ll Adrian ll

Anlatı

• Onunla sadece bir kere, o arnavut kaldırımlı sokakta, yağmur çiselerken karşılaştım. Yine de bütün yüz hatlarını hatırlıyorum. Nedenini bilmiyorum, ne olduğunu da ancak onda farklı olan bir şey vardı, mutlaka vardı… Nasıl anlatsam, hani yolda bir yabancı görür, göz göze gelir ve bakışlarınızı birkaç saniye boyunca hiç kaçıramazsınız ya, ondan biraz daha fazla olan bir şey. Sanki, çevresine bir şey yayıyordu, neredeyse gözle görülebilecek elle tutulabilecek bir şeydi bu ancak ışık deseniz değil, enerji hiç değil. Şöyle söyleyeyim, gözleri maviydi, ancak buraya ait değil. Bildiğiniz bir mavi değil, öyle bilinmez ki, korkutuyor sizi… Sonra açık renk tenine dağılan koyu renk saçları… Sanırım onları hiç umursamıyordu, öyle başıboş görünüyorlardı ki… Hatları keskindi, ancak döndü ve bakışlarımı kaçırmam için belki gülümsedi, o da buraya ait değildi. Tüm o güçlü hatları bir anda, o büyülü tebessümle değişti. Gerçekten içtendi ya da değildi ancak bana öyle gelmişti. Yine de hepsinden öte bir bakışı vardı, ne o gülücükle ne yüz hatlarıyla nede yürüyüşüyle ilgisi vardı, hatta hiçbir yerle ilgisi yoktu sanıyorum, bomboş görünüyordu. Bomboş ve amaçsız ancak olabildiğince farkında… Sanırım zeki bir adamdı, hem de oldukça zeki. Yine de bilemiyorum, bilemiyorum işte… Dedim ya yalnızca bir kez, bir kez gördüm ve unutmadım… Bakışlarım onu takip ederken, güçlü silueti, sokağın ucunda kayboldu…
  
  

Hisler

• Biz, ışığın çocukları, hiç olmaması gereken şekilde, öldürmek için yaratıldık. Ne kaynağımız gibi saf, temiz ışık olabiliyorduk bu yüzden ne de kir yapışıyordu üzerimize. Yaşıyor, görevimizi yapıyor ve öldürüyorduk. Sorgulamadan. Ve tüm evrenin ortasında bir yerde, tam olarak kim olduğumuzu hiç anlamadan… Yine de kimse sorgulamazdı, biz bu şekilde yaratıldık, tek derdimiz itaat etmekti. Yani en azından öyle olması gerekiyordu. Ancak olmadı… Zihnimde sürekli dönüp duran senfonin acı notalarını durduramıyordum. Her biri zihnimin duvarlarında yankılanarak yükselirken, engellemeye çalışan yarım, doğana uy diyordu. Uy ve itaat et! Edemedim… Belki türümün yani vassaların içinde en günahkârı benim, en kirlisi bilmiyorum. Sadece kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Buralı değilim, geldiğim yerden de değilim, nereliyim, nereye gitmeliyim bilmiyorum. Beni hiçbir yere hiçbir şekilde bağlayan bir şey yok, bunu ta içimde hissediyorum. Derinliklerde… Yüzeydeyse bana öğretildiği gibi görevimi yapmaya icra ediyorum. Aslında bir şekilde özgürlükten memnunum, ancak bazen bu dayanılmaz hafifliği kaldıramayacağımı hissediyorum. Bir yer olmalı, bir şey, bir ben olmalı ve bulmalıyım.
  

Başka
#Hayatı boyunca ona öğretilenlere uyguladı, hiçbir zaman tam inanmayarak.
#Bağlı hissettiği hiçbir yer, hiç kimse yok.
#Yağmuru ve tüm vassaların aksine geceyi taparcasına seviyor.
#Geçmişinden bahsetmeyi sevmiyor, aslına bakarsanız kendisinden bahsetmeyi sevmiyor.
#Savaşmayı seviyor, çünkü sadece düşmanının karşısında kendini gerçekten bulunduğu yerde hissediyor.

*Düzenlenecek...

Benim biricik aşkım..Sevdiğimin kollarında olmak gibi lejantının da baş köşesinde olmalıyım..