O Kadın

O YABANCI

Düşünmek vakti değildir şimdi kadın. Yaşamak vaktidir sorgulamaksızın. Zaman az, zaman yok. Zaman içimdeki çocuk gibi kayıp. Zaman korkutucu. Çünkü zamanın ne getireceği bilinmez. Ama inanmak, ama inanç? Onlar ne getirir insana? Hayal kırıklığı getirir, umutsuzluk getirir. Beraberinde kendinden parçaları götürür. Bazen de kendini aklatmakta kullanılır. 1Oba inanmakla hata ettim”. Başka bir deyişle “Ona inanarak hata ettim”.”Mesuliyeti bırakıyorum üzerimden, tüm suç onda” da denebilir bir nevi.Her neyse kadın, yeterince yaralısın.Unuttun herhalde sen anemilisin. Çok kan kaybettin, çok akıttın özünü. Dokunma eski yaralara, kaybetme yine kendini. Aslında kaybolmak hoşuma gitmişti. Bilmem belki bir kuşun kanadında kaynolurum yine. Ya da bir adamın kollarında. Bir adam; tek adam; o adam. Bölünmüş ruhun diğer yarısı olan hani. Birleşemediğim asırlardım. Bulacağım o adamı. Limanda sevdiğini bekleyen martı gibi.Liman… Orası dünya değil, dünya olamaz.Boşluk ora. Hayallerle gerçekler arasındaki araf. Benim hapishanem belki de.mLafta bağımsız, özgür kadın. Kendine bile inandıramadığın yalanlar. Nereye kadar kadın? Ne zaman döneceksin kendine?Ne zaman kurtulacaksın köklerinden de reel bir sayı olacaksın? Bak yine ‘bir’ Çünkü biliyorsun hala yarımsın. Çocuğunu kaybeden bir anne gibi yarım, yarısı boş bir bardak gibi yarım, sakat bir mustang gibi yarım. Karar verdim bulacağım o diğer yarıyı.Tamam hadi rıhtıma şimdi. Saat… yeterince karanlık. Ağızlara layık bir hava. Yavaş yavaş okşayan teni, ara sıra ürperten.Dalgalara ne demeli? Koyu kopkoyu. Oksijensiz bir havada akan kan gibi: simsiyah- ağdal ve ürkütücü. Geceyi yırtan o sesi peki? Tokat gibi yüzüne indiren gerçekleri. Bir şeyleri çağrıştırıyor. Dövüyor kumsalı önce, sonra sessizce geri çekiliyor. Zaman gibi. Zaman gelir ve gider. Gelir gider, gider gelir. Gelir…
Geliyorlar martılar, insanlar, kaygılar, umutlar, hayal kırıklıkları. Durun daha hazır değilim. Dinlerler mi? Almışlar yanlarına düşüncelerini, korkularını. Sülük gibi yapışmış kabusları, günden güne tüketiyorlar kanlarını. Ama tek değiller benim gibi, ona özeniyorum. Ya da tamlar, yarım değiller benim gibi. Yürü bakalım kadın imrenerek onlara.Yürü ve adımlarına indir gözlerini. Yürü ve kaybol. Görünme sakın!
Ayaklarım, ayaklandılar. İlerlememekte diretiyorlar. Şu ilerde boş bir bank var. Sizsiniz muzaffer olan ayaklarım. Hadi dinlenelim. Biri varmış bankta. Ama göremedim kim olduğunu başta. Soyut bir tablo gibiydi. Şimdi belirginleşiyor hatları. Bir şeyler eksik ya da bir şeyler fazla o adamda. Sanırım o adam kendine fazla. Sonra üzerimde bıraktığı etki de fazla. Biraz kendime alsam senden, bir şey der misin adam? Aramızda mesafe var ama ısındım yine de. Gömleğinin ardındaki teni parlıyor. Adaleleri davetkar, dudakları dolgun. Benim ince dudaklarımdan dolgun. Kıskandım güzelliğini. Hakim olamadan göz yaşlarıma, ağlıyorum. Aralandı güzel dudakları. Bir şeyler söylemek istiyor ama susuyor. Korkma adam seni yemem seni.
