gözleri yerinden fırlıyordu. Zarif hareketlerle masamıza yürüdüm. İki adım arkamdan gelen kız bana bir şeyler anlatıyordu ama duymuyordum ki. Önemsemiyordum da. Ne anlatıyor olabilirdi, birini nerede görmüş, kim ne giymiş, partiyi kim mahvetmiş.. Başımı şişirmek konusunda ustaydı orası kesin. Gözlerimi devirerek boş bir yere oturdum.
Biraz balkabağı suyu kuruyan boğazıma iyi gelebilirdi değil mi? Belki biraz da yemek yerdim. Gülümsememin suratıma iyice yapıştığından emin olmak istedim. Berbat hissetsem de güzel rol yaptığımı biliyordum. Dışarıdan sadece durgunmuşum gibi görünürdü ama hastaydım. Hem de ruhen. Kendimi yorgun ve bitkin hissediyordum, başım dönüyordu. Derin bir nefes aldım ve çatalımla oynamayı bıraktım. Göğe bakıp gerindim hafifçe. Parmaklarımı alnıma koyarken buz kestiklerini fark ettim. Yatakhaneye dönmeliydim belki. Belki de uyumalıydım. İlk geceki yemeği kaçırsam ne olurdu ki?
Kendimi kalmaya zorladım. Beni hasta eden yanımda cırcır konuşan aptal kız olmalıydı, veya çatal bışçak sesleri. Hatta belki de bu fazla neşe bana iyi gelmemişti. Yazın çoğunu partilerde geçirdiğim düşünülürse bu garipti. Belki de artık sınırımı geçtiğimi fark etmiştim. Zihnimde çalan davullar ve dans eden aptal düşünceler beni hasta ediyordu. Sinirle yanımdaki kıza baktım. Mesajı almış gibi çat! diye sustu. Sakince bardağıma uzandım. Birkaç yudum ve biraz sessizlik iyi gelmişti.
Evime dönmek istiyordum. Bu düşünce birden zihnimin ortasına düştü ve karmaşa yarattı. Hayır geldiğim eve değil, küçükken ailemle yaşadığım küçük eve dönmek istiyordum. Oradayken nasıldı hayat hatırlıyordum. Belki çok küçüktüm ama onları hatırlayabiliyordum. Dişlerimi sıktım. Ev özlemi mi çekiyordum yani?
Düşünceyi zihnimin karanlık bir köşesine ittim ve neşeli bir tavır takındım. Beynimdeki zonklamaya bile aldırmadım. Evimi özlemiş olamazdım. İlgiyi özlemiştim. Hayır, diye haykırdım içimden. HAYIR. Maskemi takıp komik ve eğlenceli kıza dönüşürken bu gecelik erteledim bu konuyu. Ve daha nicelerinin sırada beklediğini biliyordum.

Başını arkaya attı ve Hogwarts'ın ihtişamlı görüntüsüne baktı. Eskisi gibiydi ve baktığı anda burada bulunmayı ne kadar özlediğini fark etmişti. Bu anın tanı çıkarmak için ağır adımlarla yürümeyi düşündü ama trenden zaten geç indiğini hatırlayınca seri adımlarla büyük salona yöneldi. Büyük salona ne kadar yaklaşsa kalabalık artıyordu. Bir kaç tanıdık yüz aradı ama ortalık o kadar kalabalıktı ki kimseyi göremiyordu. Etrafına bakınarak Ravenclaw masasına doğru yöneldi. Arkasından biri adını söylemişti. Onun adında bir iki kişi daha vardı belki onlara sesleniyordur diye bakmak istemedi ama içindeki merak dürtüsüne dayanamayıp baktı. Daha önceden konuştuğuna emin olduğu kızıl saçlı, üniformasından Griffindor öğrencisi olduğu belli olan kız ona el salladı ve ona doğru yürümeye başlamıştı. Adı Vee idi galiba. Onu görmemiş gibi yaptı ve hemen masada boş gördüğüm bir yere oturdum. Bugün heyecanlı ve herkes ile konuşmak için can attığını düşünüyordu. Ama birinin onunla konuşma olasılığını göz önünde bulundurunca konuşmak istemediğini ve hiçte heyecanlı olmadığını fark etti. Hogwarts'a gelmeden önce nasıl heyecanlı olduğunu anımsayınca kendine bile yalan söylediğini düşündü. Bugün Hogwarts için önemliydi ve umursamıyordu. Bu ona göre değildi. Ama en azından mutlu olması gerekirdi. Belki de mutluydu. Bunu tam olarak hissedemese de mutlu olduğunu biliyordu. Yani en azından öyle olması gerekiyordu, diye düşündü. Ben Claudia Valerie'im. Nasıl olur da heyecandan yoksun ve böyle önemli bir günde bu kadar umursamaz olabiliyordum. Kendime gelmeliyim ve bana selam veren kızdan daha sonra özür dilemem gerekiyordu. Kendini bir güzel payladıktan sonra etrafına gülücükler atmaya başlamıştı.

Bu derece mutsuz olmasının bir nedeni olmalıydı. Çünkü bu ona göre değildi. Ama neden mutsuz ve umursamaz olduğunu bilmiyordu. Kendine güldü. Karşısında ona komik bir hikaye anlatan -hatırladığı kadarıyla II. sınıfa gidiyordu- çocuk ona güldüğünü sandı ve hikayesini daha da hararetle anlatmaya başladı. Hikayenin başını kaçırdığı için pek bir şey anlamamıştı ama yine onu üzmemek için az da olsa gülmüştü. Etrafına baktı. Tanıdık birini arıyordu. Hala. Masasında ki neredeyse herkesle tanıyordu. Ama o buna rahmen halen etrafına bakınıyordu. Gördüğü yüzlerde mutluluk ve heyecan vardı. Şuanda o da yüzüne bu iki duygu yapıştırmıştı. O numaran böyle davranıyorsa birçok kişide öyle yapıyordur. Hogwarts yeniden açılmıştı herkes mutluydu. Bina eskisi gibiydi. Kötüler azkabana gönderilmişti. Ama arada hala çatlaklar vardı. Hemde büyük çatlaklar. Okulda ki herkes yaşananları unutmuş gibi yapsa da kimse yaşananları unutmamıştı. Onu düşüncelerinden nazik bir ses ayırdı. Sihir Bakanı konuşmasını yapıyordu. Klasik bir konuşmaydı ama güven veriyordu. Konuşmasını bitirince herkes alkışladı ve yemek faslına geçtiler.

» Seleme - SLM'nin açılışı ^^'
» Hogwarts için
» Sinful Darkness | Hogwarts RPG
» Hogwarts temel kurgusu yayınlandı