I. Prova | Romeo- Juliet Trajedisi

Sahnelenecek oyun için ilk prova başlayacaktır. Katılmak isteyenler ismini Rpg Randevularına yazdırabilir. Açık rp olacak isteyen katılacaktır.
https://mortalinstruments.forum.st/rpg-randevular-f11/oyun-provas-icin-t1494.htm#14124

**Romeo-Juliet I.Prova**

*Zaman:Cumartesi Sabahı(Yani Günbatımından Hemen Sonra)
*Kurgu:Drama dersi sonunda Romeo ve Juliet Trajedesi kadrosu açıklanır ve ilk prova başlar.
*Katılacaklar:Elizabeth Rose Wayland-Arianna Lucy Warren-Tessa Osbourne-Dawn Xyra Moon

Sıkıcı bir cuma gününden sonra muhteşem bir cumartesi geldiği için mutluyum.Ama bugün acayip çok işim var.O yüzden uyanır uyanmaz hemen duşa girdim.Hazırlandım ve süper bir şekilde odamdan dışarı çıktım.Erken kalkmıştım.Çünkü Romeo ve Juliet trajedisinin provası bugündü.Bende yeteri kadar yetenekli erkek bir çaylak bulamadıkları için Romeo rolündeydim.Açıkcası erkek klığında olmayı her zaman merak etmişimdir.Bunun yaninda profesör beni prova asistanı ve sorumlusu seçmişti.Ah tanrıçam!Ne kadar da kasvetli bir işi yüklenmiştim.Herkese haber vermek,sahne ve kostümleri hazırlamak benim işimdi.İşte çok yoğunum derken bunu kast etmiştim.Bu arada bu kendi kendime düşündüklerimde almış başını gidiyordu.Kıkırdadım.Sonra hızla merdivenlerden inerken trajedide oynayan bütün çaylaklara sms attm.Eğer bir tanesi dahi geç kalıcak olursa canlarını yakacaktım.Çünkü profesör bir aksaklık olursa sorumlunun ben olacağımı söylemişti.Düşünceler içerisinde ve hızlıca prova odasına gittim...

***

Salona vardığımda herşey darmadağınıktı.Kendi kendime gözlerimi devirdim.Buraya daha önceden uğramalıydım.Herşey benim sorumluluğumdaydı ve bunu yapamazsam gerçekten başta profesör olmak üzere bütün çaylakların gözünde düşerdim.Ceketimi çıkarıp sandalyelerin üstüne attıktan sonra hemen işe koyuldum.Saat daha erkendi.Öncelikle ortada bulduğum bir iki yiyecek kalıntısını ortadan kaldırdım.Benden önceki oyundaki prova sorumlusu işi bitince sanırım bir daha buraya uğramamıştı.Açıkcası çok pislik yoktu ama ben yinede en ufak birşeyi bile gözden kaçırmak istemiyordum.Sahnedeki işimi hallettikten sonra hemen kostüm odasına girdim.Off ya!Kıyafetler fena halde dağınıktı.Umarım bizim kostümler kuru temizlemede temizlenmiş ve hazırdır diye içimden Nyx'e küçük bir dua ettim.Biraz karıştırdıktan sonra bir kıyafet yığınının altında bizim kostümleri buldum.Acayip sevinmiştim ama bu prova odası böyle olmamalıydı.Eminim profesörün haberi yoktur diye düşündüm.Çünkü böyle şeylerden eminim ki hoşlanmazdı.O yüzden kıyafetleri temiz bir yere koyup dağınık olanları toparlamaya başladım.İşim bittiğinde saate baktım ve prova zamanının geldiğini gördüm.Prova kostümlerini askıya astıktan sonra kimsenin gelip gelmediğine bakmak için salona geri döndüm.Ama kimse yoktu.Lanet olsun!Mesaj attığım bütün çaylaklara tekrar mesaj attım.Yapabileceğim birşey yoktu.Eğer gelmezlerse Leo'danda yardım isteyip hepsine haber verecektim.Ben salonun ortasında umutsuzca bir aşağı bir yukarı dolaşırken kapının gıcırtısını duydum.Sonunda bir çaylak gelmişti işte.Ya da daha fazlası...