-Yabancısın öyle değil mi? Bu düşlere, düşüncelere yabancısın?
- Senin bana yabancı olduğun kadar yabancıyım.
-Ya seni tanıyorsam? O zaman herkes gibi olmaz mısın?
- Hayır sadece herkes gibi nefes almayı unutmuş olurum.
-O zaman yaşayamazsın.
-O zaman tek gayem ölmek…
-Amaçsız bir hayatın…
-Unutulmuş hayatın…
-Fazla zamanım yok yabancı. Acele et. Unuttur bana kendimi.
-Yapamam kadın. Ben ödleğim. Çabucak kaybederim seni.
-Yanlışın var yabancı ben zaten kayıbım.
Sıcaklığı hissettim elim üzerinde. Yaşamanın sıcaklığını.
-Sanırım ben de. Hadi tut elimi de arayalım bizi.
Tutmalı mıyım hayallerinin ucundan?Ya ayrılmaktan korkar olursam günden güne.Zayıf olmak, esir olmak istemiyorum. Sadece tüme varmak istiyorum. Peki ya sen ne istiyorsun?
-Dur adam seni mi bulacaksın, bizi mi?Seninki de laf. İstesem de bırakamam ki seni adam.
-Sen tekerleklerine güven bisikletinin, ben de sana güveneyim.
-Söylesene kadın, neden bir yabancıya güvenesin?
Ah adam anlayamadın ki. Sen yapbozun eksik parçasıydın kaybolan. Beklemediğim bir anda çıktın karşıma.Kendime ne kadar güveniyorsam sana da o kadar güvenirim.
-Sebebi yok. Güvenmem gerektiğini söylüyor yıldızlar.
Xxx
Mola vakti. Kayıpları ayıklama, hatalara düşme, düşleme, düşünme vakti.Seni nereye yerleştireceğimi bulma vakti.Aslında vakte gerek yok, sadece mola. Bu sefer ihtiyaçlar giderilmedi ama. Bu sefer yeni ihtiyaçlar gün yüzüne çıkarıldı. Bir adamın tenine duyulan ihtiyaç, nefesine, terine duyulan ihtiyaç. Bir adama duyulan ihtiyaç; o adama duyulan ihtiyaç. Aslında bana, kendime… Ona dokundukça, kendi tenimde hissediyorum dokunuşlarımı. Onu hissettikçe dişiliğimi de hissediyorum. Ama onu hissedemiyorum, duyamıyorum, tadamıyorum. Sadece inanıyorum, onun ‘ben’ olduğuna, beni tamamlayacağına.Bağlandım sorgusuz. Ne bencil, ne ruhsuz. Kadın, aptal kadın. Hata mı bu ettiğin? Bak adama çoktan unuttu seni.Yolculuk boyunca açtı mı hiç ağzını?Nereye gidiyor bir başına.
-Nereye gidiyoruz adam? Niye bu kadar sarsılıyor bisiklet.
-Fark etmedin mi kadın? O tümsekler özümden yitirdiğim parçalar. Sağına bak sağına. Bak şu ufak kristal taşta annemin öldüğü gün var.Neredeyse dengemizi yitirmemize sebep olan kayayı hatırlıyor musun? Hah bak o da on yıl öncesi işte. Hani ayna…
-Bekle bir dakika adam. Direksiyonda sen varsın diye yolun kontrolü sende olacak diye bir kaide belirlememiştik. Bu bizim yolculuğumuz. Unutma!
-E tamam bize bizi arıyorum ben de.
- Hep senden geçtik ama.Neden hiç ben yok?
-Of kadın.Bana güveniyorsan sar kollarını belime. Güvenmiyorsan in şu bisikletten ve bul kendi yolunu.
Ne yapıyorsun adam? Niye sorguluyorsun güvenimi? Sana güvenmezsem şüphe ederim var olduğumdan. Bak sardım kollarımı. Rahatla. Ama hisset beni, yeni doğan bir bebeğin annesini hissettiği gibi.
