Ölü sabahların biriydi Effy için…Her zamanki gibi hareketsizce yatıyor pencereden dışarı bakıyordu.Hava kapalıydı…Bulutlarla kaplanmış bir gökyüzü vardı dışarıda insanın içini boğan havalardan biriydi yine… Effy bu sabahta aynıydı yaşayan bir ölü gibi kalkmıştı her sabah olduğu gibi…Havaya bakmak içini sıkmıştı.Ağaçlara göz attı.Birden çok fazla olduğun karar verdi.Üstüne geliyordu onlarda her şey gibi…Bakışlarını hastaneden hiçbir farkı olmayan odasına çevirdi.Oda koyu bir yeşille boyanmıştı.Duvarlarda çeşitli tablolar asılıydı. Effy’nin gözü karşıda duran resim çerçevesine takıldı.İçi boştu kazadan sonra fotoğrafı kaldırmıştı.Kaza…Aklına anılar seli akmaya başlamıştı.O an gözünün önünden birer birer geçti…Önce arabanın içinde tamamen mutlu olan ve ön koltukta oturan anne ve babası sonra kahkahalarla ona bakarak gülen kızı.Sonra karşıdan arabanın gelişi…Annesinin çığlığı….Kızının bağırma sesi… Effy kafasını sallayarak anı selinden kurtulmaya çalıştı.O çerçevenin içinde resmi olan herkes çıkmıştı hayatından tek kişi hariç…Kendisi…Kızı da,annesi de,babası da ölmüş kendisi bacakları sakat biçimde kurtulmuştu.Her gün ölmek için yalvarıyordu.4 koca yıldır her gün ölmek istiyordu…Adam onu terk etmişti..Ailesini toprağa verdikten 3 gün sonra eline boşanma dilekçesi gelmişti.Dilekçe geldikten bir gün sonrada sevgilisiyle birlikte Adam dilekçeleri almaya gelmişti…Yanında kim vardı şimdi.Kimin için yaşayacaktı…Kimin için uyanacaktı güne..Kimin için tedavi olacaktı kim böyle bir hayattan sonra ayağa kalkmak isterdi ki.Tüm bu soruların cevabı bir kişiydi.Bunları yapmasını hak eden tek kişi vardı.Aşağıdan gelen tıkırtılara sebep olan kişi bunların cevabıydı …Tomy…O her şeyi hak ediyordu.Herşeyi onun için yapmalı onun için tedavi olup ayağa kalkmalıydı.Ama bunu istemiyordu.Küçücük kızı ayakta değildi ki o ayakta olabilirdi.Bakışlarını tekrar havaya çevirdi.Şimdi yağmur yağıyordu.O sırada kapı açıldı.Tomy tüm bu olumsuzluklara rağmen günrş kadar parlak bir biçimde gülüyordu. .Effy ona baktı fakat bir şey demedi Tomy bunu hak etmiyordu kendi yoluna bakmalı Effy’i bırakmalıydı.Tomy elindeki tepsiyi masanın üzerine bıraktı yatağın kenarına oturup Effy’nin elini tuttu“Bugün nasılsın?Sana kahvaltı için bir şeyler getirdim ama üzgünüm alışverişe çıkamadım.Bu yüzden sevdiğin peynirden değil diğerlerinden koydum.Dışarda büyük bir fırtına varmış alarm verdiler.Dışarı çıkılmamasını öneriliyor.Bugün evde eğleneceğiz desene”diyerek ufak bir kahkaha attı. Effy Tomy’i seviyordu.Onun için çok değerliydi.Ama Effy’nin yanında ölü bir yaşam geçirmemeliydi.Effy derin bir nefes alarak “Bunu neden yapıyorsun Tomy.Hayatına devam etmelisin.Benim için bunları yapmanı hak etmiyorum.” Dedi .Tomy derin bir nefes alarak tavana baktı. “Bak Effy,sana aşığım bu hayatımın gerçeği bunu reddemem…17 yaşımdan beri seni seviyorum,sende beni seviyordun sonra Adam’la evlendin.Adam’la mutsuz olduğunu karşılaştığımız barda anlamıştım sonra bir kızın olduğunu öğrendim.Dünyam yıkılmış gibiydi.Onu asla bırakmaz dedim kendime.Sonra kazayı duydum.O gün hastaneye yanına geldiğimde sana sarıldığımda seni hiç bırakmayacağıma dair kendime söz verdim.Seni sevmekten hiç vazgeçmedim.Kararın ne olursa olsun seni bırakmayacağım.Beni sevmeni beklemiyorum.Senden karşılık istemiyorum sadece tedavi olmanı istiyorum.Eğer tedavi olduktan sonra beni istemesen giderim söz veriyorum ama tedavi olana kadar yanından gitmeyeceğim.Seni hep sevdim hala seviyorum” dedi. Effy gördüğü bu manzara karşısında şok olmuştu.Tomy ağlıyordu… Effy hayatı boyunca yanlış kararlar vermişti Adam bunların başıydı.Tomy’ye bunu yapamazdı.Tedavi olacaktı.Tomy’yi seviyordu.4 yıldır onun yanında olan tek insan oydu.Effy uzanıp Tomy’nin gözyaşını sildi.Çenesini tutarak ona bakmaya zorladı. ”Neden beni hastaneye götürmüyorsun tedavi için doktorla konuşmalıyız “diyerek güldü”Ayrıca tedaviden sonra seninle güzel bir tatil yaparız ne dersin.” Diye ekledi.Tomy “Galiba doktoru aramalıyım.” Diyerek tepsiyi Effy’nin önüne koydu.Ve telefonu çıkararak doktorun numarasını tuşladı.Effy ise yeni umutlara yelken açmaya başlamıştı.