Bugün her zamankinden daha mutluydum. En sevdiğim trajedilerden biri olan Romeo ve Juliet'te Juliet rolünü almıştım ve bugün ilk provam vardı. Her şey benim için özeldi, bu rol aldığım en önemli trajediydi bu yüzden de erken kalktım ve yatağımı düzeltip dolabımın karşısına geçtim. Bugün ne giymeliydim? Bir süre bakındıktan sonra siyah diz üstündeki elbisemi giymeye karar verdim. Elbiseyi yatağımın üzerine koydum ve siyah topuklu ayakkabılarımı yatağımın köşesine koydum. Ardından hızla banyoya gittim. Sıcak suyun altında gerilmiş olan tüm kaslarımı ovalayarak açtıktan sonra duşumu aldım ve havluya sarınıp banyodan çıktım. Vücudumu kurulayıp giyindim. Saçlarım ise hala havluda sarılıydı. İlk önce saçlarımı taradım ve kuruttum; çok az kabarmışlardı bu yüzden hafif bir şekilde düzleştirdim. Saçımı toplamadım çünkü provada nasıl duracağını bilmiyordum. Eğer salık olacaksa toka izlerimin olması hiç hoş durmazdı. Saçlarımı bitirdikten sonra aynanın karşısına geçtim ve siyah göz kalemimi çektim, rimelimi ve rujumu sürüp son bir kez daha aynaya baktım. Gerçektende önceki günlere göre daha güzeldim. Aslında bu güzelliğin sebebi yüzümde istemsizce oluşan gülümsememdi. Aynanın karşısında durup daha fazla vakit kaybetmek istmedim; ayakkabılarımı giyip ceketimi de sırtıma geçirdim. Tam odadan çıkacakken çantamı ve telefonumu unuttuğumu anladım. Çantamı boynuma astım telefonumu çantaya atmadan önce ekranına baktım ve 7 mesaj 9 arama olduğunu gördüm. Bir tanesi Lucy'dendi provayı hatırlatmıştı; bir tanesi Rahibe Elizabeth'tendi Karanlık Kızların toplantısı olduğunu bildiriyordu. Biri tanımadığım bir numaradandı mesajı açtığımda Dawn'ın yeni numarası olduğunu anladım. Ardından tanımadığım bir numara daha vardı mesajı açarken "Lanet olsun, herkes numaramı değiştiriyor?" diye söylendim kendi kendime. Mesaj Eric'tendi o da yeni numara almış. Diğer 3 mesaj ve 9 arama Ogden'dandı. Herkese cevap atarken Ogden'a hiçbir şey yazmadım ve telefonuma çantaya attım. Kapıyı kapatıp drama sınıfına doğru yürüdüm.

Hava ne soğuktu ne de sıcak. Ortalarda bir yerdeydi fakat rüzgar estiğinde tenim ürperiyordu. Drama sınıfına girmeden önce Rahibe Elizabeth'i gördüm bana gülümsedi ve selamlaştık. Ardından o ipeksi sesiyle konuştu.

"Tessa seni yardımcım ve ders asistanı olarak görevlendiriyorum. Biliyorsun, Eva Gece Evi'nde bir süredir yok işleri bittiğinde geri gelecek. O olmadığı için benim yerime sen bakacaksın." dedi. Bu haber beni hem sevindirmiş hem de şaşırtmıştı.Elimi kalbime koyup başımı hafifçe eğdim.

"Sizi temsil etmekten onur duyarım Rahibem. Umarım yüzünüzü kara çıkartmam. Eğer böyle bir hata yaparsam beni affedin." dedim. Rahibe Elizabeth bana rahatlatan ve güven dolu bir gülümsemeyle karşılık verdi. Ardından yine ipeksi sesi kulaklarıma doldu.