Xxx
Ne parlak, ne büyük bir top. Meğer ne küçükmüş insanlar. Çok yakın duruyor, ama nasıl da uzak. Önümdeki adam gibi tıpkı. Teni yakınımda. Peki ya tini? Yok, o uzaklarda. Geniş omuzları engelliyor görmemi. Biraz kafamı eğeyim.
-Gözlerim yanıyor. Keşke merak etmeseydim güneşi.
-Uyarmıştım seni kadın. Güneşe de ölüme de dimdik bakılmaz.
Komiksin adam. Sen bana kolayca bakabildin oysa.
-Sence güneş mi daha sıcak, insan bedeni mi?
-Bence bir kadının bedeni. Gittikçe harlanan bir ateş.
-Kaç kadın yaktı dudaklarını?
- Çok geçti üzerimden ama hiçbiri kadın değildi. Yalnızca cinsiyetleri benimkinden farklıydı.
-Benim adamım sensin.
-Ben yarımım. Adam değilim o yüzden.
-Tamamlayanın benim işte.
-Tamamlanırsak eğer hangimiz hangimiz olacak?
-İlk yaratılanlar olacağız. Bedenlerimiz ayrı, ruhlarımız bir olacak.
-Ruh eşin olduğumu nereden biliyorsun?
-Dedim ya yıldızlar öyle söylüyor.
-Yıldızlar çok uzak. Nasıl konuşabiliyorsun onlarla?
-Sen de çok uzaksın. Ama bak seninle konuşabiliyorum.
-Ben seni içimde hissediyorum kadın. Nasıl uzağım sana?
-Daha zamanı var. Hissettiğini sanıyorsun.
-Çok biliyorsun.
-Sadece bilmediğimi biliyorum.
-İn bakalım yürüyelim biraz.
- Ama demiştin ki…
-Bak yine takıldın şu zamanın oltasına. Şimdiydi ya her zaman. Aslında zaman da yoktu.
-Ayak uyduramıyorum sana adam.
-Uyduramazsın. Senin ayağın 37 numara benimki 43.
Kıvrıldı imrendiğim dudakları. Ne farklı bir havası var. Huzur verirken rahatsız hissettiriyor. Benden çok güveniyorum ona. Ama korkuyorum bırakırsa ruhumu diye. Sürekli zaman yok diyor. Onunlayken zaman yok doğru. Ama ondan öncesinde bir zaman var ki, yıpratan, dayatan. Her saniye bedeni öldüren; yıllandıran; yaşlandıran. Vuran gerçekleri insanın suratına suratına. Elde avuçta ne varsa alan, nice elleri bıraktıran. Şimdiyse boyun eğmiyorum zamana. Etrafımı saran günlere, haftalara karşı korunmam var çünkü. Adamın elleri ellerim arasında.Diriyim onunlayken, hiç olmadığım kadar diri. Böyle mi kalacağız hep bilemiyorum, kestiremiyorum, düşünemiyorum.
-Dur da oturalım şu güneşe yakın yere.Göremediğimiz dünyaya bakalım başka bir pencereden.
-Ama bırakma ellerimi. Korkuyorum… düşmekten.
- Ah güzel kadın.Düşmekten korkma, düşürülmekten kork. Kasti engellerden kork, kendinden değil!
-Senden korkayım mı?
-Ne dedim az önce? ‘Kendinden değil’
-Bensizlikten, ruhsuzluktan, içimdeki gizli adamsızlıktan. Doldur içimi adam. Avuçlarımı dolduruyor ellerin ama bomboş ruhum bekliyor. Sense hiç dönüp bakmıyorsun. Ya da çirkin yüzümü görmeye tahammül edemiyorsun.