Effy iki ay boyunca yoğun bir tedaviden geçti.Her zaman yanında olan tek insan yine Tomy idi.Tedavisi bitmişti.Uzun ve yorucu bir süreç olsada onun için hayatın yenilenmesi gibiydi.Kızını ve ailesini kaybedişini unutturmazdı acılarını hafifletemezdi ama hayat devam ediyordu her zaman yanında olan Tomy'ye çok büyük şeyler borçluydu.Şimdi ağaçları kuşları insanları pencereden izlemiyordu.Ayağa kalkıyor,dışarı çıkıyordu.İki ay boyunca yaşadığı bu sürece değmişti.Şimdi mutluydu.Tomy için birşeyler yapacaktı.Ona söz verdiği gibi güzel bir tatile çıkacaklardı.Şimdi mutluydu çünkü ona değer veren bir insanı mutlu edecekti.Hava yine fırtınalıydı.Zaten burada,Norveç'te,kışın bitmesine daha 2 ay vardı.Effy bugün hastaneden çıkacaktı.Sonunda.... diye düşündü birden.Yapacağı ilk iş Tomy ile birlikte yaşayabileceği küçük bir ev tutmak olacaktı.Anılarınıda eviyle birlikte bırakacaktı.Kızının koşturduğu koridorlarda yürümek istemiyordu.Tomy ise şimdiden birlikte adım atacağı hayatlarını planlamıştı.Effy'nin beğenmesi için satılık bir kaç daire ilanı getirmişti.Effy birkaçını beğensede kararını tam verememişti.Tomy her gün farklı mobilya kataloglarıyla gelip mobilya seçiyor.Effy'nin beğendiklerini ise ayrı bir kağıda yazıyordu.Effy düşüncelerden sıyrılıp pencereye doğru yürüdü ve Tomy'nin gelip gelmediğini kontrol etmeye başladı.Arabası hiçbir yerde gözükmüyordu.Ardından kapı tıklatılıp açıldı.Effy kafasını çevirdiğinde gelenin Tomy olduğunu gördü.Ona doğru koşup sarıldı.Tomy elindeki çiçeği yatağa doğru fırlatarak Effy'nin sarılmasına karşılık verdi.Öyle mutluydu ki.Tomy anı bölerek "Tüm işlemler bitti hazırsan hemen burdan toz olabiliriz." dedi ve gülümsedi.Effy onun dudaklarına küçük bir öpücük kondurarak "Evet hazırım hemen toz olalım" dedi ve en az Tomy'nin gülümsemesi kadr büyük bir gülümsemeyide eklemeyi unutmadı.Tomy Effy'nin elinden tutarak diğer eline valizi aldı.Effy ise çiçek demetini öbür eline almıştı.İkiside iki aylarının geçtiği odaya bakarak burdan kurtulmanın memnuniyetini taşıyan bir gülümseme attılar.Ve odadan toz olup gittiler.
Tatil yolculuğuna çıkmadan önce ise herşey hazırdı.İkiside arabaya bindiler.Tomy tatil duraklarını söyleyip dururken Effy sadece onu dinliyor ve gülümsüyordu.Effy kafasını ileriye çevirdi.Gözlerini uyumak için kapadı.Huzurluydu.Gözlerini açtığı yer araba değildi.Gördüğü tek şey beyaz bir tavandı.Kollarında büyük bir ağırlık vardı.Kafasını kaldırdığında gördüğü şey serum iğnesiydi.Anın etkisi şok gibi çarpmıştı.Burası bir hastaneydi.....Effy panikle çığlık attı.Hemşirelerden biri yanına geldi.Effy çığlık atmayı kesmiyordu.Hemşire "Sakin ol!Durumun iyi endişe edecek bir şey yok." dedi ve seruma bir sırınga sokup bir ilaç ekledi.Effy tekrar gözlerini kapamıştı.Açlığında ise acı gerçekler vardı.Tomy gitmişti.Kızı gibi oda onu terk etmişti.Oda kızı gibi arabada can vermişti.Effy'yi hayata bağladıktan sonra tekrar zindana atmış ve ortadan kaybolmuştu. İki gün sonra kızının mezarının yanındaki mezara koymuştu Tomy'yi Effy yine bir kaybın acısını taşıyordu.Yanlız kaldığında Tomy'nin mezarına yaslandı ve ağlamaya başladı "Gidemezsin!Beni bırakamazsın" diyip duruyordu kendi kendine.Gün batıyordu yine ağlarken batıyordu.Çantasından bir kağıt ile kalem aldıp şu satırları karaladı:
"Ne kadar yakındın biraz önce.Birazdan tepenin arkasından bir yerlede batacaksın.Çoğu zaman kontrol edemediğimiz zaman gibisin sende.Şimdi daracık bir boşluktan göz kırpıyorsun bana.Yarın geleceksin yine.Şimdi küçük bir parçan kaldı!Gitme!Seni karşılayamabilirim." kağıda damlayan gözyaşlarına aldırış etmeden kağıdı katladı ve toprağın ufak bir kısmını kazarak kağıdı içine koydu ve toprağı üstüne örttü kağıdın.Artık o küçük parça yoktu gökyüzünde.Effy'de yoktu artık.Oda doğmayacaktı yarından itibaren....
Konu: Effy 
Ptsi 19 Tem. 2010, 16:55