"Çaylağım senin yüzümü kara çıkarmayacağına eminim, sana güveniyorum." dedi ve kolumu hafifçe sıktı. Bende ona gülümsedim ve "Özür dilerim Rahibem provaya yetişmem gerekiyor. Bu arada bana verdiğiniz sorumluluk için tekrar teşekkürler." dedim ve yanından ayrıldım. Bugün benim için çok güzel başlamıştı ve öyle devam ediyordu. Nyx'e böyle güzel sona ermesi için dua ettim.

Salonun kapısına geldiğimde içeriden gelen endişe ve telaş duyguları beni sararken duygunun tadına baktım. Beni uyuşturuyor ve sakinleştiriyordu, şekerli bir aroması vardı. Bu duygu için fazla düşünmem gerekmedi sahibinin kim olduğunu biliyordum. Kapıyı açarken gıcırdadı ve içeride tahmin ettiğim kişi, Lucy, vardı. Kapıyı kapatıp onun yanına doğru ilerledim ve önünde elbisemin eteklerini tutup dizlerimi kırdım ve hafifçe eğildim. Gülümseyip ses tonumu en saygılı ve sevgi dolu şekilde ayarlayarak konuşmaya başladım.

"Ah, sevgili Romeo sizde mi buralardaydınız? İnanın sizi görmeden geçen 2 günümde gözlerimi karanlık esir almıştı. Onlar sadece sizin güzel yüzünüzü görmek istiyorlardı, bende onlara uydum ve sizden başka hiç kimseye bakmadım." dedim. Ardından büyük bir kahkaha attım ve Lucy'e doğru koşup sarıldım. "Nasıldım ortak?" dedim. Lucy bana bakıp gülümsemeye başladı. Hoşuna gittiğini duygularından anlıyordum ama yüzüne bakınca yorgunluktan başka hiçbir ifade göremedim.

Kapının açılmasıly düşündüğüm düşünceler Tessa'yı görünce kayboldu.Kendi kendime nasıl bir cümle kurdum diye kızarken Tessa bana doğru yaklaşırken 2 eliylede eteğini tutuyordu.Ne yapacak diye merak ederken tam önüme geldiğinde dizlerini kırdı ve hafifçe eğildi.En içten ses tonuyla;
''Ah, sevgili Romeo sizde mi buralardaydınız?? İnanın sizi görmeden geçen 2 günümde gözlerimi karanlık esir almıştı. Onlar sadece sizin güzel yüzünüzü görmek istiyorlardı, bende onlara uydum ve sizden başka hiç kimseye bakmadım.!!
Bunları söylerken Juliet'liğe kendini o kadar kaptırmıştıki etkisinden sonundaki kahkahası beni sersemletti.Ben kendime gelmeye çalışırkende bir anda Tess'in kolları arasında kaldım.Daha konuşmama fırsat kalmadan da yine konuşmaya başladı.
''Nasıldım ortak?''
Bu kızı gerçekten seviyordum.İnsana neşe veriyordu.Gülümseyişim daha da arttı.Ama onun gözleri endişeli bir hal almıştı.Eminim nasıl göründüğüme kilitlenmişti.Bunun cevabı tabikide berbat!Ben asla bu kadar kötü görünmezdim.Umarım Leo bu halde beni görmez diye tanrıçama bir küçük dua yolladım.Tess bana bakrkende kendimi önümdeki izleyici koltuklarına attım.
''Ah Tess! Ölmek üzereyim.Acayip yoruldum.Keşke buraya daha önceden uğrasaydım.Etraf berbattı.Kaç saattir burayla uğraşıyorum.''
Tess bana gülümseyerek bakarken bende koltuğa iyice yayıldım.Ben bunla ilgilenirken oda sahneye bakıp küçük bir ıslık öttürdü.Sanırım bu beğendiğine kanıttı.
''Bu arada sanırım senden başka beni kaale alan yok.Bu çaylakların hepsi aptal mı acaba ?? 2 kere mesaj attım ve rollerini biliyorlar. Daha önceden de prova olduğunu bilmeleri gerek. Nerede kaldılar acaba çok merak ediyorum.''
Sesim sinirli ve bıkkın çıkmıştı. Tess tam konuşmaya başlayacaktıki. Kapı gıcırtıyla açıldı.Sonunda birisi daha gelmişti. Şükürler olsun!