- Bak kadın şu dünyanın tam şurasında bir kadın var. Herkes ona imreniyor. Ama o biliyor ki soluyor günden güne ışığı. Yüzünü fanileştiren çizgiler var aynadaki aksinde.Ölüyor. Bunu bile bile yaşıyor. Ama o ne yapıyor? Ölümsüzleşmeye çalışıyor.Kitaplar yazıyor ki sözleri ölmesin bedeniyle birlikte. Şimdi de kendi ellerine bak kadın. Taptaze. Donmuş bir taç yaprak gibi. Solmayacak, biliyorsun. Yüzün hep böyle masum kalacak. Biz baş kaldırıyoruz ölümsüzlüğe. Hayır ölüme değil. Çünkü biliyoruz biz neyiz, diğerlerinin aksine. Kavgamız, çabamız farklı diğerlerinden. Biz asıl benliğimizi bulmak için yaratıldığımızı biliyoruz. Onlarsa hayatta kalmak için yaşadıklarını sanıyorlar. Şimdi sen seç, güzel olan ne?
-Güzel olan içimdeki sensin.
-Güzel olan üstümüzdeki ışıklar.
-Güzel olan senin gözlerindeki ışıklar.
Hissettim dudaklarını şakaklarımda. Fanilerin bile yaşadığı doyumsuz hissi hissettim. Dil, dile geldi sanki. Güzel adam, bağımlılık yaratıyor.
-İçime çektiğim en bağlayıcı dumandı nefesin.Yoksunluğunu hissettirmezsin di mi?
-Sen bana hissettirmezsen, hayır. Öyle bir arzu var ki içimde, nefessiz kalana kadar öpeyim seni. Bırakmayım, ölmeyim sensiz. Cani isteklerim var bir de. Kanını yavaş yavaş akıtmak ve kendime bir şölen sunmak. Kadın! Sana hakim olmak, senin ilahın olmak istiyorum. Ama ruhunu öldürmekten korkuyorum.Geri hayata; bana dönememenden korkuyorum.
Korktum ben de. Hayal ettim kanlar içindeki bedenimi. Özümün ellerinden damlayıp, boşluğu çınlattığını duydum. Bana bakıyordu. Açtı hala ama; bana açtı. Hançeri sapladı göğsüme ve bir hamlede çıkardı yüreğimi. Parçalara ayırdı dişleriyle. Vahşiydi. Ama huzurluydum ben de.Başkasının ellerinde değil, onun ellerinde ölmek düşüncesi… Ölümün soğukluğunu unutturmuştu. Adamsa huzurluydu.Hiçbir pişmanlık duymuyordu. Sonra hayal ötesi bir sıcaklık duyumsadım. Dudaklarının sıcaklığını kendi dudaklarımda, ıslak dilini dilimin ucunda hissettim. Açtı.Açtım. Dudaklarını parçaladım, kanını hissettim damağımda.Hayat gibi soyut bir kavram ağzımın içinde dolaşıyordu. Hala dolaşıyor. Hala içimdesin. Sonunda buldum seni. Kendimi tamamladım sanırım.Seni de tamamladım.
-Hissettin mi adam? Kendini tam hissediyor musun?
-Hissediyorum. İçimdeki kadının soluğunu hissediyorum. Bir gibi değil sıfır gibiyim. Çok karışığım, bilmiyorum.
-Asıl olduk. Şimdi ne olacak?
-Boş ver düşünme. Sarıl kendine. Hisset kendini.
-Bana kadın olmak için bir sebep göster.
-Anlamadım.
-Göster. Neden kadın olmalıyım? Neden senin kadının?
-Benim kadınım değilsin. İçimdeki ürkek kadınsın. Dünya seni yaşamama izin vermemiş içimde.
-Burası dünya değilse nere?
-Araf.
-Ne zamandır araftayız?
-Nefes aldığımız günden beri. Biz ne dünyevi işlerle meşgul olduk ne de öte dünya işleriyle.
-Ne olacak bize?
-Unutulacağız ve bir gün hatırlanmayı ümit edeceğiz.
-Nefes aldığın sürece ümit var mıdır gerçekten?
-Kalbinin üzerinde atan kalbi hala hissediyorsan, ümit vardır.
-Seni hissediyorum adam. İliklerime kadar hissediyorum.
-Ben de kadın.