Aoron Jasper

Jacquelie gideli iki ay oldu.
Ve gittiğinden beri hala hayatta olduğunu gösteren, sadece attığı şu mesajdı:
“İyiyim. Artık merak etme beni. Ve senden son ricam; yüreğinin götürdüğü yere git.”
Yaşanan onca şeyin ardından Jacquelie’nin Thomas’a sadece bu mesajı atması, Thomas’ı hayal kırıklığına uğratmıştı.Hissettiği duygular çok garipti. Korku, yalnızlık, pişmanlık, karamsarlık, hayal kırıklığı.. Bunların hiçbiri değildi. Hepsiydi. Bunları içinden nasıl atacağına dair en ufak fikri yoktu. Neyi, nasıl yapacağını bilmiyordu.

Bir gün yine amaçsız otururken aklına Elie’ye mektup yazmak gelmişti. Evet, yazacaktı. İçinde ne varsa söyleyecekti. Belki bu şekilde o hislerden kurtulabilirdi. Sonra Elie’ye verdiği sözü hatırladı. “Birbirimize asla yazmayacağız.”Ama yine de yazacaktı. Çünkü eğer hissettikleri içinde kalırsa kalbinde pıhtı oluştururdu. En sonunda patlardı. O yüzden Thomas hemen eline kağıt ve kalem aldı ve kağıda şunları yazdı…

“İlk Aşkım! Elie!

Öncelikle şunu söylemeliyim ki bu satırlar asla uçup, Amerika’ya, senin eline konmayacaklar. Döndüğünde –yani eğer dönersen- ve ben artık burada olmazsam bile bu satırlar seni karşılayacaklar. Benim yerime bu mektup bekleyecek seni. Neden mi böyle söylüyorum? Çünkü aradan bir ay bile geçmeden hayatımda ilk kez bu kadar ağır bir biçimde hastalandım. Bu yüzden şimdi kafam çok karışık. Olasılıklar sürekli uçuşuyor.

İlk ihtimal bir gün sen geldiğinde burada kapıyı açıp, seni kucaklayamayabilirim. Hastalığım ciddi Elie. Doktorlara kalsa şuan hastanede olurdum. Dolayısıyla sana bu satırları yazamazdım. Eğer hastanede kalsaydım “belki” kurtulma şansım varmış. Öyle dediler. Tabi bunu umursamadım. Sensiz zaten yaşamak zulüm. Biliyorum, dönme ihtimalin var. Ama sen dönünce hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını da biliyorum. Bu yüzden ha evimde ölmüşüm, ha hastanede. Ben zaten sen yokken her gün ölüyorum!

Evim, evimiz.. Bu evin yalnızlığı içinde aylak aylak otururken seninle birlikte geçen yıllara ait anlaşmazlıklar ve kırgınlıklar gözümün önünden geçip gittiler. O kadar çoklar ki… Sen çareyi benden uzaklaşmakta buldun. Uzaklaşmak. Adına böyle dedin çünkü ayrılmak demek ikimizi üzerdi. Ben, gerçeği yavaş yavaş kabulleniyorum.Ev ile bahçe arasında mekik dokurken, seninle ilgili düşünceler: ısrarcı, hatta gerçek bir saplantı halini aldılar. Pek çok kez telefona gittim. Hatta numarayı bile çevirdim. Ama hemen sonra kapattım.

Bu akşam her zaman oturduğum koltuğumda –karşımda bozluk, çevremde sessizlik- hangisinin doğru olacağını sordum kendi kendime. Tabi benim için değil. Senin için hangisinin iyi olacağını…Ya sen kapıyı açtığında seni sevinçle karşılayan ben yerine, bir süredir yaşanmayan bomboş bir ev bulursan ne yapardın? Amacına ulaşmamış bir dönüşten daha kötü ne olabilir?

Bir de şu ihtimal var. Ya sen ordayken benim ölümümü bildiren bir telefon gelse sana. Benim sana ihanet ettiğimi düşünmez miydin? Ya da seninle inatlaştığımı? ‘Gördün mü? Sen beni habersiz bırakırsan, ben de böyle habersiz çekip giderim işte’ der gibi.

Bu bir bumerang değil ki karşılıklı zıtlaşalım. Ama bu bir girdap. Böyle bir şeyi atlatman kolay olmazdı. Sevdiğin insana söylemek istediklerin içinde kalır. (belki sana haber verirsem gelir ve söylemek istediğin her şeyi söyleme şansı bulursun) Bir şeyler söylemek istediğin insan toprağın altındadır. Artık kucaklayamazsın onu. Gözlerinin içine bakamazsın. Günler geçiyor ve ben bir karar alamıyorum. Öyle ya da böyle bir karar vermek için çok geç kalmaktan korkuyorum.

En iyisi akışına bırakmak galiba. Ama bilmek istediğim tek bir şey var. ‘Mutlu musun Elie?’

Ben bunları yazarken sen Amerika’dasın.Ve sen bunları okurken burada, evimizde, olacaksın. Ve belki de benim eşyalarım çoktan tavan arasına kalkmış, hatta çoktan toz tutmuş olacaklar bile. Acaba sözlerim kalan hayatını kurtarabilecek mi? Böyle bir iddiam yok. Belki kalan hayatını benden iyice nefret ederek geçireceksin. Kötü yaşanmışlıklar iyice pekişecek içinde.Beni, belki de uzlaşmazlıktan merhamete uzanan o esrarengiz yolu aşmışsan anlayabileceksin.

Merhamet diyorum dikkat et, ıstırap değil. Eğer hissettiğin merhamet değil de ıstırap olursa, işte o zaman gecelerini sana zehir eden kötü ruhlara dönüşürüm. Ama istemezsen, alçak gönüllü olmaktansa basit biri olmayı seçersen, susmak varken ben de bir şeyler yaparım. Lambalar patlar, tabaklar raflardan iner…Hayır, tabi bunların hiç birini yapmam. Eğer seni o şekilde görürsem (görebilme şansım olursa eğer) boşa geçirilmiş bir hayat gördüğüm zaman nasıl üzülürsem o şekilde üzüleceğim.

Aşkı tamamlayamamış bir yaşam beni hep hüzünlendirir.Hatırlıyor musun? Bir kere denizden atılan havai fişekleri izlemek için iskeleye gitmiştik. Havai fişeklerin yarısı gökyüzünün en tepesine çıkıyor ve orada patlıyorlardı. Diğer yarısı ise yarısında patlıyorlardı. Bizi düşündüğümde hep bu görüntü geliyor işte aklıma. Yukarı tırmanmak varken yarıda kalan havai fişekler.

Unutmadan! Bana gönderdiğin o mesajı anımsadım şimdi. Gerçekten, bana o mesajı layık gördüğün için teşekkür ederim. Ama şunu hep bil. Yüreğim beni, yüreğinden başka bir yere götürmüyor!

Thomas..."

Thomas’ın gözyaşlarının kağıtta bazı bölgelerdeki mürekkebi dağıtarak yazdığı mektubu, Jacquelie -Thomas’ın da dediği gibi- uzun süredir girilmemiş bomboş evde hıçkırarak okuyordu…

Misafir

*78
Konu Kilit !