Uykudan gözlerimi kim bilir kac 1000'inci kez aciyordum, ama gün batiminda acmak gibi yoktu, bunu birkez daha anliyordum. Saate gözüm takildi, provaya bir bucuk saat vardi. Aya kalktim esnedim ve banyoya gittim. Üzerimi cikarip sicak ayaklarimi küvetimin soguk taslarina yavasca dokundurdum ve diger ayagimlada küvete bastim. Sicak suyu actm. Üzerimde Chris'in kokusu hâla duruyordu. Kendini sicak suyun altina biraktim, dus losyonumu ve sampuanimi köpürterek sürdüm ve durulandim. Bornozum asarilip banyodan ciktim. Kiyafetlerimi sectim. Ic camasrilarimi giydim ve Siyah dar kot pantolonumu kalcalarima kadar cektim Beyaz bol bluzümün üzerine siyah uzun hirkami giydim.
Sac masami elektrik prizine taktim. Ve banyoya sacimi kurutmaya gittim.
Sacimi kurutup iceri girdigimde, ma$amdan dumanlar cikiyordu. Hemen gittim ve elime aldim, cok sükür ki birsey yoktu. Sacimi düzlestirdim ve yukardan arkaya topladim.
Provaya yarim saat vardi. Chrise mesaj attim: Provaya gidiyorum, bitince görüsürüz. seni seviyorum...

Salonda

Salonun büyük gicirdayan kapisini yavasca actim. Lucy ve Tessa karsilikli birseyler konusuyordu. Gercekten kavgaya yada tartismalara hic ihtiyacim yoktu. Bu yüzden ne yaparlarsa yapsinlar karsilik vermek istemiyordum.
O yüzden yinede güleryüzle, "Merhaba, ilk benmi geldim?", dedim. Cevabimi beklemeden etrafi gezinmeye basladim.
Daha öncede erkek karakterler canlandirmistim ve ortaya basarili bir sonuc sergilemistim. eger rolünüze konsantre olursaniz, karsi cinsin nasil hissettigini az cok anlama sansiniz olyuor. Mercuito'yu canlandirmak benim icin büyük bi sevincti.
Düsüncelerime ve etrafa dalmisken, biri gelmis olacaktiki kapi tekrar acildi...

Merdivenlerden çıkarken kafamdaki düşünceleri boşaltmayı deniyordum ve bu göründüğü kadar kolay değildi. Düşünemem gereken çok şey vardı ve her zamanki gibi boğuluyordum. Kurtulduğumdan beri parçalara bölündüğümü hissediyordum... Üzerimdeki gri elbise benim bir parçam olmuş gibiydi. İki gündür üzerimi değiştirmeme bile fırsat bulamamışken, drama provasına gidiyor olmam çok normaldi sanırım.. Drama sınıfı birinci kattaydı ve yatakhanelerden buraya inmem çok zaman almıştı. Yaşlı insanlar kadar ağır hareket ettiğime inanamıyorum.. Sınıfın daha doğrusu oyun sahnesinin kapısını açtığımda gördüğüm manzaraya kaşlarımı çatarak baktım. Dersine bağlı kaç öğrencim vardı üç mü?

"Sadece sizmi varsınız? Diğer Çaylar neredeler" çaylaklar sesimdeki sertliği ve keskinliği algılamışlardı. Öfkeli halimi ilk defa görmüşlerdi. Sanırım şoku atlatabilen konuşacaktı.

