Paylaşmak istediğim bir şey...

aslında bunu dil anlatım ödeviiçin yazmıştım ama sizlerle paylaşmak ve yorumlarınızı almak istedim =)

Karanlık her zamankinden daha etkileyiciydi bu gece. Ay, bulutların arasından kurtulabilmiş, bembeyaz, saf ışıklarıyla sanki gündüzmüşçesine etrafa saçıyordu nazlı nazlı. İşte Ay’ın ışıkları, ağaçların sanki orayı koruyormuş gibi etrafında dizildiği bu küçük izbe evin penceresinden süzülüp duvarlara çarpıyor, çarptığı yerlerde bin bir çeşit renk oluşumuna neden oluyordu. Anlaşılan Ay, etrafa yaydığı sıcaklığı bu evde esirgememekle kalmayıp eve bir renk cümbüşü bahşetmişti. Yüksek, sık ağaçlarla özenle saklanılmış; pembe lakin uzun süredir el değmemiş olduğu belli olan kirli duvarlarıyla, bir damla yağmur düşse yıkılacakmış gibi gözüken çatısı, kırık kapı ve pencereleriyle yıllara ayak direten ev kendisine bahşedilen farklılıkla daha iyiydi şimdi. Genç kızın bu doğa harikasından haberi yoktu pek. Mağrur bakışlarla deniz deniz mavisi gözlerini dokunduruyordu aya. Beyaz tenine işlenmiş bir oya gibi düzgündü yüzü. Üst dudağı, alt dudağından daha dolgun, hafif kalkık,kemiksiz düzgün burnu, ağlamaktan kızarmış yanakları ve dalgalı, beline kadar uzanan gece kadar siyah saçlarıyla taçlandırılmış bir genç kızdı o. Üzerine giydiği mor elbise ikinci bir ten gibi sarmıştı onu… Ay, kızın güzelliğine güzellik katmak istemişçesine okşuyordu genç kızın vücudunu ışıklarıyla. Genç kız; küsmüş bir sevgili edasıyla aya arkasını dönüp yıkık evinde oluşan bu renk cümbüşünü gördüğünde hayretler içerisinde bakıyordu etrafa. Ayın ışığının vurduğu her yer renk renk olmuştu. Evi lambalarla aydınlatmaya gerek kalmamıştı. Kız bunun nasıl olduğunu anlayamıyordu. Her zaman eşyalarını pis, kırık dökük; boyanın yer yer gözüktüğü yıkık duvarlarıyla görmeye alışkın olduğu evini ilk defa bu denli muhteşem görüyordu. Evinde oluşan renk cümbüşünün ayın marifeti olduğunu anlaması birkaç dakika sürmüştü. İçinden aya sessiz bir teşekkür gönderdi. Mutluydu genç kız. İçindeki hüzün tamamen gitmemişti. Hala duruyordu yerinde. Lâkin bu görüntü az da olsa onu gülümsetebilmiş, mutlu etmişti. Tıpkı bir Kraliçe için sarayı nasıl gözüküyorsa ona, genç kız içinde öyleydi kendi evi şimdi. Altın kubbeli, yakut kapı tokmakları, ipek çarşaflarıyla örtülü ve altınlarla süslenmiş yatağı, kuş tüyü yastıklı rahat koltukları, haşmetli kapıları altından zümrütlerle bezeli, yüksek ve her birinde ayrı bir hikaye anlatan resimler yansıtılmış tavanları, altın tabaklarda sunumlu her gün ayrı bir aş pişen; koskocaman içinde ipekten çeşit çeşit, rengarenk giyebileceği elbiselerle dolup taşan bir dolabı yoktu evinde. Lâkin genç kızın kulübesinde hiç kimse de olmayan bir güzellik vardı. Ayın bembeyaz ışıklarının vurduğu yerlerde oluşan sarı, mor, kırmızı, mavi, pembe her renkten ışıklar vardı. Hatta mavi ve morun buluştuğu yerde
hayatında ilk defa gördüğü farklı ve bir o kadar harika bir renk oluşmuştu.
Hangi Kraliçenin sarayında bu ışıklardan vardı? Hangi Kraliçe bu ışıkları görme
lütfüne erişmişti? İşte genç kızda herkesten faklı olan buydu.

