01.45/Cuma
___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Acının bedenimi esir alırken ki kıvranışlarımdı görülmeye değer olan. O yoksa ben de yoktum,hiçtim. Beni ben yapan şeydi acı. Kurtulmak için çaresizce debelenirken daha da derinlere çekiyordu beni. Bütün benliğimi,her bir hücremi esir alırken ki sessizliğimdi onu besleyen. Ben izin vermiştim bu hale gelmeme,kendi kendimi gene kendim mahvetmiştim. Kendi ellerimle mezarımı kazıp içine girdiğimde üzerime toprak atan gene Acı oldu. Ne de çok(!) seviyormuş değil mi beni?! Ben acıdan kıvranırken ne Voltaire vardı ne Evey. Bana bakmakla,kendi aralarında tartışmakla yetiniyorlardı sadece. Ben mi ne yapıyordum? Orada durmuş acının pençelerini tenime geçirmesini engellemeye çalışıyordum. Belki... belki de sadece... sadece deliriyordum...
Konu: Diana. 
Perş. 05 Mayıs 2011, 22:45