İçeri Dawn'da girmişti ve etrafta dolanmaya replikleri tekrar etmeye başlamıştık. Provaya ve canlandırmaya kendimi o kadar kaptırmıştım ki gelen kişinin yoğun duygularını hissedememiştim. Kapı açıldı ve içeriye çaylak yerine Profesör Wayland girdi. Kaşları çatıldı ve salonu süzdü. Dudaklarını büzüp konuşmaya başladı. Duygularında sinir ve dersine olan ilgisinin azlığı onu şaşırtmıştı. Sözleri bir bıçak kadar keskindi ve odadaki sert bir rüzgar gibi esip bizi olduğumuz yere çivilemişti.

"Sadece sizmi varsınız? Diğer Çaylar neredeler?" dedi. Ben bile sesindeki güç yüzünden başımı öne eğmiş, bir suçlu gibi gözlerimi yerden kaldıramıyordum. Sessiz geçen ve bana asırlar gibi gelen saniyeler sonrasında başımı kaldırıp silkindim ve konuşmak için söz aldım. Rahibenin öfkeli bakışları bana yönelttiğinde bakışlarımı kaçıracakken vazgeçtim.

"Herkese Lucy mesaj attı Rahibem fakat kimse buraya gelmedi. Bizde üçümüz biraz prova yapalım dedik. İsterseniz tekrar mesaj atalım ya da arayalım." dedim. Sesimin ne kadar düzgün çıkmasını istesem de daha çok bir fısıltı gibiydi ve sonunda çatlamıştı sesim. Rahibe gözlerini diğerlerinde gezdirdi. Öfkesi dinecek gibi durmuyordu.

"Herkese Lucy mesaj attı Rahibem fakat kimse buraya gelmedi. Bizde üçümüz biraz prova yapalım dedik. İsterseniz tekrar mesaj atalım ya da arayalım."
Tessa'nın öfkeme rağmen cesurca konuşmasını sevmiştim. Yinede öfkem geçmiyordu. Eski Elizabeth olsa belki anlayış gösterebilirdi ama şimdi bu imkansızdı. Derin bir nefes alıp üç çaylağıma baktım. Burada olmaları gerekiyordu ve doğru olanı yaptıkları için ben onlara kızıyordum.

"Gelmeyenler kendileri kaybedecekler çaylaklarım. Drama notlarından büyük düşüşlere hazır olmalılar. Her neyse siz provaya devam edin ben sizi izleyeceğim."
Köşeye geçerek sessizce onları izlemeye başladım. Gerçekten yeteneklilerdi. O kadar sessiz kalmıştım ki benim varlığımı unutarak kendilerini provaya kaptırmışlardı. Yüzümdeki gülümsemenin arttığını fark ediyordum.. Romeo ve Juliet'in yaşadığı zamanın dokusu sanki çevremi sarıyordu. En azından kısa bir sürede olsa bazı şeyleri unutarak aşkın büyüsüne kendimi bırakmayı başardım.
Rp Out: Birer rp yazarak provayı bitirebilirsiniz ve benide yönelendirenbilirsiniz..

