Stephan J. Cartér

Karakter Adı : Stephan James Cartér
Kişisel Özellikleri : Herkesle kolay anlaşamaz. Onunla anlaşabilmek güçtür. Havalıdır. Aslında zeki bir kişiliğe sahiptir. Fazla kişiyle anlaşamamasına rağmen oldukça konuşkandır Stephan. Sadece mantığı ile hareket eder. Genelde başka kimseden yardım almaz.
Özgeçmiş : Stephan, 12 Aralık'ta Manhattan'da doğdu. Ayrıca Anna Marié Cartér da kardeşi oluyor. İşaretlendiği zaman kardeşi ile birlikte orada ki Gece Evine gittiler. Kardeşi bilmediği bir sebepten dolayı okuldan atılınca mecburen o da onunla gelmek zorunda kaldı. Gerçi Anna Marié şimdilik onun peşinden geldiğini bilmiyor.

Listedeki hangi gücü isterseniz yada daha farklı bir güç : Olabilirse, istediğim zaman katı bir nesnenin içinden geçebilme. Olamazsa, havanın durumunu değiştirmek.
Sizce Nyx size neden bu gücü bağışladı : Nyx, bana güveniyor. Bu gücü iyilik adına kullanacağımı da biliyor.
Bu gücün kurgunuza ne etkisi olacak: İlk önce kurgumu yeniden] düzenlemem de yardımcı olacak. Ayrıca kurgusal olarak bu güç, karakterini geliştirecek ve ona bir seçim yapmayı sunacak.

Örnek rp(zorunlu)
Bu yerden nefret ediyorum. Gece Evi'ne öylece bakarken sadece bunları düşünüyordum. Burasının benim yeni evim olması midemi bulandırıyordu. Aslında her şey Anna'nın suçuydu. Zaten, istesem de ona karşı bir kin besleyemezdim. Gülümsemeye çalıştım ama normal bir şekilde bunu başaramadım. Hiç olmazsa yalnızdım ve yalnız olmayı seviyordum. Ayrıca karanlıkta yalnız başına oturmayı. Gece Evine geleni ne kadar olmuştu ? Artık bunu saymaya bile üşeniyordum. Büyük çabayla tekrar ayağa kalktım yürümeye başladım. Büyük olduğunu itiraf etmeliydim ama beni etkiliyememişti. Diğer şeylerde olduğu gibi. Gözüm Nyx heykeline takıldı. Buraya alışamayacağım düşüncesi bir kez daha zihnimde çınladı. Homurdanarak etrafıma baktım. "Vampir hislerim" bana yalnız olmadığımı hatırlatıyordu. Ve doğruydularda. Karşımda iki çaylak vardı. Biri benimle yaşıt gibi gözüküyordu. Diğeri ise... emin değildim. Belki bir iki yaş küçüktü. Yaptıkları şeylerin farkındaydım ve bundan hiç hoşnut değildim. Yüzümü buruşturdum. "Bırak onu." dedim. Sesimin titrememesine özen gösteriyordum. Çocuk, küçük sulu gözlerini bana dikti. Kahverengi saçları vardı ve oldukça iriydi. Gözlerini kısarak bana baktı. Diğer çaylak ise oradan uzaklaşıyordu. Çocuk bana doğru yürümeye çalıştı sonra da diğer çaylağı yakaladı ve yere fırlattı. Bu hiç iç açıcı gözükmüyordu. "Bırakmazsam ne olur ?" dedi. Kendisine ait olamayacak kadar kalın bir sesi vardı. Tipik bir çaylak denemezdi. Gerilememeye çalıştım. Zaten, sinirli bir günümdeydim. Çaylak, üstüme yürümeye devam ediyordu. Bir adım geri çekildim. Ah, yeter ! Bana yeterince yakın olan çaylağı var gücümle ittim. Tahmin ettiğim gibi bir şekilde, çaylak yere düştü. Hırlamaya benzer sesler çıkartıyordu ve bu oldukça gülünçtü. Gülümseyerek kalkmasını bekledim. İşte, o zaman tahmin etmediğim bir şey oldu ; Çocuk yerden normal olmayan bir hızla kalktı ve beni ileri itti. Bu darbesine karşı koyamayarak iki metre ileriye uçtum. Çocuk, ya anormal derecede güçlüydü ya da ben çok zayıftım. Gözlerimi kapatarak darbenin gelmesini bekledim ama böyle bir darbe gerçekleşmedi. Gözümü araladım. Taş sütuna çarpmam gerekirken ben hemen arkasındaydım sütunun. Ayağa kalktım. Gerçekten içinden geçmiş olamazdım değil mi ? Tereddütle elimi taş sütuna değdirdim. Elim sütunun içinden geçerek diğer tarafa ulaştı. Bu.. Bu imkansızdı. Elimi tekrar çekip bir daha denedim ama olmadı. Sanırım bunu kontrol etmem gerecekti. Tekrar arkama baktığımda iki çaylakta ortalıkta yoktu...