Evinde oluşan güzelliği bırakıp gitmek zor olacak gibiydi. Fakat bir o kadar evinden uzaklara gidip söküp atmak istiyordu içindeki hüznü, sıkışmışlığı.Renk cümbüşünün güzelliğini umursamadan koşarak çıkıyordu evinden. Koştuğu her adımda, uzaklaştığı her adımda akıp gitmesini istiyordu içinden bu buhranın. Ama olmuyordu işte.İçindeki her şey yine eskisi gibiydi. Aniden durdu genç kız. Ulaşmak istediği yere,evinin yakınlarındaki göle gelmişti. Buraya Puhdas
adını vermişti. Saf anlamına geliyordu bu. Bu göl, her gece bembeyaz gözüküyordu uzaktan. Yeşilliklerin arasında bembeyaz bir ışık gibi… Ay,ışığıyla lütf ediyordu bu güzelliği göle. Yıldızlarda eşlik ediyorlardı ayı yormak istemezmişçesine. İşte bundandır ki genç kız göle Puhdas adını vermişti. Saf, eşsiz güzelliğe büründüğü için.

Genç kız Puhdas’ın kenarına gelmiş, narin elleriyle suyu havaya sıçratarak küçük damlalar oluşturuyor, damlalar tenine değdikçe ferahladığını hissediyordu adeta. Aniden küçük bir çocuğun şen kahkahaları yayıldı etrafa. Çevreye baktığında kız, Puhdas’ın karşısında, saçları kıvır kıvır, beyaz tenine süslenmiş zümrüt yeşili gözleriyle kendisine bakmakta olan, güldüğünde elmacık kemikleri çıkan, en az 5-6 yaşlarında bir erkek çocuğu gördü. Çocuk, dünyanın bütün kötülüklerinden habersiz, elindeki uçurtmasıyla gülücük saçıyordu etrafına. Geç kız da ister istemez çocuğun ruh haline bürünmüşçesine gülümsemeye başlamıştı. Küçük çocukla hiç konuşmasalar bile birbirlerini anlıyor gibiydiler. Çocuk sanki bâki mutluluğa ulaşmış gibi mutluydu. Ayın ışığı çocuğa arkadan vuruyor, karşıdan bakan biri için ışık çocuğun etrafında onu kutsamışçasına bir çizgi oluşturmuş gibi görünüyordu. Küçük çocuk bundan bihaber kahkahalar atarak uçurtmasını uçurtmakla meşguldü. Kahkahalarının sesi gittikçe artıyor, ormanın derinliklerine doğru, geceye dağılıp yukarı çıkıyormuş ve sanki sevgiliye hasret kalan ay ile buluşuyormuş gibi artırıyordu artırıyordu ayın ışığını…

Ödev şöyleydi yaşamak istediğimiz dünyayı betimlemelere yer vererek anlatacaktık. Birçok olağan dışı şey olması da bu yüzden aslında

yıldız

tamamen bana aittir. Kopyalanması yasaktır

Ay bu çok güzel olmuş!! Bunu yazan parmaklara kurban =) Okurken dalıp gittim resmen...

bunu duyduğuma sevindim valla =) umarım hoca da böyle düşünür Very Happy

Valla benim çok hoşuma gitti. Hocan nasıl biri bilmiyorum ama bence beğenir. Gerçekten çok güzel bir yazı. =)

teşekkür ederim =)

Yılmaz erdoğandan bir alıntıyla cevap veriyorum Very Happy

"Bir şiir istersin benden içinde benzetmeler olan,
Kusura bakma sevgilim heybemde sana benzeyecek kadar güzel bir şey yok..."
Bu yazının güzelliğini anlatacak kelime bulamadım gerçekten Smile

çok harika olmuş Smile

estağfirullah Very Happy

çok teşekkür ederim =)

bişey değil canım benim gerçekleri söyledim Smile