Eva Blaa-berbat bir uyanışın ardından mutlu bir son yazana kadar...

Rüzgar...Sert esen soğuk bir rüzgar...Üşüyorum,midemi bulandırıcı şekilde üşüyorum.Gözlerim açamayacağım kadar yorgun,akşamdan kalmayım.Biraz,istediğim biraz daha içki.Ellerimi etrafta dolaştırıyorum.yatağın sol tarafında yatarım ve tozlar yatağın sağ alt köşesinde küçük bir kaç bira da sol alt köşede olur.Bu da nesi?Elimle sol tarafı yoklayamıyorum.Yatağın soğ tarafında uyumuş olamam.Farkında olmadan yatağım mı genişledi?Soğuk,rüzgar...Bu da ne demek şimdi?Buraya ait değilmiş gibi hissediyorum,gözlerimi açmam gerek.'Lanet olsun.' mırıldanırken gözlerimi açıyorum.

Bej bir oda,gayet düzgün.Her yerde düzen var.Burası kesinlikle benim bölgem değil..'Has*ktir ' diye bir küfür savruluyor ağzımdan.Yani suratını bile hatırlamadığım bir adamla mı yattı.!Oh hayır bu olamaz.Kesinlikle bir şaka olmalı.Kendimden şuan iğrendim.Yüzünü,hatta en ufak detayını bile hatırlamayacak kadar değersiz sulduğum biriyle mi olmuştum.'Scheiße'(almanca.anlamı=b*k herif) diye bir erkeğe söylemeyi en sevdiğim ve alışkanlık haline getirdiğim küfürü haykırdım.Küfür mü?Oh,hayır küfür değildi bu,basit bir cümle.

Rüzgar...Nereden esiyorsa bu rüzgar şimdi yataktan kalkıp geldi yere yeri yollayacaktım!Duyduğum şey pişmanlık mıydı?Dün geceyi anımsamaya çalışıyordum.Lanet olsun hiçbirşey hatırlamıyordum.Kafam çatlıyor olsa da sinirle yataktan doğruldum.Etrafta gözlerimle kıyafetlerimi arıyordum.Nasıl moronunu biriyle birlikte oldum.Yani ilk birlikte olduğum kişi bir ahmak öyle mi?Hiç bir zaman bu kadar da kendini kaybetmemişti.Sanırım artık içmeyeceğim diyebildim içinde olruğum durumun iğreçliğiyle.Bu da nesi?Kıyafetlerim üzerimdeydi..'Ne haltlar yiyorum ben' derken çıldırıyordum.Yaşadığım sürece olayı çözümlemeye yetecek kadar hipotez kuracak zamanım olacak.Şimdiyse çabuk olmalıydım.Çantam?Çantam neredeydi?Lanet olsun tüm aksilikler peşimdeydi.nasıl çıkacaktım buradan?Ayakkabılarım?Lanet olası adamın biri beni evine getirmiş ve ayakkabılarımı dahi çıkarmadan yatağına mı yatırmıştı.

Odada açılan iki kapı vardı.Bu iğrenç bir durumdu..'Pekala Eva sakin ol.'İki ihtimal var.Kapılardan birinde muhtemelen banyo yapan bir erkek diğerinde farklı odalar var.Çaresizlik içinde kapılara baktım.Yatağın yanında olan kapı banyoya açılıyor olması daha yakın ihtimaldi.Yatağın biraz uzağındaki kapı daha mantıklıydı.Hadi yap şunu diye söyleniyordum.Fakat öncesinde birşeyden emin olmalıydım.Yatağa oturdum ve yastıkları koklamaya başladım.Yastıklardan biri kendini burberry:touch'a teslim etmişti.Bu benim kokumdu.Diğer yastık?Birkaç kere denememe rağmen birşey yoktu.Çarşafı koklamaya başladım.Yanımda biri yatmış olamazdı.Parfümü geçtim ter kokusu bile yoktu burada.Yani hala bir ihtimal vardı.Bu ihtimale yalvardım.

İşte şimdi gidiyordum.İçim biraz daha rahat.En azından kendimden iğrenmiyorum.Yatak odası oturma odası ve mutfağın birleşik olduğu bir yere açılıyor.Çok geniş bir oda.Açık bir plazma.Karşıdaki koltukta uzanan birinin olmamasını dileyerek usulca yaklaşmaya çalışıyorum.Topuklarımla ne mümkün!En son istediğim şey evin sahibiyle karşılaşmak.Korkarak bakıyorum.İşte buu.Kimsecikler yok koltukta uzanan.Ve şans yine benim tarafımdaki ki koltuğun yanındaki çantam gözüme takılıyor.Eet eksik birşey yok..'Gitmeliyim.' Bir hatıra bırakmadan mı?Aptal Eva!Kelimenin tam anlamıyla aptalsın! deyi kendimle bir iç çekişme yaşıyorum.Kolumdaki milyonlarca renkli bilezikten birini koltuğun üstüne atıyorum düşünmeden.Bunu neden yaptım?hiç bir mantığı yok.
Kaybedecek daha zaman yok.Gözlerimle evin kapısını arıyorum.İşte orada.Hızlıca adımlarımı kapıya yöneltiyorum.Fazladan harcamam gerek bir dakka bile yok.

