Oyun Bahçem~

Solo Rp~
Yumuşak gün ışığı ağaçların arasından ormanı aydınlatıyordu. Loş ışık huzmelerle yere düşmüş toprağın kızıl kahve görünümüne altın bir ışık eklemişti. Huzmelerden biri bir genç kızın saçlarına düşüyordu. Kızın kahverengi saçları dağılmıştı. Yüzüne yerleşen ifade zorlandığını gösteriyordu. Elindeki ağır antika hançeri oturduğu sert kayanın yanındaki otlara sallıyordu. Gözleri uzağa dalmıştı. Üzerinde taşlanmış bir kot pantolon ile salaş bir tişört vardı. Taktığı kahverengi savaşçı kemeri profesyonel bir avcı veya gerçek bir savaşçı izlenimini veriyordu. İkisi de doğruydu. Hançeriyle usta ve zarif bir hareketle çimleri biçti. Boşluğa dalmış gözlerinden düşünceleri adeta bir sel gibi akıyordu. Oturduğu kaya sert ve keskindi ama kız sanki daha uygun bir yer olamazcasına memnun gözüküyordu.
Zarif uzun parmakları hançeri kavramıştı sıkıca. Uzun saplı alışılmadık bir hançerdi bu. Sapının ortasında kocaman mavi renkli bir taş vardı. Etrafında eski dillerden bir şeylerin yazılı olduğu deri kordonlar sarılıydı, bir kısmı sarkıyordu. Deri kordonlar büyülüymüşçesine birbirlerine dolanmışlardı. Kız ani bir hareketle hançeri kemerine sıkıştırdı. Bir şeyler mırıldanarak ayağa fırladı.
"Zaman geçiyor, intikam için bile çok geç olacak..." Kızın hafif aksanlı kelimeleri takılmadan dökülüyor pespembe dudaklarından. Gzleri bu sefer vazgeçerek boşluktan göğe dikiliyor. Birkaç büyülü kuş Kutsal Orman'ın ağaçlarından göğe fırlıyor. Kız mırıldanıyor tekrar
"Saphire büyüsü işliyor, acele etmeli!" Ama neden, söylemiyor. Ellerini beline koyuyor ansızın. Fazla ince belli, kırılgan gözüküyor.
"Büyü işliyor. İntikam gelecek." diyor bu sefer daha yüksek sesle. Yakın ağaçlardaki bütün kuşlar havalanıyor aynı anda. Kızın topuklu çizmesine sürünen sarı kediyi neden sonra fark ediyor kız.
"Cecille! Burada olmamalısın!" diye mırıldanarak yere çöküyor kız. "Sophie de dönüyor bak. Haydi gidelim." diyor sanki kendisinden bahsetmiyormuş gibi. Doğrusu o değil zaten Sophie. "Sahte bir ad." diyor cevap verircesine.
"Asıl adımı sorma Cecille. Sakın. Onu çok uzun zaman önce bıraktım Artık o değilim." diye kızıyor kediye ve hemen yumuşuyor geri. Sarı tüylerin arasına gömüyor yüzünü yaşamı buna bağlıymışçasına.
"Bazen kendi oyun bahçen olsa da diğerlerininkinde oynarsın Cecille. Hayat da buna benzer. Kendi oyun bahçen yeterince güzel değilse başkalarınınkine el koyarsın." diye mırıldanarak kalkıyor kız kediyle birlikte. Çıkışa giden patikada yürürken düşünceli bir şekilde ekledi sonradan.
"Ya da diğerlerini mahvedersin."