Kapı açıldığında içeriye daha iç açıcı bir çaylak gelmesini beklerdim ama gelen Dawn'dı. Onunla son karşılaşmamız okuldan kaçarken olmuştu ve onu bayağı kandırmıştı. Salondan içeri girdiğinde sadece;
"Merhaba, ilk benmi geldim?"
dedi. Bizi görmüyormusun dememek için kendimi zor tuttum. Oda cevap vermeyeceğimizi bildiği için pek oralı olmadı zaten. Tess umursamaz bir şekilde omuz silkerken bende sadece gözlerimi devirdim. Biraz daha bekledikten sonra üçümüzde bir o yana bir bu yana gezerken repliklerimizi ezberlemeye çalışıyorduk. Dawn ve Tess repliklerle uğreşırken ben de ne kadar uğraşıyo gibi görünsemde sürekli gözüm saatteydi. Lanet olasıca çaylaklar neredeydi acaba! Kafamda bu düşünceler dolaşırken birden kapının açıldığını farkettim ve durakladım. İşte sonunda birisi daha gelmişti. Onu azarlamak için büyük bir hışımla arkamı döndüm ve gelenin profesör Rose olduğunu gördüm. Ah tanrıçam! Şimdi işim bitmişti.Profesör Rose canıma okuyacaktı.Yanımıza doğru yaklaşırken;
"Sadece sizmi varsınız? Diğer Çaylar neredeler"
Cehennemin dibindeler dememek için kendimi zor tuttum. Profesör Rose'un sesi sertti. O kadar derdi vardı ve birde bu görevlerini kaale almayan lanet olasıca çaylaklarla uğraşıyordu. Tam ağzımı açmış konuşacaktım ki Tess konuşmaya başladı.
"Herkese Lucy mesaj attı Rahibem fakat kimse buraya gelmedi. Bizde üçümüz biraz prova yapalım dedik. İsterseniz tekrar mesaj atalım ya da arayalım.''
Sanırım içimdeki bıkkınlık ve nefret dolu duyguyu algılamıştı Tess. Konuşmasına memnun olmuştum. Ama pek kendine güvenen bir ses tonuyla konuşmamıştı. Sesi bir fısıltı gibiydi ve sonunda çatladı. Büyük bir merakla profesöre bakıyordum. Acaba bana ne ceza verecekti. Çünkü prova sorumlusu bendim ve görevimi yerine getirememiştim. Gelmeyen bütün çaylakları provadan sonra tek tek bulup özel gücümle tavuk gibi gıdaklatma fikrini aklımda bir kenara not ettim. Ben bu düşüncelerle boğuşurken profesör yeniden söze başladı.
"Gelmeyenler kendileri kaybedecekler çaylaklarım. Drama notlarından büyük düşüşlere hazır olmalılar. Her neyse siz provaya
devam edin ben sizi izleyeceğim."
Her durumda adil bir profesördü profesör Rose. Bu onun en büyük erdemlerinden birisiydi. Profesörü dinledim ve diğerlerini kafamdan atmaya çalışarak volta atan Tess'in önünde diz çöktüm. Şaşırmıştı. Ne yapıyorsun der gibi öylece bana bakakaldı. Şimdide duygularımı yokluyordu. Bunu gözlerinden anlayabiliyordum. Eh sonuçta benim yeteneğimde gözlerde bitiyordu. Gülümseyerek repliğimi söylemeye başladım.
Tüm göklerin en güzel yıldızlarından ikisi,
yalvarıyorlar onun gözlerine işleri olduğundan;
biz dönünceye dek siz parıldayın diye.
Gözleri gökte olsaydı, yıldızlar da onun yüzünde;
utandırdı yıldızları yanaklarının parlaklığı.
Gün ışığının kandili utandırdığı gibi tıpkı.
Öyle parlak bir ışık çağlayanı olurdu ki gözleri gökte
gece bitti sanarak kuşlar cıvıldaşırdı.
Sesim gerçekten de tutkulu ve etkileyici çıkmıştı.İşte bu! dedim içimden. Tess'in gülümsemesi iki kat arttı ve oda repliklerini okumaya başladı. Göz ucuyla profesör Rose'a bakarken onun da gülümsemesinin arttığını görüp rolüme iki kat daha odaklandım.

Rp out:Gizem sen yazcan yavrum.Sonra ben sana cevap veririm ardından Gülden girer kapanışı ben yaparım.

Profesör Elizabeth konuşmasını bitirip salonun arkasında bir yerlerde bir sandalyeye oturdu ve provaya devam etmemizi söyledi. Prova yaparken bizi izleyecekti. Biraz heyecanlanmıştım. Tamam, daha önce sahne karşısına çıkmıştım ama şimdi baş rollerden biriydim ve oynadığım Trajedi Romeo ve Juliet trajedisiydi. Sanırım bu trajedi de bir replik söyleyecek bile olsam heyecanlanırdım.

Yavaş yavaş sahnenin ortasına volta atarken Lucy bir anda önümde diz çöktü, haliyle çok şaşırmıştım. Ona elimi havada sallayıp 'Ne yapıyorsun?' diyecektim ama hissettiği duygular bana ulaşmıştı. Tutku, heyecan vardı fakat gözlerindeki muziplik neler olduğunu anlamı sağlamıştı. Lucy bana gülümsedi.

"Tüm göklerin en güzel yıldızlarından ikisi,
yalvarıyorlar onun gözlerine işleri olduğundan;
biz dönünceye dek siz parıldayın diye.
Gözleri gökte olsaydı, yıldızlar da onun yüzünde;
utandırdı yıldızları yanaklarının parlaklığı.
Gün ışığının kandili utandırdığı gibi tıpkı.
Öyle parlak bir ışık çağlayanı olurdu ki gözleri gökte
gece bitti sanarak kuşlar cıvıldaşırdı."

Sesi o kadar tutku doluydu ki bir anda karşımdaki o değil Armand'dı ve ben gözyaşları içerisinde ona sarılabilirdim. Dolu dolu olan gözlerimle Lucy'e daha çok gülümsedim. Ardından bunların Romeo'nun replikleri olduğu aklıma geldi. Beynim durmuş olduğu için birkaç saniye sonra bende repliğimi söylemeye başladım.

"Bana romeo’mu ver; sonra öldüğünde
al da küçük yıldızlara böl onu;
onlar göğün yüzünü öyle bir süsleyecektir ki,
bütün dünya gönül verip geceye,
tapmayacaktır artık o muhteşem güneşe…"

Gözlerim zaten dolu doluydu. Kendimi repliklere kaptırıp aklıma bir Romeo bir de Armand gelince birkaç damla gözümden aşağıya, yanaklarıma doğru, süzülmüştü. Gözlerimi ellerimle kurulayıp Romeo'ma yani Lucy'e baktım. Her ne kadar rol yaparken karşımdakini Armand olarak düşünsem de Lucy'nin sesi ve duygularıyla hayal sahnemden şimdi bulunduğum sahneye döndüm. Lucy tutku dolu gözleri ve etkileyici sözleriyle karşımdaydı ve Romeo olup Juliet'ine aşkını sunuyordu.

Tess de repliklerini bitirdi ve sırıtmaya devam etti. İyi bir ikili olmuştuk. İkimizde birbirimize aşık gibiydik. Ama sıra bendeydi. Julietimi bekletmek istemezdim.Ayağa kalktım ve arkasına geçtim. Oda beni takip etti ve ne yapmaya çalıştığımı anlamaya çalışırcasına bana döndü. Elimi yavaşça yanağına götürdüm ve tersiyle okşayarak repliklerimi söylemeye başladım.
Asaletim sadece aşkının tapınağına girdiğimde olacak içimde.
Bir gün yıkılırsa bedenin başka ülkelerin çamurlu evlerinde:
Bil ki bütün denizleri ayaklarına dökeceğim.
Sesim yine tutku dolu çıkmıştı. Vay be! Bu romeoluk işini gerçekten kapmıştım. Tess şaşkınlıkla bana bakarken ben profesörün alkışıyla kendime geldim. Gerçekten mutlu olmuştu. Sınıfa ilk girdiğindeki düşünceli yüz ifadesi tamamen kaybolmuştu. Tessle ikimiz aynı anda profesöre döndük. Profesör ayağa kalktı ve konuşmaya başladı;
''Tebrikler çaylaklarım. O kadar güzel rol yapıyorsunuz ki. Eğer bakmasaydım sizi gerçek romeo ve juliet sanabilirdim.''
Profesörün konuşması gururumu okşamıştı. Sanırım Tess bunu anlamıştı ki -anlamaması mümkün değil özel gücü sağolsun her hissi algılıyo- Elimi sıktı. Profesör yerine otururken bende Tess'e gözlerimle sura Dawn'a geldi demek şster gibi bir bakış attım ve oda tabiki bunu anladı. Başıyla onayladı ve bende Dawn'a doğru yürümeye başladım. Yanına vardığımda kulağına sessizce;
''Hadi bakalım sıra sende.''
diye fısıldadım. Heycanlanmıştı. Ben yerimi alırken oda heycanla son bir kez derin bir nefes aldı.

Rp out;Gülden yaz sonrada bitiricem rpyi

Profesör Elizabeth iceri girdi, herzamankinden öfkeliydi. Kimsenin gelip gelmedigini sordu ve kenara cekilip bizi dinlemeye basladi. Ardindan replikleirmizi okumaya basladik.
"Tüm göklerin en güzel yıldızlarından ikisi,
yalvarıyorlar onun gözlerine işleri olduğundan;
biz dönünceye dek siz parıldayın diye.
Gözleri gökte olsaydı, yıldızlar da onun yüzünde;
utandırdı yıldızları yanaklarının parlaklığı.
Gün ışığının kandili utandırdığı gibi tıpkı.
Öyle parlak bir ışık çağlayanı olurdu ki gözleri gökte
gece bitti sanarak kuşlar cıvıldaşırdı."
Lucy gercekten iyidi, sesi cok güzel cikmisti ve rolünün hakkini veriyordu.
"Bana romeo’mu ver; sonra öldüğünde
al da küçük yıldızlara böl onu;
onlar göğün yüzünü öyle bir süsleyecektir ki,
bütün dünya gönül verip geceye,
tapmayacaktır artık o muhteşem güneşe…"
Tessada enaz Lucy gibiydi.
Simdi sira bendeydi. Ben rol geregi tessanin arkadasi oldugum icin beraber söylemeliydik replikleri..
Ben Ölüm sirasindaki replikleir tercih ettim. Berbaber bir güzel okuduk. Profesör Elizabeth cok begenmisti. Bir tek biz ücümüz vardik ve digerlerinin notlarinin düsecegini söylemisti Elizabeth. Gercekten cok güzeldi. Ve ücümüzümde basarili olduguna hic süphe yoktu...

PR out: Mazur görün mercuitonun repliklerini bulamadim...

Dawn replikleri okurken gayet iyi iş çıkarmıştı. Profesör Rose Dawn'ıda izledikten sonra ayağa kalkıp bize memnun bir gülümsemeyle baktıktan sonra yavaşça salonu terketti. Bende dönüp Tess ve Dawn'a;
''Ne dersiniz kızlar ? İyi iş çıkardık ha.''
Gülümsememem ve alaycı ses tonu hoşlarına gitmişti.
''Madem bu kadar beğendiniz konuşmamı çakın birer beşlik.''
Diyerek konuşmamı bitirdim. Dawn'a böyle birşeyi kolay kolay söylemezdim ama ortam gereği olması gerekiyordu. Ben Dawn'a beşliğimi çaktıktan sonra Dawn mutlulukla Tess'e döndü. Tess'in çakmaya hiç niyeti yoktu ama benimle kurduğu göz teması sonucunda oflar puflar arasında işlemi tamamladı.
''Evet kızlar. Prova bitmiştir. Bu saatten sonra kimse gelmez gelse de artık Lucy'i bulamaz.''
Muzip muzip sırıtıyordum. Leo'yu özlemiştim. Ve hemen onun yanına gidecektim. Mesajı alan Tess hemen üstünü değiştirdi,çantasını aldı ve sonra görüşeceğiz bakışı atarak odadan çıktı. Sanırım Dawn'la olan beşlik maceramızdan bahsediyordu. Neyse. Dawn'la başbaşa kaldık. Elimle hadi kış işareti yaptım. Gülümsemesi daha da arttı. Oda üstünü değiştirdi ardından da çantasını alıp çıkarken bana saf saf gülümsüyordu. Sadece gözlerimi devirdim. Mesajı aldı döndü ve gitti. Sonunda yanlız kalabilmiştim. Hemen dağılan kostümleri topladım ve ortalığa şöyle bir göz attıktan sonra çantamı alıp sevgilimin yanına doğru hızla yol aldım...

RP BİTMİŞTİR!

Rol alıp provaya katılan bütün çaylaklar yıl sonu sınıf geçme notlarına + 5 puan eklenmiştir.
Elizabeth Rose Wayland

» Romeo and Juliet