Elim hızlıca kapıya uzanıyor.Herşey hızlı olacak,buradan gireceğim.Kapıyı açar açmaz karşımda elinde anahtar tam kapıyı açmak üzere olan bir çocuk görüyorum.İşte şimdi hapı yuttun Eva diyorum.'Çekil önümden aptal şey 'diye hırlıyorum.Onu itip ilerliyorum.'Hey Eyvi,artık eski arkadaşlara böyle mi davranıyorsun?'Bu ses?Eyvi?Bu kişiyi tanıyorum.Babamın çalıştırdığı ve sevdiği öğrencilerinden biriydi.Birlikte çalışır ve bahçedeki solucanlara katliam yapardık.Arkama dönersem umduğumu bulamamaktan korkuyorum.Bunu yapmalıyım.Geçmişi hatırlamak istemiyorum fakat Ulrich'in ne suçu vardı ki?Üstelik yeni yerlere merakımı o ve onun Almanyası başlatmamışmıydı.Arkama döndüm,işte oradaydı.Fakat değişmiş.Bakışları sertleşmiş,eskisinden daha zayıf fakat cool gözüküyor.Karşımdaki bir yabancı..'Ulrich?' diye solgunca soruyorum.

'Tanımana sevindim,hadi artık birlikte güzel bir akşam yemeği yiyelim.Umarım evde sıkılmamışsındır.'Akşam yemeği?Aman Allahım.Evet uykusunun sınır tanımadığına kanıtım.Ulrich'in bu sıska hali garip gelse de filmlerde gördüğüm alman tiplemelerine cık oturuyor.İçeri giriyoruz.Mutfakta o birşeyler hatırlıyor bende sandalyeye geçiyorum..'Fazla içiyorsun'diyor bilmiş bilmiş.Çok normal bir cümle sarf etmiş gibi ilgisiz gözüküyor.Masanın üzerindeki sürahiden yanındaki bardağa su koyuyorum.

'Oldukça fazla..' diye gülümsüyorum..'Neden?' diye aynı ilgisizlikle soruyor.Sanki bu konuşmayı önceden yapmışız gibi..'İçmeyi seviyorum' diye savuşturuyorum..'Neden çok içtiğini sormuştum.' diyor belki de kurduğu çümlede ilk kez vurgu yaparak.Çok kelimesini bastırıyor..'Bu seni neden bu kadar ilgilendiriyor?' diyorum aynı tonda.Şimdi sahnede ikince kez aynı filmi oynamış oyuncu benim.Her zaman bu soruyla karşı karşıyayım..'Babanla her zaman irtibatımi devam ettirmişimdir..Uzun süredir senden haber alamıyormuş.'Ne saçmalıyordu bu salak.Ulrich tam bir alman soğukluğuyla işlerine devam ederken de cümlelerine devam ediyordu.

Ne söylediğinin farkında mı?Ona zarar vermek ya da üzmek istemiyorum.Bir an önce buradan gitmeliyim.Gizlice oradan sıvışacağım;hep yaptığım gibi sonra da hayatıma devam edeceğim..'Belki de haklısındır Ulrich.Onlara haksızlık ediyorum.'Yalan söylemek hiç bu kadar kolay gelmemişti.Büyük yalanladan birini söylüyordum.Onla olup olmadığım umrunda değildi..'Onları aramalıyım.Kendimi çok berbat hissediyorum.Kafam kazan gibi.Sen gidince sandım ki..Sandım ki...Sandım ki şeyy...Yabancı bir yerdeyim.Bir yabancıyla karşılaşmaktan korktum.Kafam berbattı gidemezdim de.Biraz kendime geldiğimde gidiyordum ve senle karşılaştık.Şeyy...Duş alabilir miyim?'

Yola gelmem onu sevindiriyor olmalı.Hala beni dünkü çocuk sanıyor.Dünkü çocuk gibi tereddütlü olduğumu,çekindiğimi,arsız olmadığımı sanıyor.Beni çok çok öncelerde sanıyor.Aslına bakılırsa ben de onu öyle sanıyorum;dünkü çocuk gibi.Ve davranışlarımı dünkü çocuğa göre ayarlıyorum..'Banyoyu biliyor olmalısın.'Evet Ulrich çıkış kapısını biliyorum.

Gülümsüyordum.Hazin bir son olsun istemezdim fakat bu sonu sen yazdın Ulrich.Kalkıyorum,gideveğim.Ve hayatıma devam edeceğim.Dünya yine dönecek.Gökyüzünün maviliğini fark etmek için bulunduğum yerden başımı kaldırmam yetecek.Yine kendi hayali krallığımın kraliçesi olacağım.

Mutfaktan çıkarken kendini söylemek zorunda hissediyor Ulrich,dünkü çocuk gibi..'Dün ben arkadaşımda kaldım.'Cevap vermiyorum.Cevap beklemiyor.Sadece duymam için söyledi,ben de sadece duydum.Çıkış kapısının oradan Ulrich'e son kez bakıyorum..'Senle tekrar karşılacağız' diye gülümsüyorum.

Evet tekrar karşılaşacaktık.Çünkü her hikayenin sonu mutlu biterdi.Bize bunu öğretmişlerdi.Ve biz-söyleneni yapmayacağı söyleyip içimize kazınanlanları yapanlar- şüphesiz tekrar karşılaşacaktık mutlu bir son yazana kadar.

Rp puanı 62

karakter belirleyebilirsiniz