Orlov, Raven.

Flames

Letje içinde kalmış çığlığıyla boynunu iyice arkaya kanırttı kalçasına dayadığı topukları ile Clement’i kendine daha da çekmeye çalışırken. Gözlerini sımsıkı yumdu her ne kadar ruhuna değen masmavi gözlerin bedenleri birbirlerinin içine erirken kendininkilere kaynamasını istese de. Teninin altında, metrelerce derinde zevke dönüşen bir acı, başının üzerinde siyaha kesmiş bir cennet vardı. Dopdolu hissediyordu Letje, her kası daha fazlası için sızlıyordu. Tırnaklarını kanatırcasına Clement’in sırtına gömdü, her vuruşta saplayabildiği kadar derine sapladı onları. Clement’in gömüldüğü kadar derine gömülmek istiyordu ve de Clement’i en derinlerinde saklamak, kafeslercesine. Ardından ritimler düzensizleşmeye, nefesler daha da hızlanmaya başladı. Letje ellerini Clement’in sırtından çekti ve çarşafı avuçladı, artık inlemeler birbirine karışırken sırtı bir yay gibi gergin, arzusu Clement’in arzusuyla kıran kırana yarışırken bir bütün gibi hissetti. Buz gibi havada alev alan yatakları ve alazlanmış bedenleri dünyalarındaki tek şeydi. “Clement…” Ardı ardına söyleyebileceği o tek isim, kızın dudaklarına en çok yakışan isimdi, o yüzden Letje inlemeleri boğuk çığlıklara düşünürken kendine engel olmadı. Gözleri hala kapalı, kapalı gözlerinin ardında ise o vardı. Sert bir şekilde aralarındaki bağı kopartmayıp üste geçtiğinde ise kalçalarını dans edercesine hareket ettirmeye başladı. Avuçlarını geriye kaykılarak yatağa gömdü ve kalçalarındaki ellerin kendisine hız kazandırmasına izin verdi. Saniyeler içinde bedeninin uyanan ve Clement’in içindekine uzanan uzak bir parçası harekete geçti. Letje gözyaşları hissetti yanaklarında, içindeki canavar Clement için yalvarıyordu. Ne olurdu kız Clement’i sadece kendisi için elde edebilseydi? Oysa bedeninden ayıramayacağı kadar büyük bir dünya vardı teninin altında. Kızın etine gömülü, kemiklerinden destek alarak ayaktan kalan, deriyi tutan dikiş gibi… Letje daha da vahşileşir, daha da acımasız olurken nefesi nefesine karışan, teri teriyle birlikte akan ve vücutları birlikte hareket eden bambaşka bir benlikti. Kızın parçalara bölünmüş ruhunda sapasağlam kalan o en hastalıklı parça… Letje başını iyice arkaya attı soğuyan teri ile buz gibi olmuş teninde ipek gibi saçlarını hissederek. Gözlerini açtı sonunda, Clement’e bakmayıp koyu semada asılı aya kaldırdı bakışlarını. Gerçekten de Letje, Clement’i delicesine isteyen Letje’den daha farklı bir Letje miydi? Sarışın adama kanı kadar yakın olmak, nefesi kadar sokulabilmek ve bunu olması gerekenden çok daha fazla istemek miydi onu canavar yapan ve o yanını kabullenmeyi imkansızlaştıran? Eğildi ve isabetsiz bir öpücük kondurdu Clement’in çenesi ile dudakları arasında bir yere. Letje, içindeki kurt adam olmaksızın Clement’i seven Letje olamazdı. Elbette her halükarda, her şartta severdi onu, kız bunun için doğmuştu adeta, fakat kendi benliğinin içinde Clement’i seven onlarca başka Letje vardı ki sırf bu yüzden aşkı dayanılmaz hale geliyordu kız için. Kalbini Clement’e açtığı gibi paramparça olmuş benliklere de açtı, her şeyi unuttu ve o an, gözlerinden süzülen gözyaşları kadar ılık hatıralar zihnine dolmaya başladı. İşte Letje, belki onlarca kendisinden güçlü sanılanı öldürmüş parmaklarından çok daha güçlü bir kalbe sahip olduğunu o zaman fark etti. Gözleri kararırken hatıraların kendisini ele geçirmesine izin verdi. Dolunay. Koşuyor, koşuyor, o en sevdiği kokuya, kendinin yapacak onu, kanı, kanı, kırmızılığında yıkanacak… Cerahatli bir sıvı gibiydi gözlerinin ardında beliren o son ve kabullenilmesi en güç olan hatıra. Letje, kendi pençelerinin ucunda Clement’i görmüştü. Parçalanmış derisinden ağır ağır, kopkoyu akan kana o an, Clement’in bedenine duyduğu kadar içten, tahrip edici bir arzu duyarken… Gözlerinden akan yaşlar daha da hızlandı, Letje hatıraları daha da gerçeklik kazanırken dudaklarından korku dolu bir hıçkırık döküldü. Kalbi bedenine ağır gelse, bir şeyler bedeninin içinden geçmeye çalışıyormuş gibi hissetse de kendini yataktan aşağı attı ve ay ışığının vurmadığı bir köşeye henüz küçük bir kızken dünyaya anlam veremediği zamanlarda yaptığı gibi bacaklarını kendine doğru çekerek sindi. Kollarını kendi bedenine sardı. Yapayalnızdı. “Clement, sana saldıran kurt adam bendim.” Cesaretini toplayıp yatakta doğrulmuş Clement’e baktı. “Canımı yak ya da öldür, kes önümü. Yoksa bu canavar hiç durmayacak.” Dudaklarından histerik bir kahkaha dökülürken kendisini gösterdi. “BAK BANA!” Omuzları çöktü. “Gözlerimin içine. Artık bakamazsın Clement, ben bizi öldürdüm.” Gözyaşları durdu. Alnını duvara yasladı ve Clement'in gitmesi için dua etti ya da kalbine saplanacak on inçlik bir bıçak için.

Kısa oldu ama öz olsun.

Anlatım: 35/35
Kurgu: 30/30
Akıcılık: 10/10
İmla: 10/10
Uzunluk: 5/5
Görünüm/Renklendirme: 5/5
Paragraf Düzeni: 5/5

Rp